Του Απόστολου Αποστόλου*
Ο κόσμος πίσω από τη σκληρότητά του και τα απεργάσματα του ανθρώπινου νου πάντα έβαζε και το μέρισμα της φύσης, που ήταν η ισορροπία και τα φανερώματα της ειρήνης. Η πρώτη συνθήκη ειρήνης που μπορεί να τεκμηριώσει η Ιστορία χρονολογείται το 1285 π.Χ. Οι δύο μεγαλύτερες δυνάμεις στη Μέση Ανατολή, οι Αιγύπτιοι και οι Χετταίοι, είχαν εμπλακεί σε έναν μακρύ πόλεμο κυριαρχίας. Μετά τη Μάχη του Καντές (1274 π.Χ.) στις όχθες του ποταμού Oρόντη, κοντά στη σημερινή κοιλάδα Μπεκάα, συμφώνησαν οι δύο κυρίαρχοι (τόσο για τους ίδιους όσο και για τους άμεσους απογόνους τους) «καλή ειρήνη και αιώνια αδελφοσύνη». Ανέλαβαν, επίσης, να αναγνωρίσουν τα κατεχόμενα και κυριαρχούμενα εδάφη κατά τη σύναψη της συνθήκης. Επιπλέον, και οι δύο υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον αντίστοιχη βοήθεια τόσο για τη διατήρηση της εξουσίας σε περίπτωση εσωτερικής εξέγερσης όσο και σε περίπτωση επίθεσης των Ασσυρίων ή σε κάθε άλλη περίπτωση εξωτερικής επίθεσης.
Διαβάζουμε στη συνθήκη: «Ο μεγάλος ηγέτης των Χετταίων δεν θα εισβάλει ποτέ ξανά στο έδαφος της Αιγύπτου […] και, από την πλευρά του, ο μεγάλος άρχοντας και ηγεμόνας της Αιγύπτου δεν θα απειλήσει το έδαφος των Χετταίων με σκοπό τη λεηλασία. Επίσης, εάν κάποιος εχθρός επιτεθεί στο έδαφος του Ραμσή και αυτός ζητήσει βοήθεια από τους Χετταίους, οι Χετταίοι οφείλουν να σπεύσουν να βοηθήσουν ώστε να κατατροπωθεί ο εχθρός που κινείται ενάντια στον Ραμσή. Και εξίσου, αν κάποιος εχθρός απειλήσει τους Χετταίους, εκείνοι θα πρέπει να ζητήσουν βοήθεια στρατιωτικής συνδρομής από τον Ραμσή, ο οποίος οφείλει αντιστοίχως να στείλει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις για να βοηθήσουν τους Χετταίους».
Σήμερα οι διμερείς συμφωνίες των εμπόλεμων λαών φιλτράρονται από τα παγκοσμιοποιημένα γεωστρατιωτικά και γεωπολιτικά κέντρα εξουσίας. Είναι εκείνα που αληθολογούν επάνω σε ένα σύστημα κατανόησης περί δικαίου, επιβάλλοντας τα αξιόπρακτα (όπως λέμε στην πολιτική φιλοσοφία) γεγονότα και καθιερώνοντας τον ισχυρό, επικυρώνοντας παράλληλα τον ηττημένο με προ-απόφαση, σέρνοντάς τον σε μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση ύστερα από αιματοχυσία.
Όλες οι δυτικές απόψεις περί ειρήνης, από εκείνη του Καντ έως εκείνη του Ρολς, συμπεριλαμβανομένης αυτής του ΟΗΕ, ακυρώνονται μέσα από τους σχεδιασμούς των κέντρων γεωπολιτικής και γεωστρατιωτικής εξουσίας, που ενεργοποιούν μια ειρωνεία των εξελίξεων και κατασκευάζουν μια αρετή που περνά μέσα από το ψέμα.
Πού βρίσκεται τελικά η αλήθεια;
Υπάρχει σχέδιο εκρίζωσης των Εβραίων από την Όχθη του Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο Θάλασσα από τον αραβικό μουσουλμανικό κόσμο; Ή πραγματοποιείται εκτόπιση των Παλαιστινίων (2.300.000 άνθρωποι από τη Λωρίδα της Γάζας) στη Χερσόνησο του Σινά της Αιγύπτου, στην Ιορδανία, ακόμα και στην Ευρώπη, σε Κύπρο, Ελλάδα, Ισπανία, σχέδιο που έχει καταρτίσει το ισραηλινό υπουργείο Πληροφοριών; Δύσκολο να βρεις πού αρχίζει η αλήθεια, πού τελειώνει το ψέμα και πού εισβάλλει ο μονοθελητικός φανατισμός του πουργκατορίου. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει παρουσιάσει έναν χάρτη στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με τίτλο «Η Νέα Μέση Ανατολή». Αυτές που έλειπαν από τον χάρτη ήταν η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός είχε ενσωματώσει αυτές τις δύο περιοχές στην επικράτεια του Ισραήλ.
Το ζήτημα είναι ότι η βαρβαρότητα κάνει υπερωρίες, η φρικαλεότητα μνημειώνεται ακόμη μία φορά και η ογκηρή βία σέρνεται σαν ερπετό στη Μέση Ανατολή. Η Γάζα γίνεται κοιμητήριο παιδιών – έξι παιδιά χάνουν τη ζωή τους κάθε μία ώρα. Και η ελληνική κυβέρνηση απείχε από το ψήφισμα του ΟΗΕ για «ανθρωπιστική εκεχειρία» στη Γάζα. Παράλληλα, ο κ. Μητσοτάκης ταξιδεύοντας στο Ισραήλ (δεν πήγε, όμως, και στη Ραμάλα, να συναντήσει και τους αξιωματούχους της Παλαιστινιακής Αρχής – οι Κύπριοι επίσημοι το έπραξαν) και συναντώντας τον Μπενιαμίν Νετανιάχου θα πει: «…Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι κι αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος. Μπορείτε να υπολογίζετε στην υποστήριξή μας, τη βοήθειά μας». Η ειρήνη για τον κ. Μητσοτάκη σημαίνει «μικρό» ανθρώπινο κόστος, όχι παύση, σε θανάτους, σε διώξεις, σε καταστροφές, σε αιχμαλωσίες, σε οδύνες, σε απελπισμούς, σ’ όλα εκείνα τα δυσκατάληπτα συμβάντα που πλειοδοτούν το σταυροδρόμι του θανάτου της ιστορίας. Αλλά θα υποστηρίξουμε τους νικητές (κατά τον κ. Μητσοτάκη) εκεί όπου ο τόπος της ιστορίας γίνεται και ο τόπος του φόνου, γιατί είμαστε με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Παράκαιρα λόγια που δημιουργούν ναυτία σαν τις βόμβες που πέφτουν στη Γάζα.
* Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Πρωθυπουργός και ηγέτης του Λικούντ (πόσο μάλλον το Εργατικό Κόμμα) είχε προτείνει το 2008 δύο κράτη, το 93% της Δυτικής Οχθης και τη Γαζα ως το Παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ συν το 1% του Ισραήλ (αυτό αντιστοιχεί σε 4% της έκτασης της Δυτικής Οχθης)
Απορρίφθηκε όχι μόνο από τη Χαμάς και τη Χεζπολά αλλά και από την PLO.
Οχι για το εδαφικό αλλά γιατί δεν πρόβλεπε το σχέδιο, επιστροφή των Παλαιστινιών που είχαν εκδιωχθεί από τα εδάφη που πήρε το Ισραήλ με την απόφαση του ΟΗΕ για χωρισμό της Παλαιστίνης σε εβραικό και παλαιστινιακό κράτος το 1948.
Το σχέδιο δεν έλεγε τίποτα ούτε για την επιστροφή των Εβραίων που είχαν διωχθεί από τα παλαιστινιακά εδάφη (πολύ λιγότεροι) αλλά προέβλεπε την επιστροφή Ισραηλινών που στο μεταξύ είχαν φτιάξει οικισμούς στη Δυτική Οχθη. Ούτε προέβλεπε τίποτα για τους 800,000 Εβραίους που εκδιώχθηκαν από τα Αραβικά κράτη.
Οι Παλαιστίνιοι επέμεναν ότι θα έπρεπε να γυρίσουν πάντως. Οχι οι 700,000 που εκδιώχθηκαν μια και έχουν πια πεθάνει αλλά οι απόγονοί τους. Οι οποιοι όμως δεν είναι πια 700,000 αλλά 4,000.000.
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι το Εβραικό κράτος θα έπρεπε να γίνει Ισραηοπαλαιστινιακό.
Το Ισραήλ αντιπρότεινε να δεχθεί 100,000 Παλαισίνιους που απορρίφθηκε.
Και εκεί είναι το πρόβλημα για όσους θέλουν δύο κράτη. Τι δύο κράτη? Ενα Εβραϊκό και ένα Παλαιστινιακό?
Η ένα Παλαιστινιακό και ένα Ισραηλοπαλαιστινιακό?
Οποιος τα συμβιβάσει αυτά τα δύο έχει το νομπέλ στο τσεπάκι του.