Η Ελίνα Ψύκου, επιχειρώντας να ελκύσει την προσοχή του φιλοθεάμονος κοινού αλλά και να αυξήσει τα εισπρακτικά έσοδα από την κυκλοφορία της ταινίας, δεν δίστασε να συνοδεύσει την προβολή του σχετικού φιλμ από μια βλάσφημη, αποκρουστική και αντίχριστη αφίσα
Του Δημήτριου Νικ. Δασκαλάκη*
Η ταινία-ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα κορμιά» της σεναριογράφου και σκηνοθέτιδος Ελίνας Ψύκου φιλοδοξεί να προβληθεί στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα από τις 28 Μαρτίου ε.ε. θα κυκλοφορήσει και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες.
Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με την άμβλωση, την εξωσωματική γονιμοποίηση και την ευθανασία, ως «δικαιώματα» που βρίσκονται δήθεν εν διωγμώ σε μια Ευρώπη η οποία (κατά την άποψη της σκηνοθέτιδος) στρέφεται ολοένα περισσότερο προς τον συντηρητισμό και τον ακροδεξιό λαϊκισμό και απειλεί τις στοιχειώδεις ελευθερίες (!) του σύγχρονου δυτικού κόσμου.
ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ
Βέβαια, ο αφυπνισμένος θεατής γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι η κυρία Ψύκου έχει ζαλιστεί από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις του ανάποδου κόσμου, καθώς αδυνατεί να αντιληφθεί το προφανές, ότι δηλαδή στη σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία πνέει ένας πολύς ισχυρός άνεμος «αντιδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού», στο όνομα του οποίου αποθεώνονται τα δικαιώματα των μειοψηφιών, ανατρέπονται μακραίωνες πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις και επικαιροποιούνται τα κοινωνικά ήθη.
Το φιλμ επιχειρεί να εστιάσει με ανεστραμμένη προσέγγιση στο δικαίωμα της αυτονομίας και αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, υπονοώντας ότι κάθε επιθυμία ή συμπεριφορά του ανθρώπου, θεμιτή ή αθέμιτη, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, οφείλει να περιβληθεί με την αξία του ανθρώπινου δικαιώματος. Την ίδια στιγμή, η Πολιτεία έχει την αυτονόητη υποχρέωση να προχωρήσει άμεσα σε θεσμική αναγνώριση και νομιμοποίηση κάθε αυθαίρετης έκφρασης ενός τέτοιου παράλογου δικαιωματισμού.
Για του λόγου το αληθές, η Γαλλική Δημοκρατία έφθασε στο σημείο να κατοχυρώσει με συντριπτική πλειοψηφία την άμβλωση, ως συνταγματικό δικαίωμα, αναγνωρίζοντας στις Γαλλίδες την «εγγυημένη ελευθερία» να επιλέξουν την έκτρωση, σκορπίζοντας ρίγη συγκινήσεως στους άφρονες δικαιωματιστές του θνήσκοντος δυτικού πολιτισμού.
Υπό το πρίσμα αυτό, η διατύπωση κάθε αντίθετης γνώμης, που αμφισβητεί το κυρίαρχο αφήγημα της υπερεθνικής νεοταξίτικης ελίτ και των εξωνημένων ΜΜΕ, αντιμετωπίζεται ως ακραία ρητορική μίσους, λαϊκισμού και σκοταδισμού, με αποτέλεσμα πατροπαράδοτα ήθη, έθιμα, κοινωνικές αντιλήψεις να ρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες στον καιάδα της περιφρόνησης και ανυποληψίας.
Δυστυχώς, κανείς φιλμογράφος δεν θα ασχοληθεί ποτέ με τον ανηλεή διωγμό των αμάσκωτων και ανεμβολίαστων πολιτών, οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να υπερασπιστούν το θεμελιώδες δικαίωμα της προσωπικής αυτοδιάθεσης και αυτονομίας του ανθρωπίνου σώματος απέναντι στη λυσσαλέα επίθεση της αδυσώπητης Βιοϊατρικής Εξουσίας, που επιχείρησε, είτε με την παραπληροφόρηση είτε με την τηλεοπτική τρομοκρατία, να το καταλύσει, χειραγωγώντας τους ανθρώπους στη δυνητικά θανατηφόρο και υγειοβλαπτική εμβολιαστική καρέκλα.
Η δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα κορμιά», παντελώς άγνωστη στο ευρύ κοινό, προφανώς φοβούμενη την παταγώδη εμπορική αποτυχία της νέας σκηνοθετικής της απόπειρας, κατέφυγε στο γνωστό, αλλά ηθικώς επιλήψιμο και επιεικώς απαράδεκτο διαφημιστικό τέχνασμα της πρόκλησης του θρησκευτικού συναισθήματος των Ελλήνων πολιτών.
ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ
Συγκεκριμένα, η κυρία Ελίνα Ψύκου, επιχειρώντας να ελκύσει την προσοχή του φιλοθεάμονος κοινού αλλά και να αυξήσει τα εισπρακτικά έσοδα από την κυκλοφορία της ταινίας, δεν δίστασε να συνοδεύσει την προβολή του σχετικού φιλμ από μια βλάσφημη, αποκρουστική και αντίχριστη αφίσα, στην οποία αποτυπώνεται χωρίς το παραμικρό ίχνος δημοσίας αιδούς μία έγκυος, γυμνόστηθη και εσταυρωμένη γυναίκα πάνω στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό.
Η ανάγκη της διαφημιστικής προώθησης ενός καλλιτεχνικού προϊόντος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καθαγιάζει το μέσο, δηλαδή εν προκειμένω την αφίσα, όταν διακωμωδεί και περιπαίζει τα ιερά και πανάγια πρόσωπα του Κυρίου Ιησού Χριστού, της Θεοτόκου, ενώ παράλληλα εξευτελίζει τη σημασία του Σταυρού, ως παγκοσμίου συμβόλου της Δυνάμεως του Αγίου Τριαδικού Θεού.
Ο σχεδιασμός της αφίσας προσβάλλει πρωτίστως τους συντελεστές της ταινίας, εκφεύγει των ορίων τής καλώς νοούμενης καλλιτεχνικής δημιουργίας και συνιστά ευθεία και απροκάλυπτη επίθεση στη θρησκευτική πίστη των Ελλήνων πολιτών. Συνιστά πρωτόγνωρο ηθικό ξεπεσμό η αφίσα να αξιοποιείται, όχι με σκοπό την ενημέρωση του κινηματογραφόφιλου κοινού, αλλά την ανίερη βεβήλωση των Σεπτών και Πάναγνων Μορφών της Ορθόδοξης Λατρείας, την οποία δεν διανοήθηκαν ούτε και αυτοί οι Οθωμανοί Τούρκοι κατά την περίοδο της μακραίωνης δουλείας.
Αυτό βέβαια που δεν τόλμησαν να κάνουν οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι κατακτητές, το επιχειρούν σήμερα, με περισσή ευκολία και απύθμενη πνευματική αναισθησία, «Έλληνες ορθόδοξοι» πολίτες, οι οποίοι με το πρόσχημα της ελευθερίας της τέχνης και του προοδευτισμού εξεμούν το δηλητήριο της ψυχής τους, μολύνοντας τα ιερά και τα όσια της ορθόδοξης πίστης.
ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ ΗΘΩΝ
Στο πλαίσιο της ευνομούμενης δημοκρατικής Πολιτείας, η άσκηση του δικαιώματος της καλλιτεχνικής έκφρασης δεν συνιστά απόλυτο και αυτονομημένο δικαίωμα, αλλά υπόκειται στους νόμιμους συνταγματικούς περιορισμούς, δηλαδή στη λεγόμενη τριάδα των γενικών οριοθετήσεων των συνταγματικών δικαιωμάτων. Συνεπώς, η άσκηση του δικαιώματος της ελευθερίας της τέχνης και της καλλιτεχνικής έκφρασης θεωρείται συνταγματικώς επιτρεπτή (άρθρο 16 Σ), εφόσον όμως δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων πολιτών και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα και τα χρηστά ήθη.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι κάθε πολίτης είναι ελεύθερος να πιστεύει ή να μην πιστεύει, να θρησκεύει ή να μη θρησκεύει, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να χλευάζει και να γελοιοποιεί δημοσίως τα πρόσωπα και τα σύμβολα της ορθόδοξης πίστης και λατρείας, και επομένως το προσβαλλόμενο θρησκευτικό συναίσθημα χρήζει δικαστικής προστασίας, διότι αποτελεί σπουδαία ηθικοκοινωνική αξία, που ανατρέχει στη δισχιλιετή ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση του ελληνικού λαού.
Συνεπώς, ο σχεδιασμός της αφίσας δεν εμπίπτει στη συνταγματικώς κατοχυρωμένη ελευθερία της τέχνης και της καλλιτεχνικής έκφρασης, παραβιάζει τη γενική ρήτρα προστασίας των χρηστών ηθών και προσβάλλει ανελέητα τη θρησκευτική πίστη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, ενώ παράλληλα απειλεί να διαταράξει την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.
Τα χρηστά ήθη οριοθετούν το συνταγματικό πεδίο άσκησης του δικαιώματος της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας, με αποτέλεσμα η υπέρβασή του, στο όνομα της ψευδωνύμου και αμφίσημης ελευθερίας της τέχνης, να πλήττει καίρια τις επικρατούσες ηθικοκοινωνικές αντιλήψεις και την πατροπαράδοτη θρησκευτική ευλάβεια του ελληνικού λαού.
Η απεικόνιση εγκύου και γυμνόστηθης γυναίκας πάνω στον Τίμιο Σταυρό (που έχει αγιαστεί από το πανάχραντο αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού) δεν υπηρετεί καμία τέχνη ή καλλιτεχνική ελευθερία, άξια συνταγματικής προστασίας, αλλά αντιθέτως αποτυπώνει με απόλυτη καθαρότητα το αντίθεο, δαιμονικό οίστρο των αξιοθρήνητων εμπνευστών της αφίσας.
Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα κορμιά» θα μπορούσε κάλλιστα να παραλλαχθεί σε «Αδέσποτα σκυλιά» που επιτίθενται μανιωδώς –όπως κάποτε οι αλαλάζοντες γενίτσαροι- κατά των θρησκευτικών παραδόσεων και της πατρώας ευσέβειας, προσπαθώντας να ξεσκίσουν ό,τι έχει απομείνει από την πάλαι ποτέ ελληνορθόδοξη φυσιογνωμία του ελληνικού λαού.
Την ίδια στιγμή, ο λαός παρακολουθεί άφωνος, τρίβοντας έκπληκτος «τα μάτια του» και αδυνατώντας να πιστέψει ότι (ανθ)Έλληνες πολίτες (και όχι ξένοι και ετερόθρησκοι) ρίχνουν στην πυρά του μεσαιωνικού σκοταδισμού καθετί ελληνικό και ορθόδοξο, αφού εργάζονται πυρετωδώς με σκοπό την αποϊεροποίηση και τον αφελληνισμό της δικής τους πατρίδας, απολαμβάνοντας -σαν να πρόκειται για μη Έλληνες- την κατεδάφιση κάθε εθνικής, θρησκευτικής και πολιτισμικής αξίας.
*Δικηγόρος Αθηνών
