Η εικόνα, η μουσική και οι άνθρωποι που παρουσιάζει το «Ζάρι» αποτυπώνουν μία ελλαδικότητα από την οποία… απουσιάζουν οι Έλληνες και τα προϊόντα τους!
Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Θα μπορούσε, άραγε, ποτέ μία αποτυχημένη προσπάθεια να θεωρηθεί ως μία καλή εξέλιξη; Να επιφέρει, δηλαδή, μεγαλύτερο καλό από μία επιτυχία; Η περίπτωση της συμμετοχής της χώρας μας στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision ίσως να αποτελεί μία τέτοια περίπτωση. Και εξηγούμαι.
Αρχικά νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί τις ερμηνευτικές δυνατότητες και τη βαθιά μουσική παιδεία της Μαρίνας Σάττι, ιδιαίτερα μάλιστα στην ελληνική παραδοσιακή μουσική. Εξάλλου, η υποτροφία που κέρδισε από το Μουσικό Κολέγιο Μπέρκλι (το φημισμένο αμερικανικό κολέγιο, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα κολέγια σύγχρονης μουσικής στον κόσμο) καταδεικνύει αυτή την πραγματικότητα.
Από κει και πέρα, όμως, το συγκεκριμένο τραγούδι, με το οποίο θα εκπροσωπηθεί η Ελλάδα στον διαγωνισμό, αδικεί τόσο την ίδια ως καλλιτέχνιδα και ερευνήτρια όσο και την πατρίδα μας. Λεξιπενία και έλλειψη φαντασίας στον στίχο, μουσικός αχταρμάς με καταβολές ινδικές ή πακιστανικές, ρυθμός που δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική αισθητική και, κυρίως, εικόνα μιας Ελλάδας που μπορεί να αποτυπώνει την τραγική σημερινή εκδοχή της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η στιγμή να στιγματίσει τη διαχρονικότητα του Ελληνισμού. Και το τονίζω αυτό, επειδή στο σχετικό βίντεο με το οποίο προβλήθηκε και έγινε γνωστό το τραγούδι διεθνώς όλα τα παραπάνω διανθίζονται με «ολίγην» Ακρόπολη, Ηρώδειο, Καρυάτιδες, αρχαίους αμφορείς και περικεφαλαίες, σε συνδυασμό, «φυσικά», με σουβλάκια και τζατζίκι!
Είναι φανερό ότι η πολυεθνική παρέα των συνεργατών της νεαρής καλλιτέχνιδας έτσι αντιλαμβάνεται την Ελλάδα και, κατ’ επέκταση, τον Ελληνισμό, αν και θα πρέπει να γίνεται σαφής διαχωρισμός αυτών των δύο όρων. Ο σύγχρονος ελλαδισμός πόρρω απέχει της αισθητικής του αρχαίου ελληνικού κάλλους και αν η καλλιτεχνική αυτή μουσική απόπειρα είναι ίσως ένας σαρκασμός της σύγχρονης ελλαδίτικης πραγματικότητας, αυτό θα έπρεπε να ήταν ένα αντικείμενο εσωτερικού διαλόγου και όχι ενός διεθνούς ρεζιλέματος. «Τα εν οίκω μη εν δήμω», Μαρίνα και Σία!
Τη δεκαετία του ’60 είχαν επιστρατευθεί τόσο ο ελληνικός κινηματογράφος όσο και τμήμα της ελληνικής μουσικής δημιουργίας για την ανάπτυξη της «βαριάς βιομηχανίας μας», του τουριστικού δηλαδή προϊόντος. Ένα προϊόν στο οποίο πράγματι χωρούσαν οι αρχαιότητες με το τζατζίκι, υπό το πρίσμα της «πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας»! Τα αποτελέσματα αυτής της εκστρατείας τα βιώνουμε και σήμερα ακόμη, με την εξαφάνιση της πρωτογενούς παραγωγής μας, με την άναρχη ανοικοδόμηση των αιγιαλών μας, με τον εκχυδαϊσμό της αισθητικής μας και, κυρίως, με την καλλιέργεια της αντίληψης ότι «όλα έχουν την τιμή τους», με την προσδοκία της τιμολόγησής μας ως συνοδοί πολυτελείας, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια της πεζοδρομιακής πόρνης.
Παρ’ όλ’ αυτά, την εποχή εκείνη η εικόνα, η μουσική και οι άνθρωποι απέπνεαν μία ελληνικότητα. Η εικόνα, η μουσική και οι άνθρωποι που παρουσιάζει το «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι αποτυπώνουν μία ελλαδικότητα από την οποία… απουσιάζουν οι Έλληνες και τα προϊόντα τους! Το ντύσιμο αυτής της ελλαδικότητας με τους ιερούς και πολιτισμικούς χώρους των Ελλήνων δίνει το μήνυμα ότι αυτά απλώς βρίσκονται σε έναν τόπο που κατοικείται από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά. Που απλώς εκμεταλλεύονται την ύπαρξή τους προς βιοπορισμό τους, ως τουριστική ατραξιόν.
Για όλα τα παραπάνω εύχομαι μέσα από την καρδιά μου… καλή αποτυχία στο «Ζάρι» και στους δημιουργούς του. Μπορεί η Eurovision να επιβραβεύει τέτοιες αθλιότητες, αλλά έχω μία κρυφή ελπίδα ότι έστω οι ξένοι θα σεβαστούν την εικόνα της Ελλάδας που διαμόρφωσαν με όποια παιδεία τους και θα καταδικάσουν αυτήν που προσπαθούν να τους επιβάλουν.
*Υποψήφιος ευρωβουλευτής με το «Εθνικό Μέτωπο»
