Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ήμασταν μεθυσμένοι και αποσυνάγωγοι πλάνητες από τότε που ανακαλύφθηκε στον κόσμο η ανδρική φιλία.
Θέλαμε στη γειτονιά να μοιάζουμε με τους άλλους, τους μεγαλύτερους, και κάναμε πρόθυμα θελήματα, κι όλα τα υπόλοιπα ήσαντε δευτερεύοντα γιατί διεκδικούσαμε μια θέση στη συνοικιακή ιεραρχία και μάλλον βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε και να ‘χουμε ένα μερτικό στον κοινό σεβασμό και στην αξιοσύνη. Δεν το ξέρανε οι δικοί μας τότε, αλλά περάσαμε ξυστά κι απερίσκεπτα από χίλιους κινδύνους.
Φροντίδα καμιά. Από την όψη, φαινομενικά καλά παιδιά, στο μπακαλοτέφτερο και στις βοήθειες για όλες τις γειτόνισσες. Κι από την κόψη αλάνια τρισκατάρατα, με δεύτερη ζωή και ξύλο ανελέητο στους δρόμους και εισπνέοντας βενζίνες, ώσπου δεν υπήρχε άνθρωπος στην πόλη να σηκώνει το βλέμμα του απάνω μας ατιμώρητα. Κι έτσι κάπως, ελλείψει αντιπάλου, μας κέρδισαν στο τέλος οι καταχρήσεις. Τώρα, εδώ που τα λέμε, κάτι νοσταλγίες για «ζεστά κρεβάτια», «πατρικά σπιτικά» και «θερμές αγκαλιές γυναικών» δεν βρίσκανε σε μας ούτε καν φλέβα να τρυπήσουνε. Αυτά τ’ ακούγαμε βερεσέ.
Και σπανίως από τότε χαζοχαρούμενα γελάμε. Ή, μάλλον, είναι και κάτι παλιοί δεσμοί που μας τα φέρνουν όντες ανταμώνουμε και γελάμε ευφρόσυνα με κείνους τους υποκατάστατους ηρωισμούς της αυτοεπιβεβαίωσης, που μας είχαν οδηγήσει στα όρια της κοινωνικής συμπεριφοράς, έξω από κάθε κανονικότητα και δίχως καμία ηθική ευθύνη.
Μας απορρίπτει ανέκαθεν, και βέβαια ακόμα και τώρα με αποστροφή, ο ντουνιάς -«πώς γυρνάς, ρε αγόρι μου, στο σπίτι σου σε τέτοιο χάλι;»-, με το ασταθές επιχείρημα ότι αναζωπυρώνουμε ξεχασμένα κι επικίνδυνα πάθη. Χάνουμε – κερδάμε, όμως, έχουμε, στην τελική, τη συναίσθηση μιας βαθιάς ευγενικής καταγωγής, όπου η εγκράτεια δεν ήτανε ποτέ για μας αρετή.
Ανυπεράσπιστα καθάρματα στην αρμαθιά του Θεού. Χανόμαστε από υποβλητικές αιτίες.
Σε σύγκριση όμως με άλλους Θερσίτες, λέω, κάτι καταφέραμε. Τους βγάζουμε από την αμηχανία των δημοσίων σχέσεων τους καλοθελητές. Επειδή τέτοια αληταριά παραδομένα στη φθορά είμαστε. Αθάλη αφήνουνε τα πατήματα πίσω μας. Αλλά δεν βαριέσαι… Αυτή είναι η φάρα μας. Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα…
Είναι μια εποχή αλλόκοτη αυτή, όπου ακόμα και η ευγένεια διακωμωδείται. Υπάρχουνε πολλά παραδείγματα, όπου αποθεώνεται η υπερβολή και όπου κάθε ελεεινότητα ζει τις εξάρσεις της.
Καθένας, εν κατακλείδι, επινοεί την ηθική του. Κι επειδή εμείς καταλαβαίνουμε, παρ’ όλα αυτά, μες στα σκοτάδια όπου συχνάζουμε, μη συνωστίζεστε, μάγκες, υπάρχουνε ρόλοι για όλους…
ΥΓ.: Έχει χάσει τη σημασία του κι έχει φθαρεί στα χείλη της γονατισμένης εγχώριας πολιτικής τάξης το «Δεν Ξεχνώ». Μέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού για μας τους υπολοίπους χθες. «Σον πόλεμον Τραντέλλενας/ Ρωμαίικον παλληκάρι…» λέει το αθάνατο ποντιακό τραγούδι «Αητέντς Επαραπέτανεν»! Ένας παγκόσμιος ύμνος («για πέμε όθεν κείται») στον Άγνωστο Στρατιώτη! Αυτά είναι για τα σχολεία μας. Γιατί καλλιεργούν φιλοπατρία. Όχι «Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ» κι η αδιάφορη εβραίικη Ιστορία…
