Το πρόβλημα δεν είναι το γατί. Είναι οι «μαύρες γάτες» της κυβέρνησης που οδηγούν τη ΝΔ στον όλεθρο…

Ποτέ ίσως στη σύγχρονη ιστορία, μια ολόκληρη χώρα δεν ασχολήθηκε τόσο πολύ για ένα… γατάκι όσο η Ελλάδα.

Ποτέ άλλοτε ένας υπουργός Προστασίας του Πολίτη δε μετατράπηκε και σε υπουργό Προστασίας του… γατιού, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι διαμορφώνουν αυτή την ατζέντα και η πολιτική ακολουθεί.

Όχι ότι η κακοποίηση ζώων δεν είναι αθλιότητα. Είναι έγκλημα που πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά. Και μπράβο του Βορίδη που αυστηροποίησε πριν από μερικούς μήνες τον νόμο.

Αλλά είναι τουλάχιστον προκλητικό να προσπαθούν κάποιοι να φτιάξουν θέματα απλά και μόνο για να ακολουθεί ο λαός, η μάζα, τα… πρόβατα. Και από πρόβατα στα social media άλλο τίποτε.

Για σκεφτείτε πόσοι υπουργοί Προστασίας του Πολίτη έχουν περάσει την τελευταία 12ετία. Από εκείνη την αποφράδα ημέρα της 5^ης Μαΐου 2010, όταν και δολοφονήθηκαν τρεις νέοι (κι ένα αγέννητο μωρό) στο κτίριο της Μαρφίν στην οδό Σταδίου.

Έκλαψε κανείς γι’ αυτούς όσο για το γατάκι; Που είναι οι υποσχέσεις ότι θα συλληφθούν οι δράστες σε μερικούς μήνες;

Που είναι οι υποσχέσεις της σημερινής κυβέρνησης στις οικογένειες των θυμάτων;

Επικοινωνιακές φούσκες μόνο και μόνο για να περνά η εικόνα του «νόμου και της τάξης». Μια εικόνα που φιλοτέχνησε επιμελώς από το 2019 η κυβέρνηση, βάζοντας μπροστά τον… ήρωα Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Η «Ιφιγένεια» που κάποτε συνέλαβε τη «17Ν», έγινε υπουργός για να καθαρίσουν μια σειρά από υποθέσεις. Από τα Εξάρχεια μέχρι την υπόθεση της Μαρφίν.

Τελικά, ούτε στα Εξάρχεια μπορεί να πλησιάσει Αστυνομία, ούτε οι νεκροί της Μαρφίν βρήκαν δικαίωση.

Αλλά για το γατί να κλάψει ο Τάκης Θεοδωρικάκος, και να βγάλει και ανακοινώσεις. Μάλιστα είχε σχεδόν 15 λεπτά σε τηλεοπτικό κανάλι κι έδινε συνέντευξη και όλος αυτός ο χρόνος «θυσιάστηκε» για το γατάκι.

Για τη μαφία της νύχτας που δολοφονεί με συμβόλαια θανάτου, ούτε κουβέντα.

Για το γεγονός ότι μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας πέφτουν πυροβολισμοί, ούτε λέξη.

Για απαγωγές και βιασμούς από αλλοδαπούς, καμιά κουβέντα ο υπουργός. Για το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών, τίποτε.

Ούτε καν για την κυριαρχία της αριστερής παπάντζας που όποτε θέλει κάνει διαδηλώσεις, επεισόδια, δέρνει αστυνομικούς, υβρίζει όργανα της τάξης που κάνουν τη δουλειά τους, όπως χθες στα δικαστήρια για την υπόθεση του Ζακ.

Το πρόβλημα δεν είναι το γατί. Είναι οι «μαύρες γάτες» της κυβέρνησης που οδηγούν τη ΝΔ στον όλεθρο επειδή είναι ανίδεοι και ανίκανοι να αντιληφθούν τις ανάγκες της κοινωνίας.

Επειδή άγονται και φέρονται από τις «πολιτικώς ορθές» απόψεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Μην τυχόν και δεν αναρτήσεις μήνυμα οργής για το άτυχο γατάκι. Είσαι ξεπερασμένος, φασίστας, κακοποιητής και ποιος ξέρει τι άλλο.

Ενώ άμα ζητήσεις δικαιοσύνη για τα θύματα της Μαρφίν είσαι απλά γραφικός.

Άμα ζητήσεις καλύτερη αστυνομία, με καλά αμειβόμενους αστυνομικούς, με ελευθερία κινήσεων κι όχι με φοβισμένους στρατηγούς που δίνουν εντολές της πλάκας, είσαι ακροδεξιός.

Άμα μιλήσεις για τους νοικοκυραίους που θέλουν να αισθάνονται ασφαλείς, είσαι «κυρ Παντελής» που απλά κοιτάζεις τη δουλειά σου.

Όλα αυτά είναι ήττα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν είναι αυτό το κόμμα που συνδύασε την αστική τάξη με τις λαϊκές μάζες. Όχι το λούμπεν υποπρολεταριάτο, αλλά τους ανθρώπους της προκοπής, της προσφοράς, του αγώνα για καλύτερη ζωή και ισχυρότερη πατρίδα.

Η ΝΔ, κι έχουν δίκιο πολλοί, μετατρέπεται σε ένα απολιτίκ κόμμα, χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογία. Ένα Ποτάμι το οποίο μαζεύει στις όχθες του κάθε καρυδιάς καρύδι.

Ένα κόμμα που κλαίει για τα γατάκια, αλλά δεν καίγεται ιδιαίτερα για τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Που βγάζει ανακοινώσεις για τα γατάκια μέσα σε χρόνο ρεκόρ, αλλά που ξεχνά εδώ και δύο μήνες να πάρει μέτρα για τις οικογένειες που στενάζουν.

Ένα κόμμα που έχει χάσει παντελώς το DNA του, που έχει ξεχάσει την ιστορική πολιτική παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Που γίνεται κέντρο μόνο και μόνο για να κρατηθεί στην εξουσία.

Αυτή η ΝΔ δεν έχει μεγάλη τύχη, όσο κι αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πρωτιά. Μια πρωτιά η οποία επί της ουσίας οφείλεται στην ανικανότητα του αντιπάλου, όχι στην προσφορά στην πατρίδα.