Του Χρήστου Μπολώση
Πολλές φορές (πάμπολλες, θα έλεγα) γκρινιάζουμε για την ελληνική Δικαιοσύνη. Πότε επειδή αργεί να ξελασπώσει υποθέσεις (προ ημερών γράφαμε ότι χρειάστηκαν εννέα χρόνια για να διευκρινισθούν τα αίτια ενός ναυαγίου), πότε επειδή μεθοδεύονται περίεργα πράγματα (θυμόμαστε την αναδρομική ισχύ νόμων κ.λπ.). Όμως, τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι.
Είχαμε και φωτεινές εξαιρέσεις. Μία από αυτές, μέρες που είναι, ήταν και η Δίκη των Έξι. Υπήρξαν τότε δικαστές «σούπερμαν», που μέσα σε 15 ημέρες μπόρεσαν να μελετήσουν όγκο αρχειακού υλικού, που αναφερόταν σε μια τετραετία από το 1899 μέχρι το 1922 (στρατιωτικές διαταγές, σχέδια επιχειρήσεων, διάφορα απόρρητα έγγραφα κ.λπ.), να τον κατανοήσουν πλήρως και να εξετάσουν -περιορισμένο, είναι η αλήθεια- αριθμό μαρτύρων (τι χρεία, άλλωστε, μαρτύρων υπήρχε, αφού η απόφαση είχε ήδη εκδοθεί;
Κάτι σαν ανθρώπινο λάθος, δηλαδή…). Η δίκη διήρκεσε από την 31η Οκτωβρίου μέχρι τη 15η Νοεμβρίου του 1922. Η σύνθεση του δικαστηρίου εξόχως μεροληπτική. Θα μπορούσε ακόμα να συντομευτεί η διαδικασία με έναν νόμο, ένα άρθρο, π.χ.: «Όσων τα ονόματα αρχίζουν από Γουναρ., Πρωτοπαπ., Στρατ., Μπαλτατζ., Χατζανέστ. και Θεοτοκ., και ανεμείχθησαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο στη Μικρασιατική Εκστρατεία είναι ένοχοι και να εκτελεσθούν πάραυτα». Δεν το σκέφτηκαν. Πάντως, ύστερα από 88 χρόνια, το 2010, αυτό το έκτρωμα ακυρώθηκε. Ε, και;
