Δεν βοηθά η άκριτη στήριξη του Ισραήλ

Του Νίκου Γ. Μερτζάνη

Για ακόμη μια φορά η ελληνική κοινή γνώμη έχει χωριστεί στα δύο εξαιτίας μιας αιματοχυσίας. Μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, στήνονταν περίπου λαϊκά δικαστήρια για όσους τολμούσαν να αρθρώσουν αντίθετη άποψη από αυτήν που ήταν η επικρατούσα. Αυτή η άποψη ήταν της κυβέρνησης, που, μέσω των ΜΜΕ, την είχε επιβάλει χωρίς καν να αισθανθεί την «εθνική ανάγκη» να έχει μια βαλβίδα ασφαλείας στον πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας – Ρωσίας. Η ελληνική κυβέρνηση πήρε πρώτη και καλύτερη το μέρος της Ουκρανίας και κατάφερε να δυναμιτίσει τις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας.

Δεν είναι πολύς ο χρόνος που έχει περάσει από όλες εκείνες τις «αγριότητες», που ακούγαμε και βλέπαμε ακόμη και μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως μέσο προπαγάνδας από την πλευρά του Ζελένσκι. Οι αντίθετες φωνές είχαν αποκλειστεί και όποιες κατά λάθος ακούγονταν στη δημόσια σφαίρα αμέσως έπαιρναν απαντήσεις από ένα ολόκληρο σύστημα, που στοχοποιούσε μέχρι του σημείου της δολοφονίας χαρακτήρα αυτού που εξέφραζε την αντίθετη άποψη ή απλά δεν συμφωνούσε με την πολιτική της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα.

Στην περίπτωση της αιματοχυσίας στη Μέση Ανατολή, τα πράγματα στην Ελλάδα ακολούθησαν ακριβώς τον ίδιο δρόμο. Το σύνθημα δόθηκε από τα κυβερνητικά στελέχη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, οι οποίοι υιοθέτησαν άκριτα και χωρίς κανέναν αστερίσκο όσα είπαν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Δεν άλλαξε στα επιχειρήματα ούτε κόμμα. Η γραμμή είναι αυτή που λέει πλήρης στήριξη του Ισραήλ. 

Είναι λογικό να στηρίξει η Ελλάδα το Ισραήλ μετά τη φρικιαστική δολοφονική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Είναι λογικό, γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να δικαιολογεί καμία δολοφονία, καμία τρομοκρατική ενέργεια, από όπου κι αν προέρχεται. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι όσα βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας στην Ελλάδα υπάρχουν ποτάμια αίματος. 

Η Ελλάδα, πολιτικό προσωπικό, πολίτες και ΜΜΕ θα πρέπει, ιδίως σε αυτήν τη χρονική συγκυρία, να ακολουθούν τον βασικό κανόνα του φιλτραρίσματος σε ό,τι φτάνει στα μάτια και στα αυτιά μας από τη Μέση Ανατολή. Από τις 7 Οκτωβρίου μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η ελληνική κοινή γνώμη βλέπει και ακούει, σε ποσοστό μεγαλύτερο από το 80%, όσα προέρχονται από την πλευρά του Ισραήλ.

Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα μοιάζει σαν να έχει πάρει (όπως και στον πόλεμο Ουκρανίας – Ρωσίας) το μέρος της μίας πλευράς, χωρίς καμία δικλίδα ασφαλείας για τη χώρα. Ακόμη και μετά την επίθεση στο νοσοκομείο στη Γάζα, που ακόμη δεν υπάρχει σιγουριά για το ποιος ευθύνεται, στελέχη της κυβέρνησης άκριτα αναπαράγουν και μεταφέρουν τις ανακοινώσεις του ισραηλινού στρατού. Καμία αυτοσυγκράτηση.

Το πόσο σημαντικό είναι η Ελλάδα να μην ακολουθεί τυφλά τον δρόμο που ακολουθούν οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ γίνεται κατανοητό πολύ απλά. Ας αναλογιστούμε όλοι όχι μόνο τι επικρατεί στη Μέση Ανατολή τα τελευταία 70 χρόνια, αλλά τι συμβαίνει στις πρωτεύουσες και στις υπόλοιπες πόλεις της Ευρώπης, που η ασφάλεια των πολιτών τους βρίσκεται αυτό το χρονικό διάστημα στο έλεος τρομοκρατικών επιθέσεων.