Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Δύο συνοπτικά σχόλια που διάβασα σχετικά με τον πρόσφατο θάνατο της αγαπητής Βέφας Αλεξιάδου:
«Κανείς δεν πάτησε στη κηδεία της Βέφας Αλεξιάδου. Αφήνω στην άκρη τις πρωινατζούδες που τη φιλοξένησαν και πάω στους τηλεμάγειρες. Στους τηλεμάγειρες και τις τηλεμαγείρισσες έπρεπε να παρακρατείται από τη μισθοδοσία τους “Βεφόσημο”. Η γυναίκα δημιούργησε μια ενότητα στην τηλεόραση και οι μάγειρες βρήκαν κάμερα, φήμη και πελατεία για τα υπερκοστολογημένα μαγαζιά τους…»
«Η Βέφα Αλεξιάδου ήταν μια παραδοσιακή και συντηρητική γυναίκα, και όχι ένας μοντέρνος celebrity chef με διακόσια τατουάζ, που μαγειρεύει γκουρμεδιές και απασχολεί τη δημοσιότητα περισσότερο με την προσωπική του ζωή παρά με το έργο της μαγειρικής του. Λογικό λοιπόν αυτοί οι “συνάδελφοι” να υποτιμούν τις μαγείρισσες τύπου Βέφας και να επιδεικνύουν μέγιστη αχαριστία και έλλειψη αναγνώρισης προς το έργο της. Πολλοί δεν τη συμπαθούσαν και την αντιπάθησαν ακόμα περισσότερο όταν έχασε τα παιδιά της και αντί να κλαίγεται στην τηλεόραση, όπως αυτοί θα ήθελαν, απλά συνέχισε να ζει. Πολύ δυνατός, ειλικρινής κι αισιόδοξος άνθρωπος, που τίμησε τη ζωή που της χάρισε ο Θεός!»
Πραγματικά, πέρα από τις συνήθεις χυδαιότητες που γράφτηκαν λόγω των πατριωτικών θέσεων που ασπαζόταν η εκλιπούσα, η κυρία Βέφα ήρθε την έσχατη ώρα αντιμέτωπη και με την αχαριστία. Φθόνος από τους μεν, αχαριστία από τους δε. Ίσως έτσι να είναι η μοίρα των άξιων…
