Μιλάμε για τεράστια… προοδευτική ανανέωση σύντροφε.
Ψήφισες τον εαυτό σου κι έφαγες τους αντιφρονούντες της ομπρέλας για να τους ξαναφέρεις πίσω μέσω της Σβίγκου μπας και καταστείλεις τους προεδρικούς.
Αυτή κι αν είναι… στροφή 360 μοιρών.
Για όσους δεν αντιλήφθηκαν τι σηματοδοτεί το παραπάνω ανακάτεμα της κομματικής τράπουλας από τον Τσίπρα, τους το αποσαφηνίζουμε: Ο φόβος της καρατόμησης έπειτα από ακόμη μια ήττα.
Ο απόλυτος έλεγχος δηλαδή του μαγαζιού του, ώστε κατόπιν της επόμενης εκλογικής σφαλιάρας να είναι σίγουρος ότι θα διατηρήσει την ιδιοκτησία.
Κάτι που βγάζει μάτι επίσης κι από τη συνεχιζόμενη άρνησή του να ασκήσει σοβαρή αντιπολίτευση, προτιμώντας τα καυστικά σχόλια επιπέδου κίτρινης δημοσιογραφίας.
Διότι σου λέει… Με αυτά που έρχονται σε οικονομία και εθνικά λόγω του γεωπολιτικού χάους, αυτή τη φορά δεν το γλυτώνω το κυνήγι (επιεικής όρος). Άρα, ας κοιτάξω να ελέγξω το μαγαζάκι μου ώστε όταν περάσει η μπόρα να ξαναγίνω πρωθυπουργός.
Μέχρι τότε όμως, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει σύντροφε…
O Τσίπρας θα φύγει μόνος του μετά τις νέες ήττες.
Αν δούμε την αντίδρασή του μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές (προσφυγή στη κάλπη για εθνικές) φαίνεται καθαρά ότι θεωρεί πως είναι σε διάλογο με τον λαό.
Ο μόνος λόγος που δεν έφυγε μετά την τριπλή ήττα το 2019 ήταν γιατί θεώρησε ότι ήταν συγκυριακή.
Ηθελε να επανορθώσει και θεώρησε τον εαυτό του ως το ατού της Αριστεράς. Πίστεψε ότι η άνοδος σε σχέση με τις Ευρωεκλογές έδειχνε τον δρόμο που θα ήταν η γρήγορη αποκαθήλωση της ΝΔ.
Η αντιπολίτευση που κάνει τα επόμενα χρόνα δείχνουν πόσο deperado γίνεται σταδιακά όταν αυτό που είχε πιστέψει ότι θα γίνει δεν συμβαίνει.
Οι επόμενες εκλογές θα αποδείξουν και στον ίδιο ότι αυτός ήταν το πρόβλημα και όχι η λύση.
Αλλωστε ποτέ δεν ήταν. Υπήρξε η μάχη οπισθοφυλακής του παλιού. Ενος κόσμου που φεύγει.
Αν είχε διαβάσει λίγο τον Μαρξ θα το είχε καταλάβει.