Με τη σημαία της «διαφορετικότητας» ψηλά η κυρία Γκαγκάκη

Του Ραφαήλ Καλυβιώτη

Σε άρθρο της στην «Athens Voice» (https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/818165/i-mainstream-diaforetikotita/) ακόμα μια κλισέ πρωθιέρεια της «διαφορετικότητας» εκφράζει την ανησυχία της ότι δεν έχουν γίνει επαρκή βήματα για να φτάσουμε στο επιθυμητό τέλος, που δεν είναι άλλο από το να κανονικοποιηθεί η διαφορετικότητα.

«Ναι, οφείλουμε και από εδώ ξεκινάμε να απαντάμε στο τι πραγματικά είναι η διαφορετικότητα. Στο γιατί υπάρχει ευαλωτότητα και ποιο είναι το περιβάλλον και οι συνθήκες που δημιουργούν διακρίσεις».

Προφανώς η κυρία Γκαγκάκη εδώ θεωρεί ότι το «περιβάλλον» δημιουργεί ακόμα διακρίσεις, όταν όλες οι οικογένειες στην τηλεόραση, στα πάνελ, στο Netflix κ.λπ. δέχονται έναν προπαγανδιστικό βομβαρδισμό αποδοχής της «διαφορετικότητας» σε ένα επίπεδο παραπλανητικό της πραγματικότητας.

Εάν ήταν έτσι, κ. Γκαγκάκη, σε μια συντηρητική κοινωνία όπως οι ΗΠΑ δεν θα είχαμε το φαινόμενο σε δημοσκόπηση της Gallup που δημοσιεύθηκε το 2022 να καταδεικνύεται μια σταθερή αύξηση μεταξύ γενεών Αμερικανών που αυτοπροσδιορίζονται ως LGBT. Σχεδόν ένας στους έξι ενήλικες Gen Z αναγνωρίστηκε ως αμφιφυλόφιλος, σύμφωνα με την έρευνα.

Με αυτούς τους ρυθμούς ανάπτυξης για περαιτέρω βήματα προς τη «διαφορετικότητα», κυρία Γκαγκάκη, στο τέλος όλα τα φύλα θα είναι ρευστά και οι ετεροφυλόφιλοι θα καταστούν είδος προς εξαφάνιση.

Πάντως, το να χρησιμοποιείται εκ μέρους της κυρίας Γκαγκάκη το «για όποιον, όποια, όποι@» δηλαδή η κανονικοποίηση της ταυτότητας φύλου, δείχνει και την ανάγκη συστράτευσης με τη μόδα και τη σταδιακή «πτώση» της βιολογικής πραγματικότητας του φύλου. Για όποιον δεν γνωρίζει, αυτή είναι μια κλασική τακτική κοινωνικής μηχανικής που είχε αρχίσει να υιοθετείται από τη νέα Αριστερά πολλά χρόνια.

Για την κυρία Γκαγκάκη δεν φτάνει μόνο να γίνεται η διαφορετικότητα αποδεκτή, αλλά «στο δικό μου μυαλό κάθε είδους διαφορετικότητα σημαίνει και ένα μεγάλο ποσοστό αορατοποιημένης βίας, καλά κρυμμένου ρατσισμού, όμορφα αμπαλαρισμένης απέχθειας για το άλλο, το ξένο, αυτό που δεν καταλαβαίνουμε κι αυτό που μας φοβίζει».

Πώς προτείνει η κυρία Γκαγκάκη να μετατρέψουμε σε ακόμα πιο «προοδευτική» την κοινωνία μας; Να ξεκινήσουμε να κάνουμε κι άλλη προπαγάνδα για να τη συνετίσουμε (δεν ακούγεται λίγο ειρωνικά το να τη φέρουμε στον ίσιο δρόμο, κυρία Γκαγκάκη;) ή μήπως να φέρουμε και κοινωνικούς επιθεωρητές στις οικογένειες με τακτικές επισκέψεις για να διαπιστώσουμε εάν έχουν χωνεύσει το νέο αφήγημα;

Τέλος, σε ένα άλλο σημείο αναφέρει η κυρία Γκαγκάκη: «Τι αξία έχει να συζητάμε για τον Αντετοκούνμπο, όταν θυμώνουμε που μας λέει το αυτονόητο: ότι στην Ελλάδα μεγάλωσε και την αγαπά, αλλά είναι Νιγηριανός;»
Κυρία Γκαγκάκη, η έννοια του πολίτη είναι από τα πιο σημαντικά προνόμια ευταξίας και δημοκρατίας σε μια κοινωνία.

Δημιουργήθηκε για να μην ξαναγυρίσουμε σε αυταρχικές, υπερεθνικές και καταπιεστικές αυτοκρατορίες. Η έννοια του πολίτη συνδέεται με την εθνικότητα ως ο δεσμός εκείνος της διευρυμένης οικογένειας για τον οποίο οικειοθελώς θα πήγαινε ένας άνδρας σε πόλεμο ώστε να διατηρηθεί ο τρόπος ζωής του έθνους αναγνωρισμένος ως διαφορετικός.

Εδώ σας αρέσει η λέξη «διαφορετικότητα», κυρία Γκαγκάκη, με την έννοια του δικαιώματος της εθνικής μας διαφορετικότητας ώστε να μην καταστούμε έωλα σωματίδια που περιφέρονται στο χάος ή ένας άμορφος παγκοσμιοποιημένος πολτός χωρίς ταυτότητα και συναίσθημα;