Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Μας έκανε να ντραπούμε μέσα στο αίμα μας το ίδιο και να νιώθουμε ότι μας λέρωσαν βαθιά ο Σημίτης και η κυβέρνησή του όταν παρέδωσαν στους Τούρκους τον Οτσαλάν, παραβαίνοντας αρχέγονους νόμους του τόπου μας: «Δεν παραδίδεις ποτέ στους διώκτες του έναν ικέτη» έγραψαν τότε οι κανονικοί δημοσιογράφοι.
Την ίδια ντροπή κι ακόμα μεγαλύτερη νιώθουμε και σήμερα για τη στάση του Μητσοτάκη και κάτι ευλύγιστων βαστάζων τύπου Γεωργιάδη και Συρίγου (ο τελευταίος διδάσκει φοιτητές στο Πάντειο που καθαγιάστηκε από την αύρα του Σάκη Καράγιωργα…), που υπερασπίζονται με πείσμα τους Εβραίους φονιάδες για να ξεκληρίζουν μεθοδικά και με σαδιστική και απάνθρωπη ευχαρίστηση έναν λαό!
Η χθεσινή συγκέντρωση συμπαράστασης για τους Παλαιστινίους στο Σύνταγμα ήταν αποκαρδιωτική. Οι άνθρωποι χρειάζονται μια αίσθηση της Ιστορίας παρόμοια με την αίσθηση του προσανατολισμού των αποδημητικών πουλιών, λέει ο Βικτόρ Σερζ. («Σημειωματάρια 1937/1947», εκδόσεις ΚΨΜ, Μετάφραση Μαριάννας Τζιαντζή).
«Η ιστορική αίσθηση είναι η συνείδηση της συμμετοχής στο συλλογικό πεπρωμένο, στο αέναο γίγνεσθαι του ανθρώπου. Συνεπάγεται τη γνώση, την παράδοση, την επιλογή και, επομένως, την πεποίθηση. Ορίζει μια υποχρέωση» υποδεικνύει αυτός ο ανυπότακτος άνθρωπος.
Βλέποντας στα χρόνια μας να συντελείται μπροστά στα μάτια μας μια ιστορική καταστροφή στην Παλαιστίνη, έχουμε χρέος να παραμερίσουμε την απάθεια και τον φόβο που γεννά η προσπάθεια για επιβολή της ωμής ισχύος.
Δεν υπάρχει ανάγκη, άλλο, να θρηνούμε πάνω στα τείχη. Οφείλουμε τώρα να δράσουμε και να γίνουμε επινοητικοί για να βρούμε τρόπους ώστε να σταματήσει το μακελειό που επιβάλλουν οι ναζιστές του Ισραήλ στον λαό της Παλαιστίνης.
Σφαγιάζεται ένας λαός σε κείνα τα χώματα. Δεν μπορεί κανείς να κοιμάται ήσυχος. Ούτε να ανεβάζεις φωτογραφίες στο facebook σχολιάζοντας τάχα ανέμελα «περνάμε τέλεια!». Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η δρεπανηφόρα ακινησία.
Γράφει ο γενναίος Ισραηλινός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκίντεον Λέβι στην εφημερίδα «Haaretz»: «Βρισκόμαστε σε μια γενοκτονική πραγματικότητα. Χύθηκε το αίμα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Αυτή είναι η στιγμή για όλους τους Ισραηλινούς να αναρωτηθούν αν είναι έτοιμοι να ζήσουν σε μια χώρα που ζει στο αίμα. Μην πείτε ότι δεν υπάρχει επιλογή -φυσικά και υπάρχει-, αλλά πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε αν είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε έτσι. Είμαστε οι Ισραηλινοί έτοιμοι να ζήσουμε στη μοναδική χώρα στον κόσμο που η ύπαρξή της βασίζεται στο αίμα;».
Δύο εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν στη Γάζα -σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας- και όλα τα μάτια είναι στραμμένα στο σημείο όπου υποτίθεται θα έπρεπε να βρίσκονται τα φορτηγά που μεταφέρουν τρόφιμα. Ωστόσο, αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη, παρά τη διεθνή κατακραυγή εν μέσω ανησυχιών για την ανθρωπιστική κατάσταση στον παλαιστινιακό θύλακα.
Η κατάσταση στη Γάζα γίνεται όλο και πιο δύσκολη κάθε μέρα, σύμφωνα με μαρτυρίες που επικαλείται το BBC. Όσα φορτηγά κι αν φτάσουν εκεί άμεσα, δεν πρόκειται να κάνουν τεράστια διαφορά, καθώς η περιοχή είναι αποκλεισμένη σχεδόν τρεις μήνες από κάθε ανθρωπιστική βοήθεια.
Δεν υπάρχει τίποτα φαγώσιμο στην αγορά. Τα ράφια και οι πάγκοι άδειασαν από φρούτα, λαχανικά και κρέας, ενώ δεν υπάρχουν καύσιμα για να λειτουργήσουν οι γεννήτριες στο νοσοκομείο. Ούτε φάρμακα υπάρχουν. Το νερό στη Γάζα είναι μολυσμένο και δεν πίνεται. Και τα παιδιά κλαίνε από την πείνα.
Η Χάνα Άρεντ μιλούσε για την πεζότητα του κακού. Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Και πρέπει να δούμε πώς θα το σταματήσουμε.
Πολυ σωστα οσα λετε, με την προσθηκη πως το κακο μετατρεπεται σε “πεζοτητα” λογω της αδιαφοριας οσων δεν το νοιωθουν ως αθλιοτητα. Στο τοπο μας μικρο μεν αλλα χαρακτηριστικο προσφατο παραδειγμα ηταν η αποδοχη της αθλιας εμπορικης φιεστας που λεγεται Eurovision και οσων χαζοχαρουμενων, αδαων, αδιαφορων και εν τελει συνενοχων δηλωσαν “εθνικα υπερηφανοι” επειδη η χωρα μας, αντι να απεχει εξ αρχης, δεχτηκε να συμμετασχει διπλα στο ναζιστικο Ισραηλ.
Σκοτώνουν την ευαισθησία και την αίσθηση περί δικαίου οι αγριότητες ενός λαού πάνω σε έναν άλλο, τον αδύναμο.
Εγκληματική κρατική βία προβάλει η μια ομάδα, με απλή συμμορίτικη εγκληματικότητα απόντα η άλλη.
Στη μέση οι άμαχοι, χάνουν σπίτια, αξιοπρέπεια, ικανότητα ικανοποίησης των βασικών ανθρωπίνων αναγκών, ακόμη και την ίδια τους τη ζωή.
Συνταυλίζουν και συντηρούν τη φωτιά της έντασης τα τοπικά κράτη τρομοκράτες, αυτοί που το παίζουν θρησκευτικοί τάχα ηγέτες και υποστηρικτές ομόδοξων λαών.
Χτίζουν ηγετικό προφίλ οι προστάτες και ωθούν σε ακρότητες τους αδικημένους, όμως η βία γεννά πάλι βία.
Τα παιδιά μεγαλώνουν σε κόσμο μίσους, διαχωρισμού, εθνοτικών προσβολών και βίαιων θανάτων μελών της οικογένειας τους, δηλαδή καθίστανται εύκολος μελλοντικός στόχος για στρατολόγηση τρομοκρατών.
Από την άλλη, οι πλούσιοι, αυτοί που απολαμβάνουν υψηλά επίπεδα ευημερίας, χάνουν τον ύπνο τους και κάθε αίσθηση ασφαλείας ακόμη και μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, έχουν γίνει εύκολος στόχος τρομοκρατίας.
Η μια αντίθεση συντηρεί την άλλη, οπότε η ισχυρή πλευρά αποφασίζει την ισοπέδωση της ζωής και του μέρους που ζουν εκατομμύρια αλλόθρησκων με το αιτιολογικό πως τρομοκράτες κρύβονται ανάμεσα στο λαό και μάλιστα σε νοσοκομεία και σχολεία.
Δύσκολο να διαχωρίσουμε την αλήθεια από την προπαγάνδα, δυστυχώς οι συρράξεις δεν έχουν ηθική, δεν σέβονται αμάχους και τον διεθνή νόμο.
Αφορά βέβαια και τις δυο πλευρές.
Δυσεπίλυτο το πρόβλημα, ψάχνουν ακόμη και για μετεγκατάσταση εκατομμυρίων, εν μέσω πάντα της ισοπέδωσης του τόπου που μένουν.
Αρνούνται την κρατική οντότητα των άλλων, των φτωχών, φουντώνουν έτσι τις αντιθέσεις και την εκατέρωθεν βία.
Αδύνατο να λυθεί έτσι κάποιο πρόβλημα.
Οι μεσολαβητές λειτουργούν για ίδιο γαιοστρατηγικό όφελος, οι εμπλεκόμενοι χάνουν τα πάντα ο ένας, ο δε άλλος δεν μπορεί να διασφαλίσει στους πολίτες του την ασφαλεια.
Η λογική πήγε περίπατο, πάλι κάποιοι κάνουν πόλεμο χρησιμοποιώντας άλλους λαούς, κάτι που γίνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια.
Παράδειγμα οι πόλεμος στην Ουκρανία, όπου οι δυτικοί δημιούργησαν αρχικά τις συνθήκες και στη συνέχεια κάνουν πόλεμο με τη Ρωσία μέσω αντιπροσώπου.
Όμως, εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα, οι δε χώρες χρεώνονται, ενώ χάνουν και την εθνική τους κυριαρχία.
Η διεθνής κοινότητα δεν τολμά να κατονομάσει καν τους υποκινητές, αυτούς που για δικούς τους λόγους θρησκευτικούς και γεωστρατηγικούς, οργανώνουν, εξοπλίζουν και χρηματοδοτούν τη βία.
Οι ίδιοι ταραξίες της περιοχής κατέχουν τμήμα της Κύπρου, απειλούν τη χώρα μας με το casus belli, βάφτισαν το Αιγαίο Turkaegean, κατάρτισαν και νομιμοποιούν σιγά – σιγά το φαιδρό τουρκολιβικό σύμφωνο, ασχημονουν στην ελληνική Θράκη και έχουν λόγο ακόμη και για τα ελληνικά τραγούδια.
Η δε κυβέρνηση μας, σκυφτή, υποταγμένη και άβουλη αρνείται να ορθώσει έστω κάποιον καταδικαστικό λόγο, βλέπετε εξυπηρετεί μαζί με τα συμμαχικά συμφέροντα και αυτά των εχθρών μας.
Πνιγόμαστε πατριώτες, η διεθνής κοινότητα απομονώνεται σε πέπλο προπαγάνδας και αρνείται να δει την αλήθεια.
Οι κυβερνήσεις δρουν απέναντι στα συμφέροντα των λαών τους.
Πρέπει να ξυπνήσουμε, κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε θέση όμοια με των παλαιστίνιων.
Το δυστύχημα είναι πως η ανάδειξη των εγκλημάτων της ισραηλινής κυβέρνησης στην Γάζα από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα μεγάλα ΜΜΕ αποτελεί μέρος του γεωπολιτικού παιγνίου και όχι ανθρωπιστική ευθύνη.
Όσο ξαφνικά θυμήθηκαν το διεθνές δίκαιο στην Παλαιστίνη άλλο τόσο γρήγορα θα το ξεχάσουν εάν αλλάξει ξανά ο άνεμος των συμφερόντων.
Όπως η σωστή πλευρά επιβάλλει την στήριξη των ναζιστών της Ουκρανίας και τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας.
Το δράμα των Παλαιστινίων, των Ουκρανών αλλά, αργά ή γρήγορα, και των Ισραηλινών δεν έχει σχέση με το δίκαιο και την ηθική αλλά με τον συσχετισμό ισχύος, τόσο στο διεθνές πεδίο όσο και στο εσωτερικό.
Οι πολλοί, δηλαδή εμείς, δηλαδή οι λαοί, θα πρέπει να ταυτιζόμαστε με το δράμα του γονιού που κρατάει το νεκρό παιδί του, Παλαιστίνιου ή Ισραηλινού, Χριστιανού ή Εβραίου ή Μουσουλμάνου, γιατί με αυτούς έχουμε κοινή μοίρα.
Η έννοια του έθνους έχει αξία μόνο ως σύνολο κοινών ταυτοτήτων που αποκτούν την ισχύ να επιβιώσουν μέσα στην ζούγκλα που αποκαλούμε ανθρωπότητα.
Που μας δίνει την πολιτισμική βάση ώστε να έχουμε αυτοαντίληψη και πολιτισμικό φορτίο, όχι για να μισούμε τον διαφορετικό αλλά για να έχουμε την αυτοπεποίθηση αλλά και τα εργαλεία σκέψης που χρειάζονται για να επιβιώσουμε.
Η μάχη δίνεται υπέρ βωμών και εστιών και όχι υπέρ των πολυεθνικών, του Μητσοτάκη, του κάθε Μητσοτάκη και των συμφερόντων που τους τοποθετούν στις θέσεις εξουσίας.
Είναι πιστεύω πολύ πιο βαθιά φιλοσοφική η κοινοτοπία του κακού, να θυμίσω ότι έχει κατηγορηθεί η Χάνα Άρεντ ότι ξεπλένει έτσι τους ναζί.
Αλλά δεν έχει δίκιο; Ο τύπος που πιλοτάρει το ντρόουν απομακρυσμένα και ρίχνει σε ειρηνευτικές πομπές συνειδητά και μετά ανεβάζει ίνστα στόρυ από την παραλία, οι γιόγκι ναζί που κυρήττουν πνευματικότητα αλλά και γενοκτονία, αυτό προσπάθησε να ερμηνεύσει. Πώς καθημερινοί άνθρωποι είναι ικανοί να διαπράττουν αίσχη και μετά Παρασκευούλα σαν τις άλλες.
Δεν ξέρω πραγματι Αλλο όμως να υπερασπίζεσαι τους πολίτες σου έναντι μιας απειλής Και άλλο στο να οδηγείσαι σε τέτοια πράγματα -Ο κόσμος εκεί -Δηλαδή ,οι πολίτες του Ισδραήλ να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους Είναι μεγάλη ατίμια και προσβολή για αυτό το τόσο αξιοπρεπές κράτος, αυτή η κατάσταση με τους αμάχους της Γάζας