Ένα γέλιο θα σας θάψει!

Του Προφήτη

Τις προάλλες. Παρακολουθούσα στο yt τον προσφιλή Μανώλη Κοττάκη να αποδομεί το μητσοτακικό κατά της ελληνικής κοινωνίας τερατούργημα. Αναλογιζόμενος την απώλεια χρόνου που συνιστά η υπεράσπιση του φυσιολογικού ως αυτονόητου.

Αλλά την ίδια στιγμή, “τικ-τικ”, στο Viber ο Γιώργος μου στέλνει μια εικόνα. Τρεις απερίγραπτες ξεμαλλιασμένες, κατευθείαν απ’ το “Κλουβί με τις τρελλές”, κυνηγούν ένα έντρομο νήπιο. Και από πάνω γράφει : “Μη φοβάσαι! Να σε υιοθετήσει θέλει!”.

Πάραυτα το κοινοποιώ σε καμιά 50αριά επαφές. Αρχίζουν να καταφτάνουν likes, γέλια, ομού με επισημάνσεις ότι “δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα”.

Και τότε μου έρχεται στον νου το αναρχικό σύνθημα στον τοίχο των Εξαρχείων:

“Ένα γέλιο θα σας θάψει!”

Βιώνουμε εθνική αποσύνθεση. Η κοινωνία, έχοντας απωλέσει τον εσωτερικό λόγο συνοχής που αποτελεί η κοινή κοσμοαντίληψη, βρίσκεται υπό διάλυση. Πιστοποιείται από το καθημερινό αστυνομικό δελτίο.

Όμως, δεν έχει χάσει οριστικά. Παρά την ανησυχία, μάλλον απαισιοδοξία…, που γεννά η συνεχής αποδόμηση της εθνικής υπόστασεως σε όλα τα πεδία, για κάποια ζητήματα πρέπει να εμπιστεύεσαι την Μητέρα Φύση.

Θα αποκαταστήσει την τάξη. Αρκεί να το κάνει με χάχανα και όχι με ισλαμιστικές εκπαραθυρώσεις.

Όμως για τούτο χρειάζεται επιπλέον το Καλό να εγερθεί και να διατάξει το Κακό:

“Κάτσε κάτω ρε κουλοχέρη!”

Τη δεκαετία του ’70, ο Ανδρέας επιβάλλοντας πλήρη εσωκομματική απολυταρχία εκκαθαρίζει το ΠΑΣΟΚ απ’ όσους τον αμφισβητούν. Σε μια σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής ο Σάκης Καράγιωργας, που έχει χάσει το χέρι του σε βομβιστική απόπειρα επί Επταετίας, εναντιώνεται στις επιλογές Παπανδρέου.

Τότε σηκώνεται ένα από τα ανδρεϊκά πρωτοπαλλήκαρα και τον αποπαίρνει με τη φράση που έμεινε ιστορική. “Κάτσε κάτω ρε κουλοχέρη!”

Ακριβώς, για την περίστασή μας. Κάτσε κάτω λειψό ηθικά, αφύσικο!

(Αν και το Ακριτικό “Α σαπέρα ρε” δεν υπολείπεται…)

Όπως η παρρησία του Πατέρα Στυλιανού έναντι του τηλεμαϊδανού: “Ναι, σάς λέγω διαστροφικόν!”

Ό,τι γελοιοποιείται, κοινωνικά καταρρέει. Είναι βάσιμες οι ελπίδες ότι τώρα που πέφτει άπλετο φως στις θλιβερές πραγματικότητες των καθ’ υπεξαίρεση του όρου χαρούμενων, η κοινωνία θα αντιδράσει καθοριστικά κι ας θεσπίσθηκε νόμος εναντίον της βιολογικής αληθείας. Ότι θα γυρίσει μπούμερανγκ.

Εδώ, με την γελοιοποίηση. Στην Αμερική, όπου η παρέκκλιση γεννήθηκε και επεκτάθηκε, η συντριπτική πλειοψηφία των φυσιολογικών ανθρώπων παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, καταλαμβάνουν τις σχολικές επιτροπές και ακυρώνουν την ρυπαρή διδασκαλία της ομοφυλοφιλίας στους νεοσσούς, που επέβαλε η παγκοσμιοποιητική συμμορία σε συμμαχία με τον πολιτισμικό μαρξισμό.

Σε προέκταση του φημολογουμένου, ιστορικού ερωτήματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή : Ποιος κυβερνά τον Κόσμο;

Από την δεκαετία του ’60, εξαγοράζοντας την πολιτική εξουσία οι πολυεθνικές εταιρείες.

Με την παγκόσμια επέκταση επιζητούν διαρκώς αυξημένη κατανάλωση προς διαρκώς αυξανόμενα κέρδη, χωρίς τους περιορισμούς που συνιστούν οι εθνικές νομοθεσίες ως πρόνοια προστασίας του εθνικού πληθυσμού. Επιτιθέμενες στο εθνικό κράτος.

Το κύτταρό του, η πυρηνική, ετερόφυλη οικογένεια εκτός από τον αναπαραγωγικό μηχανισμό της Φύσεως αποτελεί και κοινωνική εξέλιξη εξοικονομήσεως πόρων. Αντίθετη στο καταναλωτικό παραλήρημα που επιτάσσει το υπερεθνικό εταιρικό κέρδος.

Παράλληλα, οι φαρμακευτικές (“big farma”) έχουν ιδιαίτερο συμφέρον, ώστε να πωλούν τα πανάκριβα φάρμακα ουσιαστικά ορμονικής αλλοιώσεως, τα οποία χρησιμοποιούνται στην “φυλομετάβαση”.

Ιδεολογικό περίβλημα παρείχε ο κατεξοχήν πολέμιος των συνόρων και των ηθών, κοινωνικά διαλυτικός ως “κοσμοπολιτισμός”, Τροτσκισμός, ο οποίος όντας εχθρός του Σταλινισμού πατροναρίστηκε στις ΗΠΑ ως αντίβαρο στην Σοβιετία, κατέλαβε έτσι όλο τον ακαδημαϊκό χώρο, πυροδότησε τους πολιτισμικούς πολέμους της δεκαετίας του ’60 – και τους κέρδισε.

Καθώς στις ΗΠΑ και στην αναπτυγμένη καπιταλιστική Δύση η εργατική τάξη δεν είχε καμμία όρεξη να κάνει επανάσταση αλλά να αστικοποιηθεί προς απόλαυση πόρων, ο μαρξισμός έμενε εκεί δίχως το λεγόμενο “επαναστατικό υποκείμενο” του.

Επέλεξε έτσι ως τέτοιο όλες τις μειονότητες και παρεκκλίσεις, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλους, έγχρωμους (κυρίως στις ΗΠΑ), αλλογενείς, παραβατικούς,  παρασιτικούς – στην δε Ευρώπη αντιστοίχως και τους αυτοαποκληθέντες “Ρομά”.

Για όλους τους εχθρός, ως κοινωνικά κυρίαρχος, ο λευκός, χριστιανός, άνδρας.

Η κοινωνική “θεοποίηση” κάθε αποβράσματος αποτελεί απόρροια της λυσσαλέας προπαγάνδας του Τροτσκιστικού Μαρξισμού, ο οποίος για να μην αποκαλύπτεται και προκαλεί εναντιώσεις καλύφθηκε με τον όρο woke culture.

Ο Μαρξισμός είναι η θρησκεία του μίσους που τρέφει η μειονεξία απέναντι στο άξιο, στο ικανό, στο όμορφο, στο πλούσιο ως ευημερία. Οι επιθετικές μειονότητες που κινητοποιεί έχουν στόχο την κοινωνική κυριαρχία και τον εξοβελισμό της υγιούς πλειοψηφίας υπό καθεστώς μονίμου τρομοκρατίας.

Οι λίγοι μπορούν να επιβληθούν στους πολλούς μόνο με τη βία. Η βία αυτή σε όλη τη Δύση επιβλήθηκε με τερατώδεις νομοθεσίες που επέβαλαν πολιτικά ενεργούμενα του εταιρειοκρατικού γκλομπαλισμού και ονομάστηκε “πολιτική ορθότητα”.

Ήδη στην Ελλάδα σε εφαρμογή της ο Μητσοτάκης φυλακίζει ανθρώπους για απόψεις που εξέφρασαν αντίθετες σ’ αυτήν. Πανεπιστημιακή Αστυνομία δεν κατάφερε να συστήσει, αλλά μπορούμε να αναμένουμε “Αστυνομία Σκέψεως”.

Και τί κάνουμε;

Λευ. 18,22       καὶ μετά ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην
γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι.

Λευ. 18,22       Δεν θα κοιμηθής με άρρενα, όπως
κοιμάσαι με γυναίκα, διότι η πράξις αυτή
είναι μιαρά.

Σε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “The great Berlin escapes – Απόδραση από το τείχος της ντροπής ” το οποίο αναφερόταν στο Τείχος του Βερολίνου -άλλη μια συνέπεια του Μαρξισμού- και μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ [https://www.youtube.com/watch?v=-YpBAAfJgRY], μιλούν απλοί Βερολινέζοι. Βρισκόμαστε στο 1987.

Οι συνεντευξιαζόμενοι έχουν αποδεχθεί τον “ελέφαντα στο δωμάτιο”, μιλούν για το Τείχος ως κάτι δεδομένο.

Μόνον ένας λέει (Στο 49:00) : “Για μένα δεν αποτελεί ουτοπία, κάποια μέρα το Τείχος θα πέσει. Δεν είναι φυσιολογικό να υπάρχει. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τίποτα τεχνητό δεν κράτησε για πολύ. Το Τείχος θα μείνει 100, 200 ή 10 χρόνια; Κανείς δεν γνωρίζει...”

Δικαιώθηκε σε μόλις δυο χρόνια.

Ωραία. Πάλι: Εμείς, εδώ, τί κάνουμε; Περιμένουμε 10 χρόνια να καταρρεύσει ο Μητσοτάκης μαζί με την κοινωνική του τερατογένεση;

Αλήθεια σημαίνει αποτροπή της λήθης.
Συντηρούμε την φλόγα της οργής και την μεταδίδουμε σε όσους περισσότερους μπορούμε. Γινόμαστε οι λαμπαδηδρόμοι του φυσιολογικού, με δάδα το χιούμορ αν αυτό είναι το μόνο που μπορούμε.

Ώστε όσο το δυνατόν περισσότεροι, στις 9 Ιουνίου να  βάλουμε στην Ευρωκάλπη φωτιά που θα κάψει τον Μητσοτάκη.

Κλείνω κάθε σημείωμα ταπεινά δανειζόμενος την επιμονή του Κάτωνα.

Κάψτε τον-βυθίστε τον-τσουρουφλίστε τον, πολιτικά.

Delenda est.

Γιατί τελικά, η Καρχηδόνα καταστράφηκε.