Tου Απόστολου Αποστόλου*
Ξαναγράφεται η ζωή μας, ξαναγράφεται η επιστήμη, η τέχνη, ο πολιτισμός μας, χωρίς νοσταλγικές αναβιώσεις ξαναγράφονται όλα με την απαίτηση του επείγοντος, αλλά και με το πρόσωπο της εξουσίας. Το 2008 ξεκίνησε η πρώτη φάση της πλανητικής κρίσης μέσω της οικονομίας και του δορυφόρου της που ήταν το παγκόσμιο χρέος. Η ζωή έγινε μια απίστευτη αριθμολογία. Η φρενίτιδα των αριθμών επέβαλε ένα σχεδιασμό καταπίεσης που άκουγε στο όνομα δημοσιονομική πειθαρχία.
Κανένα θέλω, κανένα πράττω, δεν ήταν δικό μας, όλα καθοδηγούνταν από τα τραπεζικά καρτέλ, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τα σκοτάδια των πολλών μηδενικών από τα χρέη των χωρών άρχισαν να βαραίνουν τους πολίτες του κόσμου. Η οικονομική πειθαρχία έτρεχε με χίλια και ο κόσμος ήταν πιο συγχυσμένος από ποτέ. Οι λαοί στάλθηκαν στα παγκοσμιοποιημένα ταμεία να πληρώνουν ενώ κάθε μέρα η οικονομική μηχανική μαστίγωνε τα αφτιά τους με προτεσταντικές διαταγές. Δούλεψε ακόμη περισσότερο, μάθε να πληρώνεις, μπες στους νάρθηκες της λογικής του χρέους, αυτές ήταν οι συρταρωτές διαταγές της νέας εποχής.
Και ξαφνικά έρχεται μια πανδημία που βάζει σε παρένθεση την οικονομική φρενίτιδα – χωρίς να την εξαφανίζει – και επιβάλει μια υγειονομική μανία καταδίωξης για όσους δεν πειθαρχούν με τα υγειονομικά προγράμματα. O Édouard Zarifian μας είχε προειδοποιήσει ότι η έκπτωση γενικά της επιστήμης και ιδιαίτερα της ιατρικής θα έρθει με τη μορφή του «σωτηριακού τεκέ».
Αυτό δεν έλεγε και ο Νίτσε: «Προσέχετε οι νέες ιδέες και οι νέες επιστήμες θα έρθουν με περπατησιές χελιδονιών». Έτσι αθόρυβα μας ήρθε και η καπηλεία της ασθένειας «disease mongering» και τώρα μας έρχεται η παντοδυναμία της κοινωνικοποίησης της βιολογικής καταγωγής των φύλων. Αερολογούν, φλυαρούν, δογματίζουν, με στόμφο και μεγαληγορία οι σύγχρονοι επιστήμονες για το νέο βασίλειο της κοινωνικοποιημένης ζωής μας. Μας επιτάσσουν να θρηνήσουμε τη φύση γιατί τη νικήσαμε και να τραγουδήσουμε τα νέα επιστημονικά στερεότυπα της επιστημονικής κατασκευαστικής ευχέρειας που θριαμβεύουν. Να μάθουμε να περιφρονούμε την αντίσταση της λογικής που λέει πως είμαστε και εμείς φύση. Ζήτω οι νέες κατηγορικές επεξεργασίες της νέας επιστήμης. Εκείνες που τα προϊόντα τους, δηλαδή τα γνωστικά πλάσματά τους, επιβάλλουν την αξία τους, χωρίς σύγκριση, χωρίς δοκιμασία.
Η κοινωνική μηχανή και τα μοντέλα της κοινωνικής συμπεριφοράς πλωρίζουν στο κατευθυνόμενο μέλλον, αναστέλλοντας το πραγματικό και τους πραγματικούς παράγοντες του ανθρώπου. Οι μυαλοπώλες της εποχής μας ήξεραν ότι ο άνθρωπος είναι ένας σφιχτός κόμπος ο οποίος αν λυνόταν δε θα έμενε τίποτα. Αυτό τον κόμπο τον συνιστούσαν για αιώνες οι ιδέες, οι μνήμες, οι δεσμοί. Κατάλαβαν κάποιοι ότι όλα αυτά καταργούνται όταν λυθεί ο κόμπος και εκείνο που θα απομένει στον άνθρωπο είναι το χαίνον και το τίποτα.
Οι βροντόσαυροι της κοινωνικοποίησης με τις ιλιγγιώδεις αβελτηρίες τους, τον αξιογέλαστο εξυπνακισμό τους και με μια παραληρηματική επιθυμία ξεκίνησαν μια γιγαντιαία διαφήμιση για το μοντέλο του νέου ανθρώπου στο όνομα μιας δήθεν πλουραλιστικής προοπτικής.
Και επειδή ο ίλιγγος της εποχής μας είναι τόσο ισχυρός που ανατρέπει όλα τα δεδομένα, η οικονομία έπρεπε να γίνει εναρμόνιση της κανονιστικότητας, ολιστική θεώρηση. Η Ιατρική έπρεπε να πιεστεί και να καταστεί εμβολιοκρατική μηχανιστική με μετρητές αναγωγές, ξεπέφτοντας κατά την επιθυμία του συστήματος σε μια κατασκευασμένη στατιστική. Η βιολογία να εξαναγκαστεί σε υποβάθμιση ως παράπλευρη επιστήμη της κοινωνικής ψυχολογίας. Οι κοινωνικές κατασκευές του φύλου ξεπερνούν τη μοριακή βιολογία, το DNA και τους βιολογικούς παράγοντες τις διαφορετικές μοριακές λειτουργίες του εγκεφάλου των φύλων κλπ. Αυτά δεν έλεγε ο ψυχολόγος John Money πριν και μετά από το αποτυχημένο πείραμα του μικρού Bruce που δεν έγινε Brenda, όπως επεδίωκε ο John Money. Τι θέλει τελικά η εποχή μας; Οι επιστήμες να συλλαβίζουν κλισέ, να εκφράζουν πτοημένες σκέψεις και αναθέματα; Ναι αυτό θέλουν. Να πνίγονται μέσα στα θεωρητικά κενά των επιστημολογικών προδιαγραφών τους. Οι σημερινές πιστοποιήσεις της επιστημονικής έρευνας διακατέχονται από την αντίληψη του εξουσιασμού της φύσης, που έχει βέβαια ως επακόλουθο τη δημιουργία μιας αντίληψης του εξουσιασμού του ανθρώπου. Τελικά μήπως κάποιοι από τις επιστήμες δέχθηκαν ως πραγματογνώμονες να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας και να καταστούν όργανα της εξουσίας περιορίζοντας τις ατομικές δυνατότητες και πολιτικές επιλογές των κοινωνιών; Το ιδεολόγημα της εποχής «η εξουσία του ανθρώπου πάνω στη φύση» μεταφράζεται όπως δείχνουν τα πράγματα «η εξουσία των ελίτ πάνω στις μάζες» που χρησιμοποιούν ως εργαλείο γνώσης και δύναμης την εξωνημένη επιστήμη.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
«Η εξουσία των ελίτ πάνω στις μάζες», τελειωνει οταν ο Κυρ-Μεντιος “ξυπνήσει ξαφνικά και ελθει ανάποδα ο ντουνιάς”. (Κ.Β.) Τοτε ομως, φαινεται και κατι αλλο: Η κολοσσιαία αγνοια των ελιτ για την δομη και συμπεριφορά των μαζων που περιορίζεται σε “Ηγεμονικού” τυπου αναλυσεις και απορίες οπου ο Γουσταυος Λε Μπον συμπληρωνει τον Μακιαβελλι και οι δυο μαζι ολοκληρώνονται απο τους ακριβοπληρωμενους συγχρονους “Συμβούλους ασκησης εξουσίας”. Τα εργαλεία αναλυσης δεν εχουν σχεση με την Ιστορικη συνολική μελετη της Κοινωνίας, αλλα με την επιτυχή ασκηση εξουσιας στις “μαζες”, και απωτερο σκοπο την υποταγη και μετατροπη τους σε πειθηνια και αβουλα κακοταΐσμένα “υπανθρωπίδια” (Wells).
Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας αποτελούν την παρακμή της Δύσης.
Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, η Δύση, ως μοντέλο διακυβέρνησης, εδράζεται στις αρχές του μεσαίωνα, κι ας είχε την “στιγμή” του ο ορθός λόγος, μιλώντας σε ιστορικό χρόνο.
Ένα ιερατείο, τεχνολογικό στον καιρό μας, επενδύει τους μονάρχες και τις αυλές τους, αποδίδοντας το αλάθητο του ειδικού στις πολιτικές επιλογές τους.
Συμπληρώνει η “αποκέντρωση” των αποφάσεων, δηλαδή η μεταφορά του υποκειμένου που αποφασίζει από τα κοινοτικά κέντρα στο γραφειοκρατικό, στο οποίο ενδημεί το είδος του πολιτικού εξαρτημένης καριέρας.
Έτσι έχουμε την δημοκρατία των προεπιλεγμένων επιλογών που προωθεί η οικονομική ολιγαρχία ως αντιπροσώπους του λαού, οι οποίοι για να καταλάβουν την αντίστοιχη θέση του πεδίου θα πρέπει να ικανοποιούν τις απαιτήσεις της θέσης, δηλαδή να έχουν απαρνηθεί να τεθούν στην υπηρεσία του λαού.
Δημοκρατία των lobbies, επιστήμη της αγοράς, αξίες με καρτελακι που αναγράφει την τιμή προ και μετά έκπτωσης και ένας Άνθρωπος που αποφάσισε να γίνει άνθρωπος.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ξεμειναμε από βαρβάρους, γράψαμε τέλος στο βιβλίο της ιστορίας και επιλέξαμε να πορευόμαστε δίχως παρελθόν και δίχως μέλλον, μόνο το παρόν του τζίτζικα που καταναλώνει χωρίς συνείδηση.
Κανένας δεν πρόσεξε πως οι επόμενες σελίδες συνέχιζαν να γράφονται ίσως γιατί η ανάγνωση αλλά και η γραφή είναι ανθρώπινες λειτουργίες και όχι τζιτζικίσιες.