Του Χρήστου Μπολώση
Είναι μεγάλος ο καημός, όταν είσαι βουλευτής και δεν γίνεσαι με τίποτε υπουργός. Φτάνεις στα πρόθυρα της παραφροσύνης και όταν μάλιστα άλλοι κατά γενική ομολογία πολύ χειρότεροι από εσένα έχουν πακτωθεί στις καρέκλες των υπουργείων και σε κάθε ανασχηματισμό γίνεται απλώς ανακύκλωση και ο Α πηγαίνει στο τάδε υπουργείο που ξαναήτανε για να έρθει στη θέση του ο Β, που επίσης ξαναήτανε στη… θέση του. Τότε δικαίως τα παίρνεις στο κρανίο.
Όταν, λοιπόν, σου δίνεται η ευκαιρία να πλησιάσεις έστω για λίγο την εξουσία, τότε κάνεις πράγματα σαν αυτά που έκαναν οι παγκίτες, σαν τους αναπληρωματικούς των ομάδων, βουλευτές όταν τους κάλεσε ο Μεγάλος Αρχηγός να τους ευχηθεί και να τους κεράσει κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
Δηλαδή, διαγκωνίζεσαι να βγάλεις σέλφι με τον Μωυσή, ξεκαρδίζεσαι στα γέλια με ό,τι λέει ο «Μεγάλος» και γενικώς δείχνεις ευτυχισμένος που δεν σε… παίζει.
Ξέρετε, τι μου θύμισε όλη αυτή η «ωραία ατμόσφαιρα»; Τη Δέσποινα Ανυφαντούλη (Μήτση Κωνσταντάρα) στον «Στρίγγλο που έγινε αρνάκι», όταν λέει στον κ. «Πετροχείλο» (Λάμπρος Κωνσταντάρας): «Τι να κάνουμε; Και το καφεδάκι θα φτιάξουμε, και τα πιάτα θα πλύνουμε, και το σφουγγαρόπανο θα στύψουμε, και τούμπες θα κάνουμε, γιατί η άτιμη κοινωνία μάς έριξε στα ξένα χέρια».
Εγώ θα προσθέσω «ακόμα και με τον Πίνατ θα βγάλουμε σέλφι». Τώρα εσείς βάλτε ό,τι άλλο θέλετε…
