Του Νικόλαου Ταμουρίδη*
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες λαμβάνουν χώρα σημαντικά παγκόσμια πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και θρησκευτικά δρώμενα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προωθούνται από θρησκευτικής απόψεως ο λεγόμενος «οικουμενισμός» (ένωση δήθεν όλων των χριστιανικών ομολογιών) και η «πανθρησκεία» (ένωση δήθεν όλων των θρησκευμάτων) για μια παγκόσμια ειρήνη, για το καλό δήθεν της ανθρωπότητας.
Η όλη προσπάθεια διατυμπανίζεται περίτρανα από διάφορα εγχώρια και ξένα φερέφωνα, καθόσον αποτελεί εργαλείο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, η οποία βιάζεται να ολοκληρώσει την εφαρμογή του νέου Παγκόσμιου Συστήματος και να εγκαθιδρύσει διά πυρός και σιδήρου μια παγκόσμια διακυβέρνηση, δηλαδή μια αυταρχική παγκόσμια δικτατορία.
Για να πετύχουν τον σκοπό αυτόν οι γκλομπαλιστές (παγκοσμιοποιητές), οι οποίοι φαίνεται ότι τη χρονιά που διανύουμε θα «δώσουν τα ρέστα τους», εκτός των άλλων πολιτικοοικονομικών σχεδίων τους, έχουν βαλθεί να αναδείξουν ως «καρδιά» του συστήματος ένα πανανθρώπινο πολιτιστικό πρότυπο, μέσω του λεγόμενου «συγκρητισμού».
Ο συγκρητισμός εννοιολογικά αναφέρεται στην άναρχη μίξη διαφορετικών πολιτιστικών αξιών και προτύπων. Εφαρμοζόμενος στην πολιτική, την προσδιορίζει ως «συγκρητιστική πολιτική», στην τέχνη και στον πολιτισμό λέγεται «εκλεκτικισμός», ενώ στη θρησκεία καλείται «θρησκευτικός συγκρητισμός».
Θρησκευτικός συγκρητισμός λοιπόν είναι ο συνδυασμός διαφορετικών πίστεων και παραδόσεων, με ανάμειξη πρακτικών διαφόρων σχολών σκέψης, με σκοπό την προσέγγιση διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων για την επιβολή μιας δήθεν ενότητας.
Έτσι, την τελευταία ιδίως δεκαετία βλέπουμε μια τρομερή και αγωνιώδη προσπάθεια προσέγγισης διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων και δοξασιών, η οποία στηρίζεται ιδιαίτερα στα θέλγητρα της εξουσίας και του χρήματος, αλλά και στη χρήση της απειλής και του φόβου. Ουσιαστικά επιχειρείται μια δήθεν ένωση όλων των θρησκειών, επειδή υποτίθεται ότι όλες πιστεύουν στον ίδιο Θεό -αφού ένας είναι ο Θεός-, έτσι ώστε τελικά να καταλήξουμε σε μια πανθρησκεία, πολτοποιώντας κάθε υπάρχουσα έννοια θεολογίας και πίστεως.
Γνωρίζοντας λοιπόν τα τεκταινόμενα σε παγκόσμιο αλλά και σε εθνικό επίπεδο, ως απλός Έλλην και ορθόδοξος χριστιανός δηλώνω μετά παρρησίας ότι:
– Απορρίπτω κάθε σκέψη και μόνο για την πολτοποίηση της μόνης και αληθινής πίστης στον Χριστό με άλλα θρησκεύματα.
– Δεν αποδέχομαι την σύνθλιψη της Ορθοδοξίας σε ένα δήθεν ενωτικό χριστιανικό σχήμα, με τη μέθοδο του «φτηνού παζαριού» αποδοχής αμοιβαίων υποχωρήσεων σε ύψιστης σπουδαιότητας θεολογικά θέματα, και μάλιστα υπό την πρωτοκαθεδρία, όπως φαίνεται, του Πάπα.
– Διακηρύσσω ότι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη σε καμία περίπτωση δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Οι οικουμενικές σύνοδοι, οι ιεροί κανόνες και τα κελεύσματα των αγίων πατέρων της Ορθοδοξίας δεν τίθενται υπό ουδεμία αμφισβήτηση.
Έχουμε χρέος να πολεμήσουμε με κάθε τρόπο για την πατρίδα και την Ορθοδοξία! Με γνώση, πίστη στον Χριστό και στις δυνατότητές μας, αλλά και πρωτίστως με αγώνα, προσωπικό και συλλογικό, στο τέλος ΕΜΕΙΣ θα νικήσουμε!
*Αντ/γος (ε.α.), επίτιμος Α’ υπαρχηγός ΓΕΣ
Εύγε Ναύαρχε! Η ομολογία πίστεως πλέον είναι επιβεβλημένη εδώ που φθάσαμε! Η πίστη στον αληθινό Θεό έσωσε την Ελλάδα και υπάρχει ακόμη. Έτσι και τώρα, η πίστη όσων την έχουν με προσευχή και ταπείνωση θα κάνει το θαύμα. Και να δω από που θα κρατηθούν όσοι δεν πιστεύουν όταν έρθουν αυτά που έρχονται. Ελπίζω να ξυπνήσουν έστω και τότε, αλλιώς χάθηκαν για πάντα. Τελευταία ευκαιρία θα είναι.
Δυστυχώς, καμία ομολογία πίστεως δεν εμπόδισε τον Κωνσταντίνο και τους διαδόχους του να προσεταιριστούν τον Χριστιανισμό και να τον επιβάλλουν σαν επίσημη Ρωμαϊκή θρησκεία. Κι από εκεί που οι πιστοί ήταν στρατιώτες του Χριστού, ένα ‘έθνος’ πάνω από εθνότητες που δεν το αφορούσε η κοσμική εξουσία και ο κοσμικός χρόνος, βρέθηκαν να είναι στρατιώτες της Ρώμης, και να ζητούν από τον Χριστό να συντρίψει τους αντιπάλους της. Το ιερατείο της Εκκλησίας οργανώθηκε κατά τα πρότυπα της Ρωμαϊκής διοίκησης και η Εκκλησία έγινε θεσμικό σκέλος της πολιτικής εξουσίας.
Πόσο συγκλονισμένοι θα ήταν οι Χριστιανοί των τριών πρώτων αιώνων αν μπορούσαν να φανταστούν τέτοια απόλυτη παρακμή; Τους ιερείς τους να ευλογούν και να μνημονεύουν αυτοκράτορες, να τιμούν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως έργο Θεού, να μοιράζονται πόστα εξουσίας και να κυνηγούν ‘αιρετικούς’ με την ίδια μανία που έναν αιώνα πριν οι Ρωμαίοι κυνηγούσαν Χριστιανούς.
Δυστυχώς αυτό που θεωρείς ως μη αμφισβητίσιμο (οι οικουμενικές σύνοδοι, οι ιεροί κανόνες και τα κελεύσματα των αγίων πατέρων της Ορθοδοξίας) είναι προϊόν πολιτικών και ιστορικών διεργασιών και του απρόσμενου πολιτικού ρόλου που δόθηκε στην Εκκλησία μετά τον Κωσνταντίνο, και την ενσωμάτωσης του Χριστιανισμού στην επίσημη Ρωμαϊκή ταυτότητα.
Οπότε, έχεις κάθε δικαίωμα κι εσύ να να υπερασπίζεσαι την θρησκεία των Ρωμιών (Ορθοδοξία) αφού είναι ουσιώδες ταυτοτικό ζήτημα εθνότητας για τους σημερινούς Νεοέλληνες, που είναι άμεσοι απόγονοι των Ανατολικών Ρωμαίων-Ρωμιών.
Όμως να μπερδεύεις την επίσημη θρησκεία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με τον όντως Χριστιανισμό είναι πράξη βέβηλη.
Όλη η εξέλιξη του Χριστιανισμού μετά τον Κωσνταντίνο βαίνει απολύτως ενάντια στον πρώιμο Χριστινισμό, που ήθελε να απαλείψει τις εθνοτικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, προς μία νεά παγκόσμια οικογένεια, την Εκκλησία. Αυτό στο οποίο εσύ ομολογείς, είναι μια εθνικιστική, μιλιταριστική, και στενά κοσμική αντίληψη, τελείως ξένη προς τις διδαχές του Χριστού.