Η Ελλάδα «φτηνό πεδίο βολής ξένων φαντάρων» και μόνιμο «λιμάνι» μεταφοράς οπλισμού στην Ουκρανία

Από την προηγούμενη εβδομάδα, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης άρχισε η «επιχείρηση» μιας από τις μεγαλύτερες αποστολές οπλισμού προς την Ανατολική Ευρώπη και πιθανότατα στην Ουκρανία. Στο μεταξύ, στη Σούδα ξεκίνησε άσκηση με τη συμμετοχή αμερικανικών αεροσκαφών, F-35 και F-15

Απόλυτα προσδεδεμένη στο άρμα των ΗΠΑ και «δεδομένη» στις επιταγές της Ουάσιγκτον και της ΝΑΤΟϊκής ηγεσίας, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να εκθειάσει την Τουρκία, είναι η ελληνική κυβέρνηση.

Η χώρα, πλέον, μετά και τις δύο συμφωνίες για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα, το 2019 και το 2021, έχει μετατραπεί σε «φτηνό πεδίο βολής ξένων φαντάρων» και σε μόνιμο «λιμάνι» μεταφοράς οπλισμού στην Α.Ευρώπη και στην Ουκρανία.

Την προηγούμενη εβδομάδα ένα ακόμα τεράστιο φορτίο μέσων και οπλισμού (ελικόπτερα, άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα, «Χάμμερ», φορτηγά, συστήματα επικοινωνιών, κ.ο.κ.) μεταφέρθηκε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και από εκεί προς Βουλγαρία, Ρουμανία, άλλες χώρες της Α.Ευρώπης και, πιθανότατα, προς Ουκρανία.

Αβύθιστο αεροπλανοφόρο

Στο μεταξύ, στη Σούδα έχουν προσγειωθεί αμερικανικά μαχητικά 5ης γενιάς, F-35, καθώς και αεροσκάφη, F-15.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του ελληνικού ΓΕΕΘΑ, «από τις 11 έως τις 20 Ιουλίου 2022 θα διεξαχθεί η διμερής διακλαδική συνεκπαίδευση Ελλάδος – ΗΠΑ με την επωνυμία «Poseidon’s Rage ’22», σε διάφορες περιοχές της xώρας

Στην συνεκπαίδευση θα συμμετάσχουν από την Ελλάδα μαχητικά αεροσκάφη, μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού και στοιχεία JTAC της Διοίκησης Ειδικού Πολέμου του ΓΕΕΘΑ, ενώ από τις ΗΠΑ 10 F-35 και 14 F-15 που έχουν μετασταθμεύσει στην 115 ΠΜ στη Σούδα με το προσωπικό υποστήριξής τους.

Για πρώτη φορά πραγματοποιούνται: 1. Συνδυαστική ανάπτυξη επιχειρησιακής εκπαίδευσης αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών 4ης και 5ης γενιάς. 2. Ανάπτυξη ολόκληρης μοίρας μαχητικών αεροσκαφών σε άλλη βάση. 3. Εκτέλεση εκπαιδευτικών πυρών από μαχητικά αεροσκάφη, F-35, στην περιοχή ευθύνης της USEUCOM (US European Command).

Διαμετακομιστικό κέντρο

Ο πρόσφατος κατάπλους του μεταγωγικού «Endurance» στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης δεν είναι ο μοναδικός από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, οπότε άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Συνεχείς είναι παρόμοιες μεταφορές στο λιμάνι της Θράκης.

Αυτή τη φορά, όμως, όπως εδώ και καιρό συνήθως σπεύδει να μας «πληροφορεί» ο πρόεδρος του «Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης» (ΟΛΑ ΑΕ), πρόκειται ίσως «για τη μεγαλύτερη μετακίνηση στρατιωτικών μέσων που έχει γίνει ποτέ».

Μάλιστα, κάνει λόγο για «εκφόρτωση και φόρτωση 2.500 μέσων» και στη συνέχεια για μεταφορές οδικώς και σιδηροδρομικώς «στρατιωτικού υλικού σε έξι ευρωπαϊκές χώρες και σε προορισμούς στη Βαλτική».

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΝΑΤΟ, στην Α.Ευρώπη έχουν ήδη αναπτυχθεί προσωπικό 40.000 ατόμων. Γενικότερα στην Ευρώπη, 100.000 Αμερικανοί στρατιωτικοί, 130 μαχητικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, 140 πολεμικά πλοία και πολλά άλλα οπλικά συστήματα.

Τα «λιβανιστήρια»

Ο Κώστας Χατζημιχαήλ, βέβαια, ο οποίος δεν χάνει την ευκαιρία να φωτογραφίζεται με τους Αμερικανούς στρατιωτικούς όποτε φτάνουν φορτία στο λιμάνι, συνοδεύει τις αναρτήσεις του στο twitter με πανηγυρισμούς και με ατάκες υπέρ της «σωστής πλευράς της ιστορίας» και ότι κάποιοι «δεν εννοούν να καταλάβουν ότι η χώρα έχει επιλέξει τη Δύση».

Ο ίδιος, πάντως, φαίνεται ότι δεν εννοεί να καταλάβει ότι συχνά – πυκνά τα «ξένα αφεντικά» ελάχιστα συμπαθούν τα «λιβανιστήρια». Κάτι, άλλωστε, που πολλάκις έχει αποδειχτεί στην νεοελληνική ιστορία. Εκτός αυτού, είναι πρόεδρος Δημόσιας επιχείρησης. Εάν θέλει να εκφέρει την πολιτική άποψή του, ας λάβει το χρίσμα του πολιτευτή της ΝΔ, ας παραιτηθεί από τη θέση του, και κατόπιν ας λέγει ό,τι επιθυμεί δημοσίως.

«Διττή προσέγγιση»

Άλλωστε, η Ελλάδα ουδέποτε ανήκε στον πυρήνα των «σκληρών» του ΝΑΤΟ, όπως η Πολωνία και άλλες χώρες της ονομαζόμενης «νέας Ευρώπης» (πρώην Ανατολικές).

Η Ελλάδα ανέκαθεν ανήκε στην ομάδα των ευρωπαϊκών χωρών που προωθούσαν μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση προς τη Ρωσία. Διαχρονικά, εξάλλου, η θέση της Αθήνας, όπως και άλλων μελών του ΝΑΤΟ, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συμφωνίας μεταξύ τους, ήταν ότι «η ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν είναι δυνατή χωρίς της Ρωσία».

Σε αυτή τη βάση, η Ελλάδα, όπως επίσης για παράδειγμα και η Γαλλία, εμφανίζονταν υπέρ της «διττής προσέγγισης» (να μην κλείσουν οι πόρτες του διαλόγου ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία) με τη Ρωσία.

Το δόγμα αυτό, βέβαια, καταργήθηκε στην πράξη από τη σημερινή κυβέρνηση και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος μονομερώς ενέταξε τη χώρα στη «σωστή» -κατά τον ίδιο- «πλευρά της ιστορίας». Κι αυτό, ενώ μόλις σχεδόν δύο μήνες προτού ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο Κ.Μητσοτάκης, συναντηθείς με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, στο Σότσι, στη νότιο Ρωσία, δήλωνε πόσο … υπέροχες είναι οι σχέσεις Αθήνας – Μόσχας και πόσο καλή … επικοινωνία είχε με τον Ρώσο πρόεδρο. Από τον οποίο, σύμφωνα με κυβερνητικές διαρροές, εκτός των άλλων, ζητούσε και καλύτερες τιμές στο φυσικό αέριο (!).

Ενδιαφέρον είναι ότι αρκετούς μήνες πριν τον πόλεμο, πρωτοκλασάτα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης, όπως ο υπουργός Άμυνας, είχαν υψώσει κάθετα τους αντι-ρωσικούς τόνους, προκαταλαμβάνοντας έτσι για το τι θα ακολουθούσε. Ήταν εμφανές ότι η διαδικασία περάσματος στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» είχε ξεκινήσει πολύ πριν τον πόλεμο από την κυβέρνηση. Όπως όλα δείχνουν, κατόπιν συνεννοήσεων με την ηγεσία της εδώ αμερικανικής πρεσβείας. 

Ελλάδα – ΝΑΤΟ και τουρκική απειλή

Το ελληνικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής περί «διττής προσέγγισης» και «ισορροπημένης στάσης» έναντι της Μόσχας, εδώ και δεκαετίες εδραζόταν, όπως παρατηρούσαν σε κατά καιρούς εκθέσεις τους υψηλόβαθμοι διπλωματικοί κύκλοι και αναλυτές του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, στο γεγονός ότι, «παρά τα οφέλη που έχει η Ελλάδα από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, καθώς και την αναβαθμισμένη γεωπολιτική θέση της, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες της ασφάλειάς της από την πολύπλευρη τουρκική επιβολή επί της εθνικής κυριαρχίας της».

Αντίθετα, διαχρονικά, κοινή πεποίθηση στην Αθήνα, και σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ελληνική κοινή γνώμη, είναι ότι «η τακτική των “ίσων αποστάσεων” που τηρούν οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι της Ελλάδας, ουσιαστικά νομιμοποιεί την τουρκική επιθετικότητα και τις αβάσιμες επιδιώξεις της Άγκυρας σε βάρος της Ελλάδας».

Κάτι, εξάλλου, που υποθάλπει την επιθετική πρακτική της γείτονος. Ως γνωστόν, η Τουρκία έχει αναπτύξει αποβατική Στρατιά στα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι από τα ελληνικά νησιά. Καθημερινά, παραβιάζει τον εθνικό εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα, ενώ πλείστες είναι οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών και μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAV) πάνω από το έδαφος ελληνικών νησιών, καθώς και στον Έβρο. Συστηματικά, «σπρώχνει» πρόσφυγες και μετανάστες προς την Ελλάδα και την υπόλοιπη ΕΕ, με αποκορύφωμα τις μαζικές αφίξεις στα ελληνικά νησιά, το 2016, και την απόπειρα να «σπάσει» τα ελληνο-τουρκικά σύνορα στον Έβρο, το 2020.

Αρνητικές διαθέσεις

Στις αρνητικές διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας κυρίαρχο ρόλο έχει παίξει η στάση της Δύσης απέναντι στην Ελλάδα, με κορυφαία μαύρη στιγμή την εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία.

Επιπλέον, η τακτική των αμερικανικών πολιτικών ηγεσιών που, ενώ επικρίνουν την πολιτική Ερντογάν και αμφισβητούν την αξιοπιστία της Τουρκίας ως συμμάχου στο ΝΑΤΟ, κλείνουν τα μάτια στη συνεχή επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα. Συμπεριφορά, μάλιστα, η οποία τα τελευταία χρόνια συνοδεύεται από έντονα χαρακτηριστικά ιστορικού αναθεωρητισμού.

Ιδιαίτερη ανησυχία, επίσης, προκαλούν στην Αθήνα τα «φαραωνικά» εξοπλιστικά προγράμματα της Τουρκίας. Πολλά από αυτά, μάλιστα, όπως, μεταξύ των άλλων, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της (UAV), Bayraktar, έχουν φτιαχτεί με την καθοριστική συμβολή της βρετανικής και της γερμανικής τεχνολογιών. Το ίδιο και τα σύγχρονα υποβρύχιά της που κατασκευάζονται, είναι γερμανικά.

Εντός, εκτός και επί τα αυτά

Στην Αθήνα κυρίαρχη ήταν και εξακολουθεί να είναι η θέση, έτσι όπως την διατυπώνουν σε εκθέσεις τους Έλληνες διπλωμάτες, ότι «η τουρκική τακτική και στρατηγική είναι αποσταθεροποιητική και αναξιόπιστη στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, ενώ δημιουργεί μεγάλα προβλήματα ακόμα και εντός του ΝΑΤΟ».

Και, ναι μεν ο πόλεμος στην Ουκρανία, προκαλεί θεαματικές αλλαγές στο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό, καθώς και εντός του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, αυτό που δεν αλλάζει, είναι οι επιθετικές πρακτικές της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, ενός κράτους – μέλους της Συμμαχίας. Κάτι, άλλωστε, που φάνηκε και στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, οπότε η ηγεσία του Οργανισμού «χάιδευε» την Άγκυρα, προκειμένου αυτή να υποχωρήσει από το βέτο της για τη Σουηδία και τη Φινλανδία.

Βαριά ήττα για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη

Παρά ταύτα, στις εκθέσεις τους οι Έλληνες διπλωμάτες θεωρούν άκρως αμφίβολο να επιθυμεί ή να τολμήσει στα σοβαρά η Τουρκία να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ. Άλλωστε, και ο αμερικανικός παράγων, παρά τη μεγάλη δυσφορία του έναντι της Άγκυρας, απεύχεται κάτι τέτοιο, και εμφανώς προσπαθεί να μειώσει τις όποιες πιθανότητες υπάρχουν.

Ταυτόχρονα, διπλωματικοί και στρατιωτικοί κύκλοι στην Αθήνα αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλο σκεπτικισμό τις κόντρες ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία. Μάλιστα, δεν αποκλείουν ότι η τωρινή αντιπαράθεση Ουάσιγκτον – Άγκυρας μπορεί να καταλήξει σε κάποιας μορφής «ανατολίτικου παζαριού», με ανταλλάγματα ένθεν κακείθεν, με αρνητικές συνέπειες σε βάρος της Ελλάδας.

Βεβαρημένο παρελθόν

Να σημειωθεί πως οι ηγεσίες του ΝΑΤΟ έχουν βεβαρημένο παρελθόν έναντι της Ελλάδας και υπέρ της Τουρκίας.

-Θεωρώντας το Αιγαίο «απροσδιόριστης» κυριαρχίας, για παράδειγμα το 2009, η ηγεσία του ΝΑΤΟ είχε ρίξει την «ιδέα» της διασύνδεσης των συστημάτων ραντάρ Ελλάδας και Τουρκίας. Αξίωση που υποστηρίζει με θέρμη η γείτων.

-Από τη δεκαετία του 1970 κυρίαρχοι κύκλοι της ηγεσίας της Συμμαχίας θεωρούσαν το καθεστώς στο Aιγαίο «απροσδιόριστο».

-Tο 1980, όταν υπογράφτηκε η ονομαζόμενη «συμφωνία Pότζερς», με την οποία η Eλλάδα επέστρεφε στο NATO, άρχισαν τα δύσκολα.

Tότε, σταθερή θέση της κυβέρνησης Pάλλη ήταν η επιστροφή στο προ του 1974 status στην περιοχή. Δηλαδή, να αποδοθούν στην Eλλάδα τα ίδια όρια επιχειρησιακού ελέγχου στο Aιγαίο με αυτά που είχε στο παρελθόν. Oι NATOϊκοί και κυρίως οι HΠA, αντιπρότειναν: Πρώτα να δημιουργηθεί το στρατηγείο του NATO στη Λάρισα και κατόπιν να καθοριστούν οι περιοχές ευθύνης στο Aιγαίο.

Tο NATO όμως, στη συνέχεια πρότεινε λύσεις που είτε διχοτομούσαν επιχειρησιακά το Aιγαίο, είτε άφηναν το καθεστώς διοίκησής του … «απροσδιόριστο». Πολύ περισσότερο, εμμέσως πλην σαφώς, το NATO «έσπρωχνε» την Eλλάδα σε συνομιλίες με την Άκυρα για τα θέματα του Aιγαίου υπό την επιδιαιτησία του. Kάτι, που όπως όλα δείχνουν, βρίσκεται σε εξέλιξη και σήμερα.

-Στις 20 Mαΐου 1980, ο άλλοτε γενικός γραμματέας του NATO, Tζότζεφ Λούντς, με επιστολή του προς τους εθνικούς αντιπροσώπους στο Ατλαντικό Συμβούλιο, χαρακτήριζε σαφώς τη Λήμνο αμφισβητούμενη περιοχή.

Στη συνέχεια, η Λήμνος συχνά δεν περιλαμβανόταν σε ασκήσεις του NATO. Ως απάντηση στην υποστήριξη αυτής της τουρκικής απαίτησης εκ μέρους του NATO, η Eλλάδα αρνείτο να μετάσχει σε ασκήσεις του Oργανισμού.

Ενδεικτικά, στη ΝΑΤΟϊκή άσκηση, Dynamic Mix 2000, καθώς και σειρά άλλων ασκήσεων, εξαιρέθηκαν η Λήμνος και όλα τα νησιά του Aνατολικού Aιγαίου, καθώς και η Θράκη.

Η Ελλάδα ως «προκεχωρημένο φυλάκιο»

Μετά τις κατακλυσμιαίες ανατροπές που σημειώθηκαν στην Ουκρανία το 2014 – 2015, και τώρα στον πόλεμο, στα ελληνικά διπλωματικά επιτελεία επικρατεί διάχυτος προβληματισμός. Αρκετά διαδεδομένη είναι η άποψη ότι «η παρατεταμένη αντιπαλότητα του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία δεν θα προσφέρει σε βάθος χρόνου οφέλη στην ελληνική πλευρά, η οποία συνειδητά τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχει επενδύσει στην αρχή της “συνεργατικής ασφάλειας”».

Βέβαια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και το μέγαρο Μαξίμου ουδόλως φαίνεται να εισάκουσε αυτές τις απόψεις, και πολύ περισσότερο δεν έδειξε καθόλου να τις συμμερίζεται. Κατά τις ίδιες εκτιμήσεις, όμως, «η σημαντική αναβάθμιση της σημασίας του Αιγαίου -που όπως όλα δείχνουν συντελείται- ως ζωτικού διαδρόμου από και προς τον Εύξεινο Πόντο – Μαύρη Θάλασσα και την εύφλεκτη ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου – Μέσης Ανατολής, θα οδηγήσει πολύ πιθανώς σε αύξηση των ανταγωνισμών μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων στην περιοχή».

Πολύ περισσότερο, «εάν δεν δοθούν επαρκείς και ουσιαστικές γεωπολιτικές και στρατιωτικές εγγυήσεις στην Ελλάδα από τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους της, κάτι που έως τώρα δεν φαίνεται, η θέση που επιφυλάσσεται για την Ελλάδα ως χώρας “πρώτης γραμμής” (σ.σ. frontier estate, κατά τους αμερικανικούς ορισμούς) δύσκολα θα μπορέσει να διατηρηθεί. Επιπλέον, δεν αποκλείεται να ωθήσει την Τουρκία σε περαιτέρω επιθετικότητα και κλιμάκωση των πιέσεων σε βάρος της Ελλάδας. Κάτι που ήδη συμβαίνει».

Εκτός αυτού, κατά τις ίδιες εκτιμήσεις, «από τη στιγμή που εντείνεται η αντιπαλότητα του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, οι διμερείς ελληνορωσικές σχέσεις θα ζημιωθούν, και η Μόσχα θα αντιμετωπίσει την Ελλάδα ως αντίπαλο (είτε λόγω των υποχρεώσεών της προς το ΝΑΤΟ, είτε λόγω της παραχώρησης στρατιωτικών διευκολύνσεων στο έδαφός της για αμερικανο-ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς)» Κάτι που ήδη συντελείται.

Η αλαζονεία του νικητή

Να σημειωθεί πως, μετά το 2014, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές στους κόλπους του ΝΑΤΟ, παγιώθηκε στην ελληνική διπλωματία η «αίσθηση», ότι στο ΝΑΤΟ κυριαρχούν πλέον οι «σκληροί κύκλοι» που επιδιώκουν την με κάθε τρόπο επέκτασή του προς Ανατολάς και την αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

Αυτή η κατάσταση από τότε έκανε την Αθήνα να εκτιμά ότι έχουν διαρραγεί οι σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ από τη μια μεριά, και στη Ρωσία από την άλλη.

Άξιον σημασίας είναι ότι μέχρι τότε αποτελούσε κοινή πεποίθηση ότι, ενώ το ΝΑΤΟ μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, θα έπρεπε να αλλάξει ρότα προς την κατεύθυνση της ενσωμάτωσης της Ρωσίας σε ένα κοινό ευρωπαϊκό χώρο και σύστημα ασφαλείας, όχι μόνο δεν το έπραξε, αλλά η Δύση, συμπεριφερόμενη με την αλαζονεία του «νικητή», επέλεξε την πολιτική ισχύος και πλέον επιχειρεί να διεισδύσει στην «εγγύς αυλή» της Ρωσίας. Αυτή την κατεύθυνση, εξάλλου, εξυπηρετούν ακόμα και σήμερα τα σχέδια για ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.