Περασμένα ναι. Ξεχασμένα όχι

Του Χρήστου Μπολώση

Διάβασα τις προάλλες στη «δημοκρατία» την ανάλυση του Βασίλη Γαλούπη για τον Άγγελο Συρίγο, ο οποίος υπεραμύνεται (τι πρωτότυπο!) της… ασφυκτικής αγκαλιάς του κ. Μητσοτάκη προς την Ουκρανία.

Τις βλαβερές συνέπειες τις έχουμε ήδη ψιλοδεί. Όμως ο κ. Συρίγος, ως διακεκριμένος ιστορικός, θα έπρεπε να γνωρίζει, και είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει άριστα, ότι το 1919 είχαμε πάλι σπεύσει προς βοήθεια των Ουκρανών, αποδεχόμενοι πρόσκληση κυρίως της Γαλλίας, η οποία έχανε τεράστια ποσά, που είχε ήδη δανείσει την τσαρική Ρωσία και οι μπολσεβίκοι αρνήθηκαν να ξεπληρώσουν.

Τις συνέπειες εκείνης της Εκστρατείας τις γευτήκαμε το 1922 στη Μικρά Ασία, με την αμέριστη βοήθεια του Λένιν στον Κεμάλ.

Σε άρθρο του, ο επίτιμος Α/ΓΕΣ στρατηγός κ. Ζιαζιάς αναφέρει: «Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι στο μνημείο στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, στο άγαλμα του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, υπάρχουν δίπλα στην προτομή του λαξευμένα δύο “παράξενα” αγάλματα. Ο Ρώσος Κλίμεντ Βοροσίλοφ, στρατιωτικός και πολιτικός της Σοβιετικής Ένωσης, με τον υψηλότερο στρατιωτικό βαθμό, και ο Μιχαήλ Φρούνζε, στρατιωτικός, πολιτικός και πρέσβης που μετέφερε τα πρώτα 1.400.000 χρυσά ρούβλια από τη Μόσχα στην Τουρκία το 1921. Με την τεράστια, χρηματική και στρατιωτική, βοήθεια των 11.000.000 χρυσών ρουβλίων και τα χιλιάδες στρατιωτικά όπλα της Σοβιετικής Ένωσης μπόρεσαν οι Τούρκοι να σταματήσουν την προέλαση του Ελληνικού Στρατού στη Μικρασιατική Εκστρατεία».

Ας το παραδεχτούμε επιτέλους αυτό.