Πολιτική δύσπνοια

Του Απόστολου Αποστόλου*

Ο κόσμος βουλιάζει μέσα στην αδιαφορία του ή, καλύτερα, μέσα στον μεταμοντέρνο κυνισμό του. Βλέπει τα μικρά παιδιά της Γάζας βουτηγμένα στο αίμα ή νεκρά, σκεπασμένα με πλαστικές σακούλες και δέχεται αδιαμαρτύρητα τον θάνατό τους, τον τραυματισμό τους. Ίσως γιατί η ειρήνη μπορεί να έχει πάψει να ηχεί και να αντηχεί στη συνείδηση των πολιτών του κόσμου.

Η Ε.Ε. βγάζει αραιά και πού κάποιες… χλομές «κορόνες» για ειρήνευση. Οι ΗΠΑ στέλνουν τον υπουργό Εξωτερικών στο Ισραήλ για να εκφράσει τη δήθεν αγωνία της κυβέρνησής του, ενώ την ίδια στιγμή σε όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ οι ΗΠΑ στέκονται δίπλα στον Νετανιάχου. Παράλληλα, εκπρόσωποι των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ καταγγέλλουν το φοιτητικό κίνημα που διαμαρτύρεται για τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας, όπου πάνω από 34.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους (στην πλειονότητά τους, είναι παιδιά και γυναίκες), ενώ εκατοντάδες χιλιάδες ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης και πείνας. Το φοιτητικό κίνημα στις ΗΠΑ θυμίζει εποχές πολέμου στο Βιετνάμ. Ενώ δυνάμεις επιβολής της τάξης άρχισαν να καταστέλλουν τις κινητοποιήσεις, συλλαμβάνοντας φοιτητές. Ωστόσο δεν είναι μόνο οι σπουδαστές που διαμαρτύρονται.

Τι φοβάται, άραγε, το βαθύ σύστημα των ΗΠΑ και καταστέλλει άμεσα το φοιτητικό κίνημα; Φοβάται ότι το κίνημα των φοιτητών θα αναμοχλεύσει και άλλες δυνάμεις διαμαρτυρίας, που θα έχουν όμως σχέση με την εσωτερική πολιτική που ασκεί ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν; Ήδη στις swing states, τις κρίσιμες πολιτείες, ο θυμός των πολιτών για τον Τζο Μπάιντεν είναι μεγάλος. Ενώ καμιά κίνηση εξισορρόπησης από την πλευρά του Μπάιντεν δεν φαίνεται επαρκής ώστε να κατευνάσει την οργή των πολιτών για εκείνον. Ούτε ο φόβος ακόμη μίας θητείας του Τραμπ, που συντονισμένα εκτελείται από τα ΜΜΕ, δεν θα μπορούσε να διασώσει πια τον Μπάιντεν.

Το βαθύ κράτος των ΗΠΑ -θέλει, δεν θέλει- θα πρέπει να δοκιμάσει άλλες λύσεις. Μήπως μια από αυτές τις λύσεις είναι για να διατηρηθεί το παγκόσμιο σύστημα -και όχι μόνο το αμερικανικό- και η επιλογή που ακούει στο όνομα Τραμπ, αλλά και να εκτονωθεί η οργή του κόσμου; Έτσι και αλλιώς οι ρεπουμπλικάνοι τάσσονται κι εκείνοι υπέρ της βίας που ασκεί ο Νετανιάχου στη Γάζα και υπέρ της καταστολής του φοιτητικού κινήματος.

Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία φαίνεται να τελειώνει (όσο και αν κάποιοι από την Ευρώπη φόρεσαν τη λεοντή της παντοδυναμίας, απειλώντας ότι θα στείλουν πυραύλους που θα πλήξουν ρωσικό έδαφος και βόμβες Paveway IV), κάτι που θα το επιθυμούσε και ο Τραμπ, να τελειώνει ο πόλεμος στην Ουκρανία σύντομα, για να αρχίσει ένας ανταρτοπόλεμος στις κατακτημένες περιοχές που ενσωματώθηκαν στη Ρωσία. Με όλα αυτά η επιστροφή του Τραμπ ως πρόεδρου των ΗΠΑ μπορεί -από κάθε πλευρά- να κρίνεται αναγκαία.

*Kαθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας