Μέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο μπον βιβέρ Μίλτος προσπάθησε ξεκάθαρα να «ξεπλύνει» την εταιρία στην οποία ανήκει το «Blue Horizon»
Του Βασίλη Βέργη
Δεν ξέρω αν ο αποκαλούμενος «υπουργός Ναυτιλίας» Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης προκαλεί περισσότερο θλίψη, οργή ή αηδία περιφέροντας το πολιτικό του σαρκίο στην τηλεόραση και ζητώντας «συγγνώμη» δίχως πραγματικά να έχει καταλάβει το μέγεθος της ελεεινής φράσης που ξεστόμισε μετά τη δολοφονία του Αντώνη στον Πειραιά από κάποια κτήνη με την ιδιότητα «ανθρώπου».
Ο εν λόγω πολιτικός πιθανότατα δεν θα ήταν «τίποτα» σε καμία κυβέρνηση, εάν δεν επρόκειτο για γόνο πολιτικής οικογένειας. Γιος του Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, επί σειρά δεκαετιών υπουργού και κορυφαίου στελέχους της Νέας Δημοκρατίας, ο Μίλτος πήρε τη «σκυτάλη» όπως συμβαίνει με αρκετούς από τη κολυμβήθρα των κυβερνο-βαρόνων, ανεξαρτήτως ικανοτήτων.
Τον έβλεπα χθες το πρωί στην τηλεόραση του Σκάι να ψελλίζει κάτι ακατάληπτα που έμοιαζαν με ελληνικά και ομολογώ ότι δεν ήξερα αν πρέπει να σπάσω την οθόνη ή να του τραβήξω μια μούντζα και να μην ξανασχοληθώ μαζί του.
Δεν γίνεται όμως να μην ασχοληθείς με έναν άνθρωπο ο οποίος υποτίθεται πως είναι εκ των «υπευθύνων» για τη ζωή μας. Μέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο μπον βιβέρ Μίλτος προσπάθησε ξεκάθαρα να «ξεπλύνει» την εταιρία στην οποία ανήκει το πλοίο «Blue Horizon», μέλη του οποίου σκότωσαν τον 36χρονο βιοπαλαιστή από την Κρήτη.
«Σήμερα θρηνούμε τον χαμό του συνανθρώπου μας αλλά θρηνούν και οι οικογένειες των μελών του πληρώματος τους δικούς τους ανθρώπους που πήγαν να βγάλουν ένα μεροκάματο και δεν ξέρω για ποιους λόγους σήμερα κατηγορούνται για ανθρωποκτονία» είπε ο… κύριος υπουργός, σε μια δήλωση που θα μείνει ως συνώνυμο αθλιότητας στα πολιτικά χρονικά της χώρας.
Οταν του είπαν -γιατί να το κατάλαβε ο ίδιος αποκλείεται- τι ακριβώς έχει ξεστομίσει, άρχισε να ψάχνει τρόπο να «ξεπλύνει» τον εαυτό του. Με τα μάτια χαμηλά, με εκείνο το ύφος του τεθλιμμένου συγγενή, ο γόνος άρχισε να παίρνει σβάρνα τα ΜΜΕ για να ζητήσει «συγγνώμη». Με την οποία ξεστόμισε ακόμα μια ελεεινή ανοησία: «Ζητώ συγγνώμη αν άθελά μου με λανθασμένη διατύπωση ενδεχομένως κάποιοι εξέλαβαν την καταδίκη μου προς το περιστατικό και την ανάγκη διαλεύκανσής του ως εξίσωση του θύματος με τον θύτη. Ο Αντώνης και η οικογένειά του είναι τα μεγάλα θύματα αυτής της τραγωδίας».
Ας ρωτήσει κάποιος αυτό το… τέρας ευφυΐας υπουργό του Μητσοτάκη για ποια εξίσωση μιλάει; Μήπως υπονοεί ότι είχε ευθύνες και ο δολοφονηθείς; Μήπως εννοεί ότι δεν θα έπρεπε επειδή ήταν φτωχός άνθρωπος να θελήσει να μπει και να ταξιδέψει με καράβι; Ικανό τον έχω να το σκέφτηκε, τον… υπουργό.
Ρωτήθηκε βέβαια αν σκόπευε να παραιτηθεί. Σιγά μην άφηνε την καρέκλα του. Αν είχαμε μπροστά μας εκλογές, ο Μίλτος θα είχε κάνει μια… ηρωική έξοδο μετά «συγγνώμης», όπως έπραξε προ μηνών ο έτερος γόνος πολιτικής οικογένειας, ο Κώστας Καραμανλής, έπειτα από τη δολοφονία στα Τέμπη. Θυμάστε τότε που παραιτήθηκε με… δάκρυα στα μάτια και αμέσως μετά έθεσε ξανά υποψηφιότητα και ψηφίστηκε από τον… σοφό ελληνικό λαό! Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε με τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, αλλά επειδή οι εκλογές αργούν, προτίμησε να δαγκώσει την καρέκλα και να το ρίξει στις «δήθεν συγγνώμες». Οπως δεν παραιτήθηκε ο Οικονόμου μετά τη δολοφονία του Μιχάλη, ο Κικίλιας μετά το κάψιμο της μισής Ελλάδας, όπως δεν θα παραιτηθεί ουδείς για το γεγονός ότι έχει πνιγεί από τις πλημμύρες όλη η Θεσσαλία.
Τους Μιλτιάδηδες, τους Κωστάκηδες και τους άλλους κυβερνο-βαρόνους αυτού του τόπου δεν τους λυπάμαι. Εχουν λύσει τα προβλήματά τους για δέκα γενιές. Και τους στηρίζει ο… θυμόσοφος. Εμάς λυπάμαι που τους έχουμε τόσα χρόνια στον σβέρκο. Και θα τους έχουμε ένας Θεός ξέρει για πόσο ακόμα με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ως υπουργός τού Κωστάκη Καραμανλή είχε πει ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα οιουδήποτε να καίει την Ελληνική Σημαία! Ούτε και τότε παραιτήθηκε, ούτε και τότε ο π/θ τον απέπεμψε. Είναι θλιβερό να βλέπεις σε κράτη τού πρώην Ανατολικού Μπλοκ να παραιτούνται υπουργοί και άλλοι, όταν κάνουν λάθος και στην Ελλάδα η παραίτηση για λόγους ευθιξίας να είναι εντελώς άγνωστη. Τελικά, την ευθύνη γι αυτήν την αναισθησία την φέρει ο λαός που τούς ανέχεται και τούς κρατά στην εξουσία με την ψήφο του. Έχει δίκιο ο Joseph de Maistre: “Κάθε λαός έχει τούς κυβερνήτες που τού αξίζουν”.-