Μόλις στα 21 του θάμπωσε την Ευρώπη, οδηγώντας -μαζί με τον Ελ Κααμπί- τον Ολυμπιακό στη μεγαλύτερη επιτυχία της 99χρονης ιστορίας του – Η αφοβία του μοιάζει με αυτήν του Μίλτου Τεντόγλου, καθώς το στρες δεν τους αγγίζει. Αμφότεροι δεν επιτρέπουν σε τίποτα να τους χαλάσει τη συγκέντρωση
Του Βασίλη Γαλούπη
Το βράδυ της 14ης Μαρτίου δεν το περίμεναν με προσδοκίες οι φίλοι του Ολυμπιακού. Στη Σερβία, οι «ερυθρόλευκοι» ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν μια ρεβάνς που έμοιαζε εξαρχής μαρτυρική, αν και αποδείχθηκε λυτρωτική. Στο πρώτο παιχνίδι, μία εβδομάδα πριν, η Μακάμπι Τελ Αβίβ είχε θριαμβεύσει στο Καραϊσκάκη με 4-1. Το σοκ μεγάλο για τον Ολυμπιακό. Καμία ομάδα δεν είχε καταφέρει να ανατρέψει εκτός έδρας τέτοιο εις βάρος της σκορ.
Τα τριξίματα στον πάγκο του Μεντιλίμπαρ ταρακουνούσαν τα επόμενα 24ωρα της συντριβής όλο το οικοδόμημα του ποδοσφαιρικού τμήματος. Την πυρκαγιά «έσβησε» ο Μαρινάκης, που ανανέωσε το συμβόλαιο του Βάσκου παραμονή ενός «χαμένου» επαναληπτικού, μια κίνηση που έδιωξε αυτόματα το νέφος τοξικότητας από τα αποδυτήρια. Ο αναθαρρημένος Μεντιλίμπαρ πίστεψε ξανά. Το μετέδωσε και στους παίκτες του. Μια από τις αλλαγές στο ματς με τη Μακάμπι ήταν ο Τζολάκης.
Η ιστορία, γνωστή. Αυτό που ξεκίνησε ο Ολυμπιακός στις 14 Μαρτίου, με εκείνο το μοναδικό 6-1 της ανατροπής του αιώνα, ολοκληρώθηκε προχθές, με την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του Ολυμπιακού και τη μεγαλύτερη επιτυχία σε διασυλλογικό επίπεδο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο Τζολάκης και ο Ελ Κααμπί ήταν οι δυο πιο επιδραστικοί παίκτες σε όλη αυτή τη μαγική πορεία των νοκ άουτ αγώνων το τελευταίο τρίμηνο. Ο Νο 1 υπερασπιζόταν την εστία και ο «κίλερ» με το Νο 9 «πυροβόλησε» 11 γκολ σε 9 ευρωπαϊκά ματς!
Ένα 21χρονο παιδί κατάφερε να σηκώσει το βάρος της πιο δύσκολης αποστολής, να κάνει μεγάλες αποκρούσεις και, κυρίως, κανένα λάθος σε μια σειρά από παιχνίδια όπου η μπάλα ζεμάταγε και τα οποία πλέον χαρακτηρίζονται ιστορικά.
Η ωριμότητα και η ψυχραιμία του Χανιώτη γκολκίπερ δεν συνάδουν ούτε με την ηλικία του ούτε με τις ευθύνες της θέσης του τερματοφύλακα. Άλλωστε, είναι γνωστό πως η καριέρα των γκολκίπερ έχει μεγαλύτερο χρονικό βάθος από αυτήν των άλλων ποδοσφαιριστών. Δεν είναι στο πικ τους στα 26-28, αλλά μετά τα 30-32. Ο Τζολάκης είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Ο Έλληνας τερματοφύλακας δέχθηκε ένα γκολ, από πέναλτι, με τη Μακάμπι. Με τη Φενέρ στο Καραϊσκάκη δύο, πάλι το ένα από την άσπρη βούλα, με πολύ καλή εμφάνιση. Στην Τουρκία έπιασε τρία πέναλτι κι έδωσε μόνος του την πρόκριση στον Ολυμπιακό.
Στα παιχνίδια των ημιτελικών με την Άστον Βίλα, 4η στην Πρέμιερ Λιγκ, έκανε μεγάλες αποκρούσεις και είδε μόνο δύο φορές την μπάλα στην εστία του σε 180’. Στον τελικό «κατέβασε ρολά» για 120’ με μια υποδειγματική απόδοση, κρατώντας το μηδέν μέχρι το 116’ και το γκολ του Ελ Κααμπί. Το κύπελλο του Conference League βρέθηκε, πανάξια, στα δικά του χέρια, όπως και των συμπαικτών του σε αυτή τη μεγαλειώδη ομαδική προσπάθεια.
Ο Ολυμπιακός βλέπει πλέον τον βασικό τερματοφύλακά του για τα επόμενα χρόνια. Το ίδιο και η Εθνική ομάδα. Ένα Ελληνόπουλο κατάφερε να θαμπώσει όλη την Ευρώπη. Κορυφαίοι μάνατζερ στρέφουν τα βλέμματά τους πάνω του.
Οι ειδικοί είχαν εντοπίσει από νωρίς το ταλέντο του. Ο Νίκος Σαργκάνης είχε προβλέψει το ποδοσφαιρικό μέλλον του Τζολάκη από τον Οκτώβριο του 2022: «Ο Τζολάκης είναι πάρα πολύ καλός τερματοφύλακας και θα γίνει μάχη για τη θέση στον Ολυμπιακό. Με λίγη τύχη, ο Τζολάκης θα είναι ο μελλοντικός τερματοφύλακας της Εθνικής ομάδας. Για την ηλικία του μου αρέσει πολύ ως τερματοφύλακας, μακράν καλύτερος από τους συνομήλικούς του. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά αξιόλογα, αλλά ο Τζολάκης θα κάνει μεγάλη καριέρα, αυτή την αίσθηση έχω».
Το ένστικτο και η γνώση του θρυλικού «Φάντομ» του ελληνικού ποδοσφαίρου επιβεβαιώθηκαν. Σήμερα όλοι έχουν πειστεί πως ο «μικρός» είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα. Για να είμαστε ακριβείς, ήδη έχει μπει στον διάδρομο απογείωσης. Και πρώτος απ’ όλους τον πίστεψε ο Μεντιλίμπαρ, ένας προπονητής που ουδέποτε στην καριέρα του φοβήθηκε να δώσει ευκαιρίες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές.
Ο Κωνσταντής παρέμεινε ήρεμος και συγκεντρωμένος και μετά τη λήξη του τελικού. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η αφοβία του μοιάζει με αυτήν του Μίλτου Τεντόγλου. Κρύο αίμα και οι δυο, το στρες δεν τους αγγίζει καν. Στον δικό τους μικρόκοσμο, δεν επιτρέπουν σε τίποτα να τους χαλάσει τη συγκέντρωση. Ακόμα και τη μεγάλη χαρά ή τη μεγάλη λύπη έχουν την ικανότητα να την ισορροπούν. Οι αμυντικοί του Ολυμπιακού ένιωθαν σε κάθε παιχνίδι όλο και πιο ασφαλείς έχοντας πίσω τους τον νεαρό.
Οι πρώτοι προπονητές που δούλεψαν μαζί του, όταν ήταν έφηβος, έχουν ακόμα να λένε για την αντίληψή του, την παιδεία του, τις αξίες που του μετέδωσαν οι γονείς του. Πριν από το ματς με τη Φιορεντίνα είπε, σαν… 35άρης, ότι «η πιο έτοιμη πνευματικά ομάδα θα κατακτήσει το τρόπαιο». Απέδειξε, με τουλάχιστον τρεις σημαντικές αποκρούσεις και μια αλάνθαστη εμφάνιση, ότι ήταν πιο έτοιμος απ’ όλους.
Άλλωστε, για να καταφέρεις στα 21 σου να αρπάξεις την ευκαιρία της ζωής σου, και ειδικά ως τερματοφύλακας σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός, όπου η θέση έχει αποδειχθεί «ηλεκτρική» για κορυφαία ονόματα, δεν φτάνει μόνο το ταλέντο. Απαιτείται πάνω απ’ όλα ιδιοσυγκρασία από… χάλυβα.
