Αξιοκρατία ανεξαρτήτως ταυτότητας ή ευνοιοκρατία λόγω ΛΟΑΤΚΙ επιλογής;

Tου Μανώλη Κοττάκη 

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η επίσημη πολιτική της Ε.Ε. και μιας σειράς ευρωπαϊκών κρατών τα οποία βρίσκονται στην περιφέρεια της Ευρώπης και όχι στην καρδιά της αλλά είναι ευθέως συνδεδεμένα με ατλαντικά κέντρα προωθεί σε κάθε ευκαιρία το πρότυπο μιας κοινωνίας που είναι άθροισμα αφύσικων ατομικών επιλογών, παρά ρωμαλέο ενωμένο σύνολο.

Από τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision μέχρι τη μεταφορά της ολυμπιακής φλόγας στο Παρίσι και από τη διοργάνωση ενός αναπτυξιακού συνεδρίου επαρχιακού καναλιού στην Ελλάδα (του οποίου οι διοργανωτές δέχθηκαν μπούλινγκ από ΛΟΑΤΚΙ επειδή δεν ήταν… συμπεριληπτικό) μέχρι τη στελέχωση των εκπομπών των δημόσιων τηλεοράσεων η εντολή είναι μία και μόνη: Προωθείτε τα πρότυπα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Όσο πιο μαζικό είναι το γεγονός τόσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται.

Θες να κερδίσεις τη Eurovision; Φτιάξε ένα τραγούδι που να εξυμνεί την επιλογή του άφυλου και του ουδέτερου. Θες να περιγράψεις, ειδικά τα προηγούμενα χρόνια, τη Eurovision; Μόνο με ταυτότητα ΛΟΑΤΚΙ.

Πού οι εποχές της αψόγου επαγγελματία Δάφνης Μπόκοτα. Αυτή τουλάχιστον θα ήξερε ποια είναι η βασίλισσα διάδοχος της Σουηδίας και δεν θα δικαιολογείτο ψευδώς για την ασχετοσύνη της, όπως προχθές. «Έχω πολλά χρόνια να τη δω και δεν τη γνώρισα!» Θες να μεταφέρεις την ολυμπιακή φλόγα στο Παρίσι; Δήλωσε τρανσέξουαλ και drag queen. Θα τη μεταφέρεις. Ανακοινώθηκε από τον Δήμο Παρισίων.

Θες να ψηφίσεις νόμο για τον γάμο τον ομοφύλων έστω κι αν η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι εναντίον; Εγκατάστησε μέσα στα κέντρα λήψης αποφάσεων επιφανείς ΛΟΑΤΚΙ.

Θες να διασύρεις τον Μέγα Αλέξανδρο και να τον προσαρμόσεις στα σεξουαλικά μέτρα σου; Οργάνωσε στα τέλη Ιουνίου το Europride μπροστά στο άγαλμά του στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Δεν του έφθαναν του στρατηλάτη μας οι Σκοπιανοί, τώρα τον διεκδικούν και οι ΛΟΑΤΚΙ.

Από προχθές το βράδυ όλη η Ευρώπη ασχολείται με τη νίκη του Ελβετού άφυλου (non binary) τραγουδιστή, ο οποίος επικράτησε στον διαγωνισμό της Eurovision με ένα προπαγανδιστικό τραγούδι το οποίο υπολείπεται σε ποιότητα και του τραγουδιού της Κροατίας και της Ουκρανίας και του Ισραήλ και της Γαλλίας κι άλλων χωρών.

Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ το βλέμμα του τραγουδιστή της Κροατίας τη στιγμή της ανακήρυξης του νικητή. Βουλωμένο γράμμα διάβαζε. Απεικονίζεται στο πρόσωπο η υποψία της επερχόμενης αδικίας. Το τραγούδι του ανταγωνιστή του κατετάγη τουλάχιστον πέμπτο στη βαθμολογία των εκατομμυρίων Ευρωπαίων που ψήφισαν, 100 ολόκληρους βαθμούς μακριά από τη βαθμολογία της Κροατίας, της Ουκρανίας, του Ισραήλ και της Γαλλίας, αλλά επικράτησε χάρη στα δωδεκάρια που του έδωσαν σωρηδόν οι κρατικές επιτροπές των χωρών-μελών, μεταξύ των οποίων και η ελληνική.

Στην οποία μετέχουν δύο Έλληνες τραγουδιστές. Ο Τάκης Μπινιάρης (μας εκπροσώπησε το 1985 στο Γκέτεμποργκ, το 1984 η ΕΡΤ αποφάσισε ότι τα τραγούδια ήταν χαμηλής ποιότητας και η Ελλάς απείχε!) και η Βίκυ Καρατζόγλου, την οποία έχουμε να ακούσουμε σε επιτυχία από το «Όνειρο», το 2015.

Στην πραγματικότητα, οι επιτροπές άλλαξαν τη βαθμολογία του κοινού. Για να μη δημιουργούνται μάλιστα εντυπώσεις, προηγήθηκε η ανακοίνωση της βαθμολογίας των επιτροπών, γιατί σκεφτείτε τι θα συνέβαινε εάν οι επιτροπές ανέτρεπαν τη βαθμολογία του κοινού εφόσον αυτή μεταδιδόταν πρώτη…

Ας το ξεκαθαρίσουμε: Είναι άλλο η αξιοκρατία ανεξαρτήτως σεξουαλικής επιλογής και άλλο η αναξιοκρατία και η ευνοιοκρατία λόγω σεξουαλικής επιλογής. Αυτό που ζήσαμε σε αυτή τη διοργάνωση ήταν το πρώτο. Αναξιοκρατία λόγω σεξουαλικής ταυτότητας. Και μάλιστα με τον τρόπο που ζήσαμε πρόσφατα και στην Ελλάδα.

Οι ΛΟΑΤΚΙ έχουν κακή σχέση με τη δημοκρατία και άριστη με τον ιμπεριαλισμό και την ισχύ. Στους καιρούς μας οι νέες πλειοψηφίες είναι οι οργανωμένες μειοψηφίες. Η διοργάνωση της Eurovision όπως εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια δεν αγαπά το ethnic, δεν αγαπά τις ευρωπαϊκές γλώσσες, δεν αγαπά τις ταυτότητες και υπηρετεί πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες ενός φιλελεύθερου κόσμου ο οποίος τελεί υπό κατάρρευση. Προωθεί σταθερά τις μειονότητες, τους ΛΟΑΤΚΙ, τις πολιτικές ορθότητες (αμφιβάλλει κανείς ότι ο Ολλανδός αποβλήθηκε λόγω Ισραήλ), ακόμα και πρότυπα σχεδόν διαβολικά (Ιρλανδία).

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια επέλεξε να ταυτιστεί πλήρως με τη φιλοσοφία της διοργάνωσης. Έστειλε πέρυσι αναξιοκρατικά γόνο εφοπλιστή ο οποίος απέτυχε παρά τα άψογα αγγλικά του. Έστειλε το «Ζάρι» με την αγενή Ελληνοσουδανή ερμηνεύτριά του. Απέτυχε πάλι. Έστειλε κάτι τύπους που έκαναν περιγραφή με φράσεις του τύπου «ντάξει», «έλα, αγόρι μου», «πες τα μου γιαννιώτικα», «ποια είναι αυτή που στέκεται ο φακός πάνω της τόση ώρα» (…η βασίλισσα, άσχετε). Και μολονότι απέτυχε, πληρώνουμε ακριβά την αποτυχία. Κάποιος να μας πει πόσο κόστισε αυτό!

Οι δρόμοι είναι δύο: Ή θα αξιολογούμε κάθε χρόνο, όπως το 1984, και, αν το επίπεδο μας ταιριάζει, να πηγαίνουμε (Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΜΑΣΤΕ) ή θα επιλέγουμε τραγούδι με βάση την Ιστορία μας, τη γλώσσα μας, τις ποιότητές μας κι ό,τι γίνει.

Η συμμετοχή σ’ αυτόν τον χυλό πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων δεν βγάζει πουθενά και δεν αξίζει νομιμοποίηση. Λερώνεται η σημαία μας εκεί.