Η Νέα Δημοκρατία και τα παράσιτα

Του Απόστολου Διαμαντή

Η περίεργη δήλωση της κας Ντόρας Μπακογιάννη, «δεν μπορώ να σκεφτώ πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της παρασιτικής Ελλάδας που μας κρατάει πίσω, από τους (ελπίζω λίγους) εκπαιδευτικούς που εμποδίζουν σήμερα τη διεξαγωγή των εξετάσεων PISA», οδηγεί σε αναπόφευκτες συγκρίσεις που οφείλουμε να κάνουμε, ανάμεσα σε πολιτικούς, συνδικαλιστές και εργαζομένους: ποιος είναι το παράσιτο;

Τρέφω μεγάλη εκτίμηση στο αξίωμα του βουλευτή, ακόμη και του υπουργού εν ανάγκη. Αρκεί να αναφερόμαστε στην προδικτατορική περίοδο και ακόμα πιο πίσω. Θυμάμαι, με κάποια νοσταλγία είναι η μαύρη αλήθεια, τον Γεώργιο Καρτάλη, τον Παναγή Παπαληγούρα, τον Γεώργιο Μαύρο, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Ηλία Ηλιού, τον Γεώργιο Ράλλη και ένα σωρό άλλους, οι οποίοι ουδέποτε θα διενοούντο να χαρακτηρίσουν «παράσιτα» συνδικαλιστές μεροκαματιάρηδες.

Όταν ένα μεσημέρι, κάπου στις αρχές του ΄50, ο Καρτάλης ανέβαινε την Πανεπιστημίου να πάει στη Βουλή, είδε έναν αστυνομικό να κλωτσάει το κασελάκι ενός λούστρου. Του λέει «τι κάνετε κύριε»; Και ο αστυνομικός, που δεν τον γνώρισε, του είπε «εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου». Και ο Καρτάλης πήρε από το χέρι τον λούστρο, τον έβαλε στη θέση του, μαζί με το κασελάκι του και άρπαξε τον αστυνομικό από τον μπράτσο για τα περαιτέρω.

Σέβονταν οι πολιτικοί εκείνοι τον λαό, κυρίως τους απλούς πολίτες και ασφαλώς τους συνδικαλιστές και ουδέποτε τους κατέκριναν και φυσικά ουδέποτε τους μιλούσαν υποτιμητικά, ούτε βεβαίως τους έβριζαν. Γιατί; Διότι δεν είχαν μπει στην πολιτική για να κάνουν προσωπική καριέρα. Αυτήν δεν την είχαν ανάγκη. Ήταν προσωπικότητες, είχαν κύρος. Δεν έπεφταν ποτέ χαμηλά.

Από τη μεταπολίτευση και μετά όμως, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, το επίπεδο των βουλευτών -και πολύ περισσότερο των υπουργών- έχει πέσει δραματικά. Δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς είναι ασήμαντοι, εντελώς ακατάλληλοι να είναι μέλη της Εθνοσυνέλευσης, συνήθως είναι ημιμαθείς και το κυριότερο: δεν έχουν αρχές. Και δεν σέβονται καθόλου τον λαό, αρκετοί από αυτούς.

Το να αποκαλεί λοιπόν ένας βουλευτής -ειδικά ένα βουλευτής με κύρος και ιστορία όπως η Ντόρα- τον συνδικαλιστή της ΟΛΜΕ «παράσιτο», επειδή δεν συμφωνεί με μία κυβερνητική απόφαση, είναι πολύ μεγάλο ατόπημα. Πρόκειται για κανονική ύβρη.

Ποιος είναι παράσιτο; Αυτός που μαθαίνει γράμματα στα παιδιά με 800 ευρώ τον μήνα; Που δεν είχε την τύχη να κληρονομήσει περιουσία και αξιώματα; Αυτός είναι το παράσιτο; Και δεν είναι ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας που τρέχει με εισπρακτικές να αρπάξει τα σπίτια του κοσμάκη; Δεν είναι η εφοριακός -την οποία μάλιστα βραβεύουν υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη- η οποία συλλαμβάνεται να δωροδοκείται μαζί με την υπόλοιπη κομματική της παρέα; Δεν είναι παράσιτο η υπουργός της ΝΔ με τις δεκάδες απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς της κυβέρνησης; Δεν είναι παράσιτα οι μπαταξήδες υπουργοί που χρωστάνε δεκάδες εκατομμύρια στο δημόσιο, όπως λένε τα ρεπορτάζ και το κόμμα της ΝΔ που επίσης χρωστάει στο δημόσιο μερικές εκατοντάδες;

Και είναι παράσιτο ο καθηγητής;

Νομίζω η Ελλάδα έχει φτάσει στον πάτο του βαρελιού και κάτι πρέπει να γίνει άμεσα ώστε να ξεκολλήσει, διότι, όπως δείχνουν τα πράγματα, αυτό το βαρέλι μπορεί να μην έχει καν πάτο.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η πιο μελανή σελίδα της πρόσφατης ιστορίας μας. Και πρέπει άμεσα να βρούμε έναν τρόπο να απαλλαγούμε απ΄αυτήν.