Τα μυαλά θα… ανασχηματιστούν;

Του Μανώλη Κοττάκη

Όλοι αυτές τις μέρες ασχολούνται με τον ανασχηματισμό. Υποτίθεται ότι αυτός θα «ξεκολλήσει» την κυβέρνηση από τη λάσπη και ότι θα λύσει όλα τα προβλήματα. Μακάρι να ήταν έτσι. Αλλά, αν παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά το περιβάλλον γύρω μας, θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας, όπως εντοπίστηκε αμέσως μετά τις εκλογές του 2023, οπότε άρχισε να φανερώνει το πραγματικό ιδεολογικό της πρόσωπο στους Έλληνες, είναι οι πολιτικές της. Οι θέσεις της. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη διακυβέρνηση της εξουσίας. Η κοσμοαντίληψή της. Σε μια νοητή γραμμή από το 2023 μέχρι σήμερα η Ν.Δ. έχασε μεγάλο μέρος της δύναμής της, πρώτον στις περιφερειακές εκλογές του 2023, εξαιτίας της αδυναμίας του κράτους να ανταποκριθεί στον «Daniel», δεύτερον, εξαιτίας της εισαγόμενης ιδεοληψίας της για τον γάμο τον ομόφυλων ζευγαριών και για τη φορολογία των ελεύθερων επαγγελματιών, η οποία αποτυπώθηκε στις ευρωεκλογές του 2024, και, τρίτον, εξαιτίας της πεισματικής άρνησής της επί μία ολόκληρη διετία να επιβάλει την κάθαρση στο δυστύχημα των Τεμπών, η οποία αποτυπώθηκε στις μεγάλες διαδηλώσεις του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου του 2025.

Το πρόβλημα σε όλη αυτή τη σχεδόν διετία δεν ήταν τα πρόσωπα αλλά η ξεροκεφαλιά του Μαξίμου. Και το πρόβλημα αυτό εξακολουθεί να υφίσταται με βάση όσα εντοπίσαμε τις αμέσως προηγούμενες μέρες σε τρία μείζονα ζητήματα: στο θέμα του νόμου περί ευθύνης υπουργών, στο θέμα της σφαγής χιλιάδων χριστιανών από νεοοθωμανούς στη Συρία και στο ζήτημα του δημογραφικού με αφορμή το επεισόδιο Κωνσταντοπούλου στη Βουλή.

Αν δούμε πώς χειρίστηκε και τα τρία αυτά ζητήματα η κυβέρνηση, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι πέφτει από τη μία πολιτική γκάφα στην άλλη. Θα τα δούμε αναλυτικά ένα ένα. Την αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, στο πλαίσιο της διαδικασίας αλλαγής του Συντάγματος, ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του κατά την πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή. Έπρεπε, βεβαίως, να βγει 2.000.000 κόσμος στον δρόμο και να ζητήσει να δοθεί τέλος στην ατιμωρησία των πολιτικών για να έρθει η Νέα Δημοκρατία ως ουραγός να υιοθετήσει το αίτημα της κοινωνίας, αλλά δεν είναι εκεί μόνο το θέμα. Είναι θέμα να προηγείσαι της κοινωνίας και να είσαι πρωτοπόρος, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το θέμα είναι και τι σόι πρωτοπόρος είσαι. Εδώ συμβαίνει το εξής: Η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι θα αλλάξει ύστερα από δύο έως τρία χρόνια (στην καλύτερη περίπτωση) με αναθεώρηση του Συντάγματος ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Όμως, εν προκειμένω έχει αποφύγει να κάνει δύο πράγματα. Πρώτον, να προσαρμόσει την παραγραφή του ισχύοντος νόμου περί ευθύνης υπουργών στο νέο Σύνταγμα και να την αντικαταστήσει από βραχύβια σε εικοσαετή. Ο εκτελεστικός νόμος του Συντάγματος που ψήφισε δεν έχει εκδοθεί ακόμα. Και κανείς δεν εξηγεί γιατί αυτή η περίεργη αργοπορία. Το δεύτερο είναι ότι η κυβέρνηση που ηγήθηκε του κινήματος «Μένουμε Ευρώπη» απέρριψε το αίτημα της ευρωπαϊκής Εισαγγελίας να κινηθεί η απευθείας δίωξη υπουργών με βάση τον ισχύοντα νόμο για την περίπτωση που αυτοί έχουν παραβιάσει το κοινοτικό δίκαιο και όχι το εθνικό δίκαιο με τις διαρκείς παρατάσεις της σύμβασης 717, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα να καταβροχθίζουν οι ανάδοχες εταιρίες κοινοτικά κονδύλια χωρίς να παραδίδουν το έργο της τηλεδιοίκησης. Ούτε σε αυτό το αίτημα ανταποκρίθηκε η ευρωπαϊκή Νέα Δημοκρατία, η οποία οχυρώθηκε πίσω από το εθνικό δίκαιο και κατήγγειλε την Ευρωπαία εισαγγελέα Κοβέσι. Κάποια στελέχη της, όμως, όταν εκρίνετο το ζήτημα του βασικού μετόχου, έκαναν τα πάντα στις Βρυξέλλες για να υπονομεύσουν το Σύνταγμα και το εθνικό δίκαιο, και για να κριθεί ως εφαρμοστέο δίκαιο από το ευρωπαϊκό δικαστήριο το κοινοτικό δίκαιο. Και το επέτυχαν.

Τι έχουμε, λοιπόν, εδώ; Έχουμε μια χώρα μόνη σε όλη την Ευρώπη που έχει ειδική δωσιδικία και νόμο περί ευθύνης υπουργών, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες υπάρχει η ασυλία των βουλευτών. Δεν υπάρχει ασυλία υπουργών. Και όταν ο λαός, η ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ο εκτελεστικός νόμος του Συντάγματος της «φωνάζουν» ότι πρέπει να αλλάξει τον νόμο, έρχεται και μας λέει ότι αυτό θα το κάνει ύστερα από δύο έως τρία χρόνια στην καλύτερη περίπτωση. Με συγχωρείτε, περιμένει και χειροκρότημα γι’ αυτό ο κ. πρωθυπουργός; Θεωρεί αφελείς τους πολίτες;

Πάμε τώρα στο δεύτερο θέμα. Πριν από έναν χρόνο η χώρα συνταράχτηκε από τη νομοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Η κρίση με την Ορθόδοξη Εκκλησία έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε ο Αρχιεπίσκοπος και ιεράρχες αρνήθηκαν να παρακαθίσουν στο επίσημο γεύμα που παραθέτει κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας η Προεδρία της Δημοκρατίας, παλιά ιδέα του Κωστή Στεφανόπουλου που υιοθετήθηκε και εφαρμόζεται διαρκώς. Η Νέα Δημοκρατία έχασε χιλιάδες ψήφους από αυτήν την πρωτοβουλία. Και πριν καλά καλά συνέλθει από το τραύμα αυτό, σπεύδει να ανοίξει ένα νέο. Βγαίνει ο υπουργός Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτης χθες, με αφορμή σφαγές χριστιανών και αλεβιτών στη Συρία, και συνιστά υπευθυνότητα προς όλα τα μέρη. Δηλαδή, συνιστά υπευθυνότητα και σε αυτούς που… σφαγιάζονται! Πόσο αναίσθητος μπορεί να είναι κανείς για να το πράττει αυτό, πολύ δε περισσότερο όταν οι σφαγιαζόμενοι έχουν ως σημαία τους την ορθόδοξη πίστη; Απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ. Διότι μαθαίνουμε ότι πίσω από την ουδετερότητα της ελληνικής κυβέρνησης για τη Συρία δεν κρύβεται μόνο ο… φιλοτουρκισμός της, αλλά το γεγονός ότι η Τουρκία έχει τον πρώτο λόγο στην ανοικοδόμηση της Συρίας και ότι οι κατασκευαστικές εταιρίες της θα έχουν τον πρώτο λόγο εκεί. Και ότι θα αναθέσουν ενδεχομένως έργα με την ιδιότητα του υπεργολάβου και σε ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες. Μετάφραση: Τα δολάρια των εργολάβων, Τούρκων, Ελλήνων και άλλων, προηγούνται της ορθόδοξης πίστης. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν τίποτα από τη σύγκρουση που είχαν με χιλιάδες ορθοδόξους, με αφορμή την ψήφιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και συνεχίζουν αμετανόητοι τα ίδια και τα ίδια.

Πάμε τώρα και στο τελευταίο θέμα, στο Δημογραφικό. Στο επεισόδιο που έγινε εις βάρος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Κοινοβούλιο ο πρωθυπουργός έλαβε τον λόγο και είπε, μεταξύ άλλων, ότι η κυβέρνηση «σέβεται το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους και την απόφασή τους να μην κάνουν παιδιά». Αυτό είναι ένα δικαίωμα σεβαστό και αδιαπραγμάτευτο που αφορά την προσωπικότητα του καθενός και καθεμιάς, αλλά αφορά μόνο τα άτομα. Όχι τις επίσημες πολιτικές. Όχι την επίσημη Πολιτεία.

Δεν μπορεί να μπαίνει τέτοια θέση και να γίνεται κεντρική κυβερνητική πολιτική στο στόμα ενός πρωθυπουργού. Στα χείλη ενός πρωθυπουργού, η χώρα του οποίου αντιμετωπίζει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, μπορούν να μπουν μόνο λέξεις που παροτρύνουν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες να κάνουν παιδιά. Τίποτε άλλο. Από κει και πέρα, αν εκείνοι αποφασίζουν να κάνουν ή να μην κάνουν παιδιά, αυτό είναι δική τους ατομική ευθύνη και προϊόν της ελεύθερης βούλησής τους. Αλλά διακηρυγμένη πολιτική της Πολιτείας ότι «δεν μας νοιάζει αν δεν κάνετε παιδιά», αυτό δεν μπορεί να είναι αποδεκτό. Αποτελεί τεράστια πολιτική γκάφα. Είδαμε, λοιπόν, πώς αντέδρασε η κυβέρνηση σε τρία κρίσιμα θέματα: στο ζήτημα της ατιμωρησίας των πολιτικών, στο ζήτημα της προστασίας χριστιανικών μειονοτήτων στην ευρύτερη περιοχή και στο ζήτημα της προστασίας της οικογένειας, η οποία μάλιστα είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένη. Και στα τρία η κυβέρνηση πέρασε κάτω από τον πήχη. Όσους υπουργούς και να αλλάξει, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης, αν δεν αλλάξει μυαλά κι αν δεν αντιστοιχήσει τις πολιτικές του με τα «θέλω» της ελληνικής κοινωνίας και τις προτεραιότητές της, ο ανασχηματισμός ύστερα από μερικούς μήνες θα είναι ένα καλό παραπολιτικό. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.