Καημένο πιόνι…

Του Νικόλαου Ταμουρίδη*

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός της σημερινής Ελλάδας προσελκύει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας ελίτ και καταλήγει να είναι ένα άκρως σημαντικό άτομο. Μόνο που το «σημαντικό» δεν αποδίδεται από τον γράφοντα με τη θετική, αλλά με την αρνητική έννοια. Έχει καταστεί φανατικός οπαδός και πρωτεργάτης στην εφαρμογή της ατζέντας της διάλυσης των εθνικών κρατών για την εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων, που επιδιώκουν την εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης με βασικό σκοπό μια αυταρχική παγκόσμια διακυβέρνηση.

Σαφέστατα, ουδεμία σχέση έχει με «ηγέτη». Είναι ένα παιδί υπερπλούσιου πολιτικού, που μετά τις σπουδές του στο εξωτερικό (και σύντομο πέρασμα από κάποιους ναούς του χρήματος) έγινε πολιτικός (βουλευτής) και ακολούθησε την πολιτική ως ακόμη ένας ανεπάγγελτος επαγγελματίας αυτής. Δεν έχει δουλέψει στη ζωή του, όπως δουλεύει το μείζον του λαού που τον εμπιστεύτηκε για δεύτερη φορά με την ψήφο του, πλην κάποιων λίγων ετών που τοποθετήθηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος σε τράπεζες προετοιμάζοντας την πολιτική του καριέρα. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την αβεβαιότητα της ύπαρξης δουλειάς και χρημάτων που απαιτούνται για να ζήσει κάποιος πολίτης και η οικογένειά του. Δεν έχει νιώσει την αγωνία και τον κόπο της εργασίας και ιδιαίτερα αυτής που έχει να κάνει με την πρωτογενή παραγωγή.

Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι ιδανικές περιπτώσεις για να επιλεγούν από τα παγκόσμια πολιτικοοικονομικά συμφέροντα να ηγηθούν πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων κρατών, γιατί έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει με τις ναρκισσιστικές αξίες της ζωής, δηλαδή την εξουσία, τη δόξα και τον πλούτο, για τα οποία είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα. Επιπλέον, όπως είναι φυσικό επόμενο, υπολείπονται σε συγκινησιακά συναισθήματα και σε ανθρώπινα αντανακλαστικά. Έτσι γίνονται ιδανικά πιόνια της παγκόσμιας πολιτικής σκακιέρας.

Αυτός είναι λοιπόν ο Έλληνας πρωθυπουργός, ένα απλό πιόνι. Πιόνι που κινείται από τους ξένους παίκτες-πάτρονές του πάνω στο ασπρόμαυρο παγκόσμιο μωσαϊκό. Οι παίκτες που τον χρησιμοποιούν όμως δεν έχουν σε τίποτε να τον θυσιάσουν για να σώσουν κάποιον πύργο, κάποιον αξιωματικό, κάποιον ίππο. Σαν πιόνι που είναι, κάθε βήμα του προς τα εμπρός είναι θρασύ και δειλό, γιατί κινδυνεύει να «χαθεί». Καημένο πιόνι…

*Αντ/γος (ε.α.), επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ