Όσοι είναι πρωτάρηδες και τύχει να συναπαντηθούν με ειδήσεις για τη ΔΕΘ ενδέχεται να ακούσουν τα περί πρωθυπουργικών «παροχών» και μεταρρυθμίσεων με αδιαφορία, δυσπιστία και ήπια απώθηση.
Όσοι έχουν την παραμικρή πείρα αηδιάζουν – ακριβώς όπως οι θεατές έργου, που από την αρχή τούς φάνηκε μπούρδα και τους υποχρεώνουν να το ξαναδούν!
Στ’ αλήθεια, πρέπει να έχεις νοημοσύνη χαμηλότερη της αμοιβάδας για να… αγωνιάς για τα ψέματα που θα επιλέξει να πει οποιοσδήποτε πρωθυπουργός σε οποιαδήποτε ΔΕΘ.
Ακόμα κι αν πει αλήθειες (που δεν θα πει) και υποσχεθεί παροχές, αυτές θα είναι δανεικές από εμάς τους ίδιους, και μάλιστα με αλμυρό επιτόκιο.
Ως γνωστόν, οι πρωθυπουργοί δεν βάζουν ούτε σεντ από την τσέπη τους όταν «δίνουν χρήμα» στον λαό. Απλώς τα παίρνουν από τη μια τσέπη, βάζουν πολύ λιγότερα στην άλλη και το κράτος κρατάει και βαρβάτη προμήθεια για τη μεταφορά!
Επίσης, δεν έχει κανένα νόημα η συνέντευξη Τύπου, όπου στήνονται ταλαιπωρημένοι δημοσιογράφοι για να ρωτήσουν τον «υπεύθυνο» ηγέτη και να λάβουν απάντηση άσχετη με την ερώτησή τους.
Φυσικά, σε αυτό το σκηνικό δεν είναι γνήσιοι δημοσιογράφοι όσοι συμμετέχουν. Υπάρχουν αρκετοί που πληρούν τα τυπικά κριτήρια, αλλά όχι τα ουσιαστικά.
Οι τυπικώς ορθοί δημοσιογραφούντες αλλά ουσιαστικώς απαράδεκτοι είναι εκείνοι που θα κάνουν «αποβουτυρωμένες», ανώδυνες ερωτήσεις, τις οποίες ο «ανακρινόμενος» θα καλοδεχθεί χαμογελαστός.
Δεν αποκλείεται, μάλιστα, μερικές εκ των ερωτήσεων να είναι προσυμφωνημένες με το αγωνιών προπαγανδιστικό επιτελείο του ανασφαλούς ηγέτου.
Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο εύκολο το επάγγελμα ούτε μπορεί κάποιος ευσυνείδητος δημοσιογράφος να γίνει ή έστω να δηλώνει «φίλος» με τους κυβερνώντες.
Δημοσιογραφία είναι να αποκαλύπτεις όσα η εξουσία δεν θέλει να μαθευτούν και στους εκπροσώπους της να υποβάλλεις ερωτήσεις που θα δυσκολευτούν πολύ να απαντήσουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι δημόσιες σχέσεις.
Π.
