Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Ο κυνισμός με τον οποίο ο Κ. Μητσοτάκης απέρριψε για μία ακόμη φορά κάθε συζήτηση για μείωση του ΦΠΑ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παροιμιώδης, αλλά έχει κι άλλα χαρακτηριστικά…
«Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν το αντέχουμε δημοσιονομικά. Πρέπει να παράγουμε πρωτογενή πλεονάσματα, δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε τη δημοσιονομική σταθερότητα» είπε κατά τη χθεσινή συνέντευξή του στο OPEN, ομολογώντας, πίσω από τις γραμμές, μια ανατριχιαστική αλήθεια.
Η αυξημένη φορολογία σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση των εισοδημάτων -μέσω και του υψηλού πληθωρισμού- αποτελεί μία από τις ασφαλέστερες συνταγές για τη διαρκή εσωτερική υποτίμηση, στην οποία έχουν βάλει την υπογραφή τους όλες οι μνημονιακές (και μεταμνημονιακές) κυβερνήσεις.
Άλλωστε, υποθηκεύοντας τη δημόσια περιουσία και ξεπουλώντας όλες τις υποδομές -λιμάνια, αεροδρόμια, κ.λπ.-, δεν έχει απομείνει και τίποτε άλλο…
Δεν είναι ρετρό αυτή η συζήτηση. Στους σοβαρούς οικονομικούς κύκλους ξαναγίνεται επίκαιρη. Και μην ξεχνάμε ότι στην εσωτερική υποτίμηση είχαν στοχεύσει με απολύτως βίαιο τρόπο -λόγω των περιορισμών του ευρώ- τα δύο πρώτα Μνημόνια.
Η τυπική έξοδος από τη μνημονιακή μέγγενη, το 2018, συνοδεύτηκε, ως γνωστόν, από νέες κρίσεις, που επισκίασαν προσώρας το βάθος του προβλήματος. Στο μεταξύ, η μείωση του μέσου πραγματικού μισθού από το 2009 έως τώρα υπολογίζεται στο 35%…
Την ίδια ώρα, η εσωτερική υποτίμηση ήταν -και παραμένει- προϋπόθεση για να έρθουν και… επενδύσεις στην αποικία που λέγεται Ελλάδα, σωστά;
Και, αλήθεια, με εκείνο το περίφημο δημοσιονομικό μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ τι έχει απογίνει; Διότι, είτε υπάρχει είτε όχι, η αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 40-50 δισ. ευρώ την τελευταία τετραετία το έχει «υπερκαλύψει»…
Από την άποψη αυτή, ακόμη και η πρόσφατη επιστολή Μητσοτάκη στην Ούρσουλα, εκτός από κοροϊδία, συνιστά και συμπαιγνία. Οι Ευρωπαίοι εταίροι είναι αυτοί που βολεύονται εξίσου με μια τέτοια κατάσταση.
Πρώτα απ’ όλα, δεν θα μπορούσαν ποτέ (ούτε πρόκειται να το κάνουν) να ομολογήσουν ότι τα «προγράμματα διάσωσης» απέτυχαν, διότι αυτό θα σήμαινε και δική τους αποτυχία. Αυτοί όμως -μαζί με το ΔΝΤ- είναι οι… σωτήρες μας, ε;
Το βασικότερο όμως είναι ότι οδεύουμε προς το 2032, το οποίο ακούγεται, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο μακρινό. Σε λιγότερο από 8 χρόνια λήγει η περίοδος χάριτος στην πληρωμή των τόκων. Και, με το «καλημέρα», εκείνη τη χρονιά το δημόσιο χρέος θα επιβαρυνθεί με 25 δισ. ευρώ τόκους.
Το πιθανότερο είναι ότι έως τότε ο κ. Μητσοτάκης θα έχει κλείσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τον πρωθυπουργικό του κύκλο. Η πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, όμως, παρά τα κατά καιρούς φτιασίδια, θα έχει προλάβει να αλλάξει ή θα χειροτερεύει;
Η ελληνική κοινωνία εκπαιδεύτηκε, βέβαια, στην «προσαρμογή». Το δείχνει έως τώρα, κρύβοντας το κεφάλι στην άμμο και αποδεχόμενη αυτό το διαρκές Μνημόνιο…
