Το τέλος της Κεντροαριστεράς

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Μπορεί να μπήκε και το ΚΚΕ στον χορό της φραστικής πλειοδοσίας για το ποιος ασκεί «πιο φιλεργατική αντιπολίτευση», αλλά η ωμή αλήθεια είναι ότι ύστερα από τις τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ -και τη χθεσινή απόφαση η εκλογή νέου αρχηγού να γίνει τον Δεκέμβριο, όταν θα ανάβουμε ήδη τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια- δεν φαίνεται τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 2025 να… κουνιέται φύλλο.

Και μπορεί με κροκοδείλια δάκρυα ο Κ. Μητσοτάκης από τη ΔΕΘ το Σαββατοκύριακο να προσποιήθηκε ότι θα ήθελε «για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος να υπάρχει μία εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης», αλλά ξέρουν όλοι ότι τρίβει τα χέρια, καθώς, ενώ καταρρέει η κυβέρνησή του, δεν τον απειλεί σοβαρά και άμεσα κανείς. Και ούτε, όπως φαίνεται, τουλάχιστον για το προσεχές τετράμηνο…

Με τη διάλυση στην οποία έχει μπει η (έως τώρα) αξιωματική αντιπολίτευση, με την εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει λόγω και των δικών του εσωκομματικών εκλογών το ΠΑΣΟΚ και την καθήλωση ή την περιχαράκωση των υπολοίπων, η μεγάλη εικόνα στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, όπως και της Αριστεράς, είναι αν μη τι άλλο δραματική.

Εκτός από δραματική, καθίσταται πλέον και αδιέξοδη. Με τη διαρκή συρρίκνωση της απήχησης και των ποσοστών, γίνεται φανερό ότι η Κεντροαριστερά οδεύει προς το τέλος της ως πρωταγωνίστρια -έστω από τη σκοπιά της αντιπολίτευσης- των εξελίξεων. Όπως το πάνε, σε λίγο θα καταλήξουν μονόστηλο ακόμα και για τα εσωκομματικά τους, όπως πριν από δύο δεκαετίες, ενώ χάνεται το ενδιαφέρον μέχρι και για το lifestyle της υπόθεσης.

Με τα στοιχεία που δείχνουν πια και οι απανωτές δημοσκοπήσεις, παρατηρείται κάτι πρωτοφανές καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου: Τα κόμματα της Κεντροαριστεράς μετά βίας βρίσκονται αθροιστικά, στην πρόθεση ψήφου, λίγο πάνω από το 20% πλέον. Είναι κυριολεκτικά ιστορικό χαμηλό. Μάλιστα, έχει αξία η σύγκριση και με την άλλη πλευρά του φάσματος, όπου, όπως φάνηκε και με τις ευρωεκλογές, τα εκ δεξιών της Ν.Δ. κόμματα, ξεπερνώντας αθροιστικά το 16,5%, κινούνται τώρα στην περιοχή του 20%, εκτοπίζοντας ως χώρος την Κεντροαριστερά…

Επίσης, διαπιστώνεται και κάτι άλλο σημαντικό: Ουδείς από τους όμορους χώρους καρπώνεται μαζικά (τουλάχιστον έως τώρα) τις μεγάλες απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, που λογικά θα είχε κάποιους «επαναπατρισμούς», καταγράφεται καθηλωμένο στα επίπεδα των ευρωεκλογών, επιβεβαιώνοντας ότι μάλλον αυτό είναι το ταβάνι του. Άλλωστε, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη φιέστα για τα 50χρόνια από την ίδρυσή του, οι… 60άρηδες αποτελούν εδώ και πολύ καιρό τη «νεολαία» του.

Επίσης, για τη Νέα Αριστερά, σάρκα εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κουβέντα να γίνεται. Και οι ψηφοφόροι που φεύγουν βγαίνουν προς το παρόν από το εκλογικό κάδρο με εντελώς άδηλη τη μελλοντική τους κατεύθυνση. Όπως συμβαίνει ήδη στην υπόλοιπη Ευρώπη…