Του Πολύκαρπου Αδαμίδη
Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει μάρτυρες παραβατικών πράξεων, περιεχομένου και κλίμακας, που προβληματίζουν για την προοπτική και την αποτελεσματικότητα του πλέγματος υπηρεσιών ασφάλειας. Των υπηρεσιών δηλαδή, που το κράτος πρέπει να διασφαλίζει στους πολίτες του και όσους δραστηριοποιούνται στην επικράτειά του, σύμφωνα με τους νόμους. Μια αυτονόητα ανταποδοτική υπηρεσία, νομιμοποιητική εν πολλοίς της ίδιας της ύπαρξής του.
Φαινόμενα βάναυσων εγκληματιών, που έδρασαν και ως συμμορίες, έχουν καταγραφεί πολλά σε πολλές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. Η αλλαγή στις κοινωνικές προτεραιότητες, η ανάδειξη συζητήσιμων προτύπων, οι καθημαγμένοι από τις εξαρτησιογόνες ουσίες, η κινητικότητα σε διεθνές επίπεδο ακόμα και των εγκληματιών, η είσοδος στη χώρα μας πληθυσμιακών ομάδων με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο και ανυπαρξία σεβασμού σε θεμελιώδεις αξίες του Δυτικού Πολιτισμού, με πρώτη μεταξύ αυτών το δικαίωμα στη ζωή, είναι γενεσιουργές αιτίες ακραίων και φρικτών ακόμη εγκληματικών συμπεριφορών. Βασανισμοί ηλικιωμένων, ληστείες με εισβολές σε οικίες, κακοποίηση των θυμάτων, είναι ορισμένες μόνο από τις κραυγαλέες περιπτώσεις ζόφου, που το αστυνομικό δελτίο έχει καταγράψει.
Η εν ψυχρώ ωστόσο εκτέλεση σε χώρο μαζικής συγκέντρωσης επισκεπτών και πελατών, όπως αυτή που έγινε στη Νέα Σμύρνη, σηματοδοτεί απόλυτη περιφρόνηση για το κοινωνικό σύνολο και το ενδεχόμενο παράπλευρων απωλειών. Η δολοφονική επίθεση, με τα δύο θύματα, ακόμα και εάν συνιστά-που συνιστά- εκπλήρωση συμβολαίου θανάτου και ξεκαθάρισμα λογαριασμών στα σκληρά μονοπάτια των παραβατικών, δεν έγινε με ενέδρα, αλλά σε πολυσύχναστο μέρος. Με τη βεβαιότητα ότι η κοινωνία έχει εξοικειωθεί ή πρέπει να εξοικειωθεί με το έγκλημα εν μέση οδώ και με την αποδοχή του ενδεχομένου, ανυποψίαστοι αθώοι, να είναι μεταξύ των επόμενων θυμάτων.
Αντίστοιχης κλίμακας και συμβολισμού ήταν η εγκληματική επίθεση και ένοπλη ληστεία κοσμηματοπωλείου, σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Αθήνας, πλησίον της Βουλής, σε μια από τις πλέον φρουρούμενες κατά τεκμήριο περιοχές και με περιορισμένες αν όχι ανύπαρκτες δυνατότητες για τους δράστες, να ‘εξαφανίσουν’ σε πρώτο χρόνο τα ίχνη τους, μεταξύ μειονοτικών ομάδων, που βρίσκονται σε άλλες περιοχές με διαφορετικό πλέον χαρακτήρα πληθυσμιακής πυκνότητας. Μια απόλυτη πρόκληση στην αποτελεσματικότητα και την αποτρεπτικότητα των μηχανισμών και των υπηρεσιών ασφαλείας.
Και ούτε λόγος να γίνεται για τον κανόνα της γκετοποίησης περιοχών, στο άλλοτε ιστορικό κέντρο της Αθήνας, που δημιουργείται ένα οιωνεί και ουσιαστικό άβατο, για τους επισκέπτες και τους κατοίκους της πόλης. Μια κατάσταση σχετικότητας ως προς την αυτονόητη ασφάλεια, που κατά τα άλλα οι κάτοικοι δικαιούνται. Κατ΄ αναλογία το είδος της εγκληματικότητας που αναφύεται, προσιδιάζει στη Νέα Υόρκη, της δεκαετίας του ’70 και τα μέσα της δεκαετίας του 80, πριν την έναρξη της Δημαρχίας Τζουλιάνι, όταν ο κανόνας του νόμου και της τάξης αποκαταστάθηκε στο κέντρο τουλάχιστον της Μητροπολιτικής μεγαλούπολης.
Πρόδηλα υπάρχει ζήτημα αποτελεσματικότητας και οργάνωσης. Το αστυνομικό σώμα είναι ευάριθμο. Με εξαιρετικά σε πολλές περιπτώσεις στελέχη. Άρα; Το πρώτον είναι ζήτημα εκπαίδευσης και καταμερισμού δυνάμεων. Και για να αποφεύγονται παρανοήσεις, μυθεύματα περί δήθεν ‘δεμένων χεριών’ της Αστυνομίας δεν αποτελούν βάση συζήτησης. Ανεξέλεγκτη χρήση των όπλων, σημαίνει κατάλυση της Πολιτείας και απόλυτη ανασφάλεια. Οι κανόνες εμπλοκής και αναγκαίοι είναι και λειτουργικοί. Εισιτήρια ελευθέρας για πυροβολισμούς κατά το δοκούν, είναι ευφάνταστα σενάρια της Άγριας Δύσης και δεν αφορούν καμία σοβαρή Πολιτεία. Πέρα όμως από την εκπαίδευση αναγκαία είναι και η πραγματική αξιοποίηση του έμψυχου δυναμικού. Με έμφαση στον τομέα της συλλογής πληροφοριών και της αποτροπής. Είναι η επιλογή που προσφέρει βέλτιστα αποτελέσματα. Όπως αναγκαίο είναι να παύσει η διάθεση αστυνομικών σε όσους φαντασιώνονται κινδύνους και αγωνιούν να πιστοποιήσουν τον κοινωνικό τους αντίχτυπο, μέσα από τη φρούρησή τους. Τραγελαφικά παραδείγματα αναδείχθηκαν σχετικά πρόσφατα. Και δεν έχουν εκλείψει. Ονόματα και καταγγελίες συζητούνται. Η όλη πρακτική συνιστά και διασπάθιση δημόσιων πόρων. Με συνεργούς τους ‘φρουρούμενους’ και όσους εγκρίνουν τη ‘φρούρησή τους’. Την ίδια ώρα η εγκληματικότητα περνά σε άλλο επίπεδο. Αυτό που υπονομεύει την Πολιτεία. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας.
Μόνο η αστυνομία δεν φτάνει. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι σταματάει ο φραπές.
Τι να την κάνεις την αστυνομία με την αρνησιδικία και ένα νομοθετικό πλαίσιο που έχει υιοθετήσει την “αναμόρφωση” των εγκληματιών με την αποιδρυματοποίηση (φυλακές) και την παραμονή τους μέσα στην κοινωνία με αστείες ποινές που γίνονται freepass μετά από λίγο. Με την διαφθορά στο χώρο το κερασάκι στη τούρτα.
Πολιτικό το πρόβλημα και η έλλειψη βούλησης. Παντού και πάντα μόνο η δεξιά και η κομμουνιστική αριστερά θεωρούν ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα ενώ η υπόλοιπη αριστερά είτε τραλαλά όπως του ΣΥΡΙΖΑ είτε κεντροαριστερά όπως η ΝΔ θεωρούν ότι όλα βαίνουν καλώς όταν δεν της κάνουν πλάτες.
Εδώ και καιρό είναι σε εξέλιξη δίκη με κατηγορούμενους πρώην και νυν αξιωματικούς και κατώτερουςτης αστυνομίας , δικηγόρους και δημόσιους λειτουργούς για την περίφημη υπόθεση της “Ελληνικής μαφίας” που αφορά αρκετές δολοφονίες προστασίες και μια σειρα παράνομες δραστηριότητες. Μιλάμε για συγκρότηση συμμορίας και κακουργήματα.
Η δημοσιότητα της συγκεκριμένης δίκης είναι σχεδόν εξαφανισμένη.
Ίσως μου διαφεύγει, αλλά δεν γνωρίζω να έχει εξιχνιαστεί, τα τελευταία πολλά χρόνια, έστω μια υπόθεση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που αφορά δολοφονίες εν ψυχρώ ακόμα και μέρα μεσημέρι και όπου νάναι.
Είναι δε πολύ αξιοπερίεργο το γεγονός ότι πρώην αξιωματικοί της αστυνομίας μετά τη συνταξιοδότησή, αξιοποιώντας τις γνώσεις, τις προσβάσειςκαι τις “γνωριμίες” σε όλα τα επίπεδα, που αποκτήθηκαν στην υπηρεσία, αναλαμβάνουν υπεύθυνοι ασφάλειας ιδιωτών, κάποιων εξ αυτών με ύποπτες και περίεργες τουλάχιστον δραστηριότητες.
Ακόμα πιό περίεργο είναι ότι παρότι η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα στις σχετικές υπηρεσίες να μαθαίνουν τα πιο απόκρυφα της προσωπικής ζωής των πάντων, σε αυτή την περίπτωση απουσιάζουν ή και αδιαφορούν.
Με όλα αυτά, ο νόμος της νύχτας αλλά και της ημέρας πλεόν παραμένει, ασύδοτος και εν τέλει ανεξέλεγκτος
Το εχω ξαναπει. Κοβεται το ρευστο και κινουμαστε μονο με καρτα. Θα μειωθει η φοροδιαφυγη κατα 80%. Πως θα πωλουνται τα ναρκωτικα με καρτα; Και θα μειωθουν σε μεγαλο ποσοστο οι ληστειες. Πως θα γινει ομως που οι μισοι βουλευτες ειναι γιατροι και οι αλλοι δικηγοροι. Θα παψει και το (ξερεις ποιος ειμαι εγω ρε;)
Εδώ φτάσαμε από λάθος τού Καραμανλή (θείου), ο οποίος είχε δώσει εντολή στα όργανα τής τάξης “με το μαλακό, επειδή ο κόσμος είναι πιεσμένος μετά από 7 χρόνια δικτατορίας”. Την ίδια τακτική ακολούθησαν όλοι οι επόμενοι. Μαθητικές και παντός είδους “εξεγέρσεις”, “Πολυτεχνεία”, καταλήψεις σχολείων, “Γρηγορόπουλοι”, αλλά πουθενά απαγόρευση. Καταργήθηκε η ποινή τού θανάτου και επισήμως, καταργήθηκαν ουσιαστικά τα ισόβια, “μαλάκωσαν” στο έπακρο οι ποινές, μετριάστηκαν οι φυλακίσεις, πίασαμε πάτο με νόμους Παρασκευοπούλου και ιδού τα χάλια μας.
“Μετά από 7 χρόνια δικτατορίας”, είπε. Και γιατί δεν έγιναν τα ίδια μετά από 37 χρόνια δικτατορίας στην Ισπανία, ή 40 στην Πορτογαλία;