Του Χρήστου Μπολώση
Θυμόσαστε τον θρυλικό, πλέον, Ανδρέα Μαυρογιαλούρο, ο οποίος έχοντας ήδη παραιτηθεί από υπουργός ρωτάει τον τέως συνάδελφό του στο υπουργείο Παιδείας: «Δεν μου λες, ρε Κώστα, με συγχωρείς… Εσύ είσαι βέβαιος ότι στο υπουργείο σου δεν σε κλέβουν;».
Το θυμήθηκα διαβάζοντας δήλωση του υπουργού Παιδείας Πιερρακάκη: «Είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε με ταχύτητα στην ίδρυση και λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων».
Φυσικά και δεν θα ρωτήσω τον κ. υπουργό αν είναι βέβαιος ότι δεν τον κλέβουν.
Θα τον ρωτήσω, όμως, αν γνωρίζει τι γίνεται όχι στα πανεπιστήμια, αλλά στα δημοτικά σχολεία, ακόμα και στα νηπιαγωγεία (ναι, στα νηπιαγωγεία!), όπου αρχίζουν, εξ απαλών ονύχων, να συγκροτούνται οι πρώτες «συμμορίες», οι οποίες τρομοκρατούν ή λοιδορούν τα άλλα παιδιά, χωρίς οι δάσκαλοι να μπορούν να επέμβουν, και τούτο διότι εις δόξαν της μοντέρνας παιδαγωγικής, τους έχουν δέσει τα χέρια.
Ας ασχοληθεί λίγο ο κ. υπουργός με το πρόβλημα αυτό και ας συμμαζέψει τα δυνάμει… αλκαπονάκια και ντιλιγκεράκια, διότι τώρα είναι θέμα μιας φάπας, όπως και να την εννοούν οι «παιδαγωγοί» αυτήν, αύριο όμως θα θέλουν μία ίλη αρμάτων για να τιθασευτούν.
Πολύ σωστά! Τώρα πρέπει να σταματήσει αυτό. Η σύγχρονη παιδαγωγική είναι λάθος εφαρμοσμένη. Μια κοινωνία ανοχής δεν σημαίνει ότι είναι ζούγκλα. Επικροτεί η κάθε κυβέρνηση την αταξία γιατί θέλει πολίτες όρκς και κοινωνίες λιώμα ώστε να κάνουν κουμάντο οι μαυρογιαλουροι