Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ προσκύνησε εκείνο το μακρόσυρτο καλοκαίρι του 2015, έξω από τα τείχη του σκαιού Βερολίνου, διέψευσε φτηνά τις προσδοκίες του λαού ότι υπάρχει εναλλακτική λύση για τα προβλήματα του τόπου. Ξαφνικά, οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι θα πεθάνουν άκεφοι.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, που σπαρταρούσε μήνες, έωλη και ερασιτεχνική, στο αγκίστρι των δανειστών -για να επικαλείται στη συνέχεια και μέχρι σήμερα έναν αχρείαστο και κωμικό ηρωισμό-, υπέγραψε ένα σκληρό πρόγραμμα για την κατ’ ευφημισμόν «διάσωση της οικονομίας»! Αρνήθηκε όμως πεισματικά να αναγνωρίσει την πατρότητά του… «Συρθήκαμε ως εδώ για κάτι που δεν θέλαμε» κλαυθμύριζαν τα κομματικά στελέχη με πρώτο τον Α. Τσίπρα. Ε, και; Θα έπρεπε ο κόσμος να τους δώσει μαντίλι να κλάψουν κι από πάνω;
Κρίνοντας συνοπτικά τον τρόπο που κυβέρνησαν οι μνημονιακοί υπάλληλοι, συμπεραίνεται ότι κανένας από όλους αυτούς (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ), μολονότι τόσα δεινά συνομολόγησαν με τους δανειστές, δεν διαθέτει συγκροτημένο σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας και κυρίως της νέας γενιάς, που την αφήνουν ξέμπαρκη σε χίλιες δυο ανασφάλειες. Η Ελλάδα καταστρέφεται στα χέρια του Μητσοτάκη και οι άλλοι μιλάνε για «πράσινη μετάβαση»!
Είναι οι ίδιοι που με εκπληκτική άνεση τότε παρίσταναν στα τηλεπαράθυρα τους… αντιμνημονιακούς!
Αποτέλεσμα ήταν να αλωνίζουν σε αυτά τα χώματα, όπου κακιά σκουριά, ως γνωστόν, δεν πιάνει, πότε το υψωμένο φρύδι του γελοίου Τόμσεν και πότε το πρόστυχα σεμνό ταγεράκι της κυρίας Βελκουλέσκου, η οποία μάλλον ήθελε να ρεφάρει για τα χαμηλά μεροκάματα που έπαιρναν οι συμπατριώτες της στα ελληνικά χωράφια τις «καλές» εποχές…
Ο τότε «νοικάρης» του Μαξίμου, ρίχνοντας στην πολιτική αγορά το ξεθωριασμένο τέχνασμα ότι δήθεν αναζητεί «ισοδύναμα» για τις νομοθετικές αγριότητες τις οποίες είχε ρητά αποδεχθεί, επιχειρούσε να διασώσει ψήγματα ενός αριστερού προσωπείου που είχε όμως παταγωδώς καταρρεύσει.
Κανένας δεν θυμάται κάποιο «αριστερό» στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να προτείνει κάτι αριστερό, με πρώτο τον Ε. Τσακαλώτο και την «Ομπρέλα», ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Πρόκειται για μια χρόνια ακινησία που δεν οφείλεται μόνο στην ανικανότητα μιας ορισμένης πολιτικής σχολής, αλλά στο αυτάρεσκο βόλεμά της. Αν δεν παίρνεις το λεωφορείο για τη δουλειά, πού να καταλάβεις… Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί ούτε γιατί ηττήθηκαν στις εθνικές εκλογές ούτε γιατί τους πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια ο Κασσελάκης. Κι επιμένουν να δηλώνουν «αριστεροί» μέσα στη θεολογικού τύπου στασιμότητά τους, χωρίς να μας εξηγούν για ποιον λόγο οι θέσεις που υποστηρίζουν είναι ωφέλιμες για την κοινωνία. Μία από αυτούς, που ήταν μάλιστα και υπεύθυνη επικοινωνίας και δεν σήκωνε προεκλογικώς τα τηλέφωνα, αρθρογράφησε προαναγγέλλοντας βαρύγδουπα την ίδρυση νέου κόμματος, ότι «οφείλουμε όλ@ να αντιληφθούμε την κρισιμότητα των στιγμών και να κάνουμε το απαραίτητο βήμα συνάντησης. Γιατί, ως γνωστόν, όπως η φύση, έτσι και η πολιτική απεχθάνονται το κενό». Αυτό το απελπιστικό κενό που εκπροσωπούσαν στελέχη όπως αυτή κάλυψε με τον θυμό των απλών μελών ο Κασσελάκης.
