Οι σημερινές εκλογές στην Πολωνία έχουν στρατηγική σημασία για τον προσανατολισμό ολόκληρης της -υπό γερμανικής δεσποτείας- Ε.Ε. – Αν επικρατήσει ο συντηρητικός συνασπισμός της Ενωμένης Δεξιάς, θα πρόκειται για μια περιφανή νίκη της ελεύθερης Ευρώπης
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Την ώρα που εμείς θα ασχολούμαστε με το πόσες Περιφέρειες «βάφτηκαν μπλε», με το αν θα ανανεωθεί η θητεία του -κληρονομικώ δικαιώματι- δημάρχου μαστροχαλαστή και με το πώς θα αναχαιτίσει η πάντα αδέκαστη ελληνική Δικαιοσύνη τα… κηρύγματα ομοφοβικού μίσους του Αχιλλέα Μπέου, ένας άλλος λαός με πολύ υψηλότερο βαθμό αυτογνωσίας και ενσυναίσθησης αποφασίζει το μέλλον του.
Οι σημερινές εκλογές στην Πολωνία έχουν στρατηγική σημασία όχι μόνο για τη θέση της συγκεκριμένης χώρας στον διεθνή περίγυρο, αλλά και για τον προσανατολισμό ολόκληρης της -υπό γερμανικής δεσποτείας- Ευρώπης απέναντι στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης και στη μεγάλη απειλή της μετανάστευσης. Γιατί η Πολωνία είναι μια μεγάλη χώρα, εθνικά ομοιογενής, με ένδοξη Ιστορία και υψηλές φιλοδοξίες, που σήμερα διοικείται από σοβαρούς πολιτικούς οι οποίοι προτάσσουν το εθνικό συμφέρον.
Η αλήθεια είναι πως ένας διαφορετικός αέρας φυσάει τα τελευταία χρόνια στις πεδιάδες της κεντρικής Ευρώπης, παρασύροντας στο διάβα του τις «φυτευτές» κυβερνήσεις που προωθούνται από τις Βρυξέλλες με γερμανική ενορχήστρωση. Για έναν λόγο που δεν μπορώ ακόμη να προσδιορίσω, ο κόσμος εκεί δείχνει πιο υποψιασμένος. Πιο υγιώς συντηρητικός, χωρίς εθνική λοβοτομή και μακριά από την επιδοτούμενη ευρωλιγουριά, που είναι η αιτία της καταστροφής των οικονομικά ανίσχυρων και της αποικιακής εξάρτησης που επιβάλλεται σε κράτη-υποτελείς, όπως η Ελλάδα.
Η αρχή έγινε την περασμένη άνοιξη, με τη σχεδόν ταυτόχρονη επανεκλογή του Όρμπαν στην Ουγγαρία και του Βούτσιτς στη Σερβία. Δύο ηγετών που από διαφορετικές θέσεις έχουν αποδείξει πως μπορούν να λένε «όχι» στις διαταγές του διεθνούς διευθυντηρίου, όταν αυτές αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των χωρών τους.
Πολύ πιο πρόσφατα, στη Σλοβακία, ένας άλλος ευρωσκεπτικιστής αριστερών καταβολών, ο Ρόμπερτ Φίτσο, που αντιδρά στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση και τη ρωσοφοβική υστερία, πήρε τη σκυτάλη, ενώ σήμερα έρχεται η σειρά της Πολωνίας να επιβεβαιώσει την τάση εθνικής αφύπνισης.
Η περίπτωση της Πολωνίας είναι ασφαλώς πολυσύνθετη. Με γνώμονα αυστηρά το εθνικό της συμφέρον και όχι τη δουλικότητα προς τη Δύση, ξεκίνησε ως ο φανατικότερος υποστηρικτής της Ουκρανίας απέναντι στη ρωσική εισβολή, αλλά οι σχέσεις των δύο χωρών τραυματίστηκαν άσχημα στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου λόγω της απαγόρευσης εισαγωγής ουκρανικών σιτηρών και της υπερβάλλουσας αναίδειας του Ζελένσκι, που νόμισε πως οι Πολωνοί είναι υπηρέτες του.
Η Πολωνία είναι το νέο αγαπημένο παιδί των Αμερικανών στην Ευρώπη και παίζει άριστα τον ρόλο της, έχοντας διαθέσει στρατιωτικό εξοπλισμό ύψους 3 δισ, ευρώ στους Ουκρανούς, αλλά την ίδια ώρα με μια διεθνή διπλωματική καμπάνια απαιτεί από τη Γερμανία το μυθικό ποσό των 1,3 τρισ, ευρώ για αποζημιώσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Πολωνοί πολιτικοί δεν χαρίζουν κάστανα σε κανέναν και συμπεριφέρονται με αυτοπεποίθηση που αρμόζει σε μια μεγάλη, ανεξάρτητη χώρα.
Σήμερα, στις κάλπες δοκιμάζει τις δυνάμεις του ο συντηρητικός συνασπισμός της Ενωμένης Δεξιάς, με επικεφαλής το κυβερνών κόμμα «Νόμος και Δικαιοσύνη», που επιδιώκει μια τρίτη συνεχόμενη θητεία στην εξουσία. Απέναντι βρίσκει τη νεοφιλελεύθερη, φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση με επικεφαλής ποιον λέτε; Τον πρώην πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, αυτόν που έπαιζε τον ρόλο του «καλού μπάτσου» τη μοιραία εκείνη καλοκαιρινή βραδιά που η Μέρκελ εκβίασε τον Τσίπρα για να αποδεχθεί το τρίτο Μνημόνιο.
Ο Τουσκ, μαζί με άλλους ευρω-αρλεκίνους, όπως ο… «καλό κουράγιο» Όλι Ρεν και ο αλήστου μνήμης «Γερούν, γερά» Ντάισελμπλουμ, εκβίαζαν την Ελλάδα κατ’ εντολή του Βερολίνου. Σήμερα ο Τουσκ, σε ρόλο κανονικού ευρω-κουκουλοφόρου, εκβιάζει την ίδια του τη χώρα και τον λαό της με τα 36 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης που προορίζονται για την Πολωνία, αλλά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε μια πρωτοφανή κίνηση κατάφωρης ανάμιξης στις πολωνικές εκλογές, κρατά… παγωμένα μέχρι να βγει ο εκλεκτός της!
Ο Τουσκ, που πριμοδοτείται ευθέως από το Βερολίνο, υπόσχεται να ξεμπλοκάρει αμέσως τα κονδύλια μόλις εκλεγεί, αλλά οι Πολωνοί, που έχουν υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας, πιθανότατα δεν θα συγκινηθούν από αυτή την έμμεση, πλην ωμή, απειλή. Γιατί, εκτός από τα «φράγκα» (που βεβαίως προορίζονται για τους ολίγους), έχουν και άλλα στο μυαλό τους. Σε αντίθεση με τους Έλληνες ψηφοφόρους, φαίνεται ότι προτάσσουν τη διατήρηση της εθνικής ομοιογένειας και της κοινωνικής συνοχής που εγγυάται το συντηρητικό κόμμα του πρωθυπουργού Ματέους Μοραβιέτσκι.
Ο Μοραβιέτσκι, που έχει ευθαρσώς δηλώσει ότι «δεν φοβάται τις ντιρεκτίβες του Βερολίνου και των Βρυξελλών», έφερε στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας το Μεταναστευτικό, προειδοποιώντας ότι η Ε.Ε. θέλει να επιβάλει την παρουσία μουσουλμάνων μεταναστών στη χώρα του, που είναι στη συντριπτική πλειονότητά της ρωμαιοκαθολική. Η πολωνική κυβέρνηση αρνείται να δεχτεί «αιτούντες άσυλο» που έρχονται από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και εξακολουθεί να προβάλει αντιρρήσεις στο γερμανικό σχέδιο για το Μεταναστευτικό, επειδή ακριβώς προωθεί τον επιμερισμό των μεταναστών.
Η φιλελεύθερη αντιπολίτευση υπό τον Τουσκ, ένα είδος κινήματος στις προδιαγραφές του ελληνικού «Μένουμε Ευρώπη», με ισχυρή στήριξη «επιδοτούμενων» μέσων ενημέρωσης, πραγματοποίησε τις προηγούμενες μέρες εντυπωσιακές συγκεντρώσεις, όμως όλα δείχνουν ότι στις κάλπες δεν θα έχει την ίδια εντυπωσιακή επίδοση. Γιατί ο πολωνικός λαός δεν εκβιάζεται με ψευτοδιλήμματα και, επιπλέον, η Πολωνία δεν βρίσκεται σε καθεστώς δανειακής εξάρτησης.
Σε μια εξίσου ογκώδη συγκέντρωση δικών του οπαδών, ο Μοραβιέτσκι ήταν εξαιρετικά καυστικός για τους… εργοδότες του αντιπάλου του. «Αν κερδίσουμε» είπε «θα τον κυνηγήσουμε τον Τουσκ. Και θα τον διώξουμε. Ξέρετε πού; Στο Βερολίνο! Να κάνει παρέα με την πολιτική του σύζυγο, τη Μέρκελ!».
Είναι λοιπόν φανερό ότι οι Πολωνοί έχουν επίγνωση του ποιος υπονομεύει την εθνική συνοχή, καταργώντας πατροπαράδοτες αξίες και ενθαρρύνοντας την ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Αν στις σημερινές εκλογές της Πολωνίας επικρατήσει ο συντηρητικός συνασπισμός της Ενωμένης Δεξιάς, θα πρόκειται για μια περιφανή νίκη της ελεύθερης Ευρώπης: της Ευρώπης των εθνών και των κρατών.
Σύντομα θα ακολουθήσει η Γαλλία με τη Μαρίν Λεπέν και στο τέλος η Γερμανία θα μείνει μόνη της με τους Βορειοευρωπαίους ακολούθους της, που έχουν κάνει τις χώρες τους «παράδεισο του ασύλου» και δυσκολεύονται πλέον να χωρίσουν τις συμμορίες μεταναστών, που στήνουν γουέστερν με πυροβολισμούς έξω από τα σπίτια των φιλήσυχων κατοίκων τους…
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες αυτές οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, πολωνία, ουγγαρία, τσεχία, σλοβακία όπως και η σερβία δεν έχουν ακολουθήσει την ηθική, πνευματική και πολιτιστική παρακμή της δύσης και αποτελούν την εμπροσθοφυλακή στους αγώνες για μια χριστιανική ευρώπη των εθνικών κρατών. Πολλοί κυρίως δεξιοί αντικομμουνιστές το αποδίδουν αυτό στο ότι τα πολυετή κομμουνιστικά καθεστώτα σε εκείνες τις χώρες ουσιαστικά ανέπτυξαν εθνική και παραδοσιοκρατική κουλτούρα σε αυτούς τους λαούς ως ένα είδος συλλογικής υποσυνείδητης άμυνας απέναντι στο άθεο και εθνομηδενιστικό σιδηρούν παραπέτασμα. Για μένα αυτό είναι μια μεγάλη ιστορική ανακρίβεια γιατί και η σοβιετική ένωση αλλά και όλα τα ευρωπαικά κομμουνιστικά καθεστώτα, είτε λιγότερο είτε περισσότερο αυταρχικά και συγκεντρωτικά, διέπονταν από έναν σκληρό πατριωτισμό λόγω του αυστηρού κοινοτιστικού πνεύματος, είχαν έναν έντονο κοινωνικό συντηρητισμό, μια προσήλωση στους φυσιοκρατικούς θεσμούς του γάμου και της πατριαρχικής οικογένειας, αγάπη προς τις λαικές παραδόσεις, ενθάρρυνση της νεολαίας να ασχολείται με υγιείς και ψυχωφελείς δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός και η μουσική. Το αντίθετο δηλαδή με ότι συμβαίνει σήμερα στα σκληρά καπιταλιστικά καθεστώτα όπου η άθεη, εθνικά ασυνείδητη και ηθικώς εκφυλισμένη άρχουσα τάξη πέρα από την οικονομική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, διεξάγει μέσω όλης αυτής της woke προπαγάνδας και ένα άλλο είδος ταξικού πολέμου, ψυχολογικού, στα μεσαία και λαικά στρώματα που διαχρονικά είναι οι θεματοφύλακες της εθνικής ταυτότητας, της ιστορικής μνήμης και των παραδοσιοκρατικών αξιών.
Έτυχε να βρεθώ στην Πολωνία, για μερικές ημέρες αυτό το καλοκαίρι. Έμεινα, πραγματικά, με το στόμα ανοικτό, όσον αφορά αυτή τη χώρα. Θεωρούσα τους Πολωνούς ανατολικοευρωπαίους, φτωχούς συγγενείς με χαμηλό βιοτικό επίπεδο και μιζέρια. Ε, λοιπόν, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Το βιοτικό τους επίπεδο είναι υψηλό, τα καταστήματα, εστιατόρια, κέντρα αναψυχής σφύζουν από ζωή, ο τουρισμός σε μεγάλη ανάπτυξη. Ανεργία μηδέν. Ξένοι εργάτες πουθενά, όλοι ντόπιοι. Μετανάστες, μόνο από Ουκρανία και οι περισσότεροι από αυτούς προσωρινοί. Πάρα πολλές πολυεθνικές έχουν τεράστια υποκαταστήματα στη Βαρσοβία και σε άλλες πόλεις. Οι πόλεις τους καθαρές και τακτοποιημένες καμία σχέση με την ακαταστασία και το σκουπιδαριό που συναντάς στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πόλεις. Οι άνθρωποι, φιλότιμοι και εργατικοί. Η εντύπωση που σου δίνουν είναι ότι είναι “αγαθοί”, δεν παίρνουν δηλαδή τις στροφές που παίρνουν τα δικά μας τα “τζιμάνια”, στροφές όμως που χρησιμοποιούν για να εξαπατήσουν το διπλανό, να φοροδιαφύγουν, να λουφάρουν και να κάνουν τις κομπίνες τους. Οι ενέργειες των Πολωνών είναι “by the book”, δηλαδή κάθε εργαζόμενος ή επιχειρηματίας κάνει αυτά που έχει υποχρέωση από τον νόμο να κάνει. Για παράδειγμα, είναι αδιανόητο σε ένα εστιατόριο να μη σου κόψουν απόδειξη όταν πληρώσεις αλλά να σου δώσουν … το δελτίο παραγγελίας όπως γίνεται σε πάρα πολλά ελληνικά εστιατόρια για να καρπωθούν τον ΦΠΑ. Επιπλέον, είναι υπερήφανοι για την (όποια) ιστορία τους την οποία εμπλουτίζουν και προβάλλουν σε αντίθεση με εμάς που αγνοούμε και δεν δίνουμε σημασία στην πλούσια δική μας…