Επισκίαση του εθνομηδενισμού… διά του casus belli

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Είναι ευρέως γνωστό ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας το δούλεμα των ψηφοφόρων πέφτει σύννεφο. Οι πολιτικοί μας έχουν αναγάγει σε εθνικό σπορ την εξαπάτηση του λαού με ψεύτικες εξαγγελίες που εξανεμίζονται μετά την προσέλευση στις κάλπες και με ιδιοτελείς πρωτοβουλίες που βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις», γιατί υποτίθεται προάγουν το δημόσιο συμφέρον.

Όμως ακόμη και η ωμή κοροϊδία συνήθως κρύβεται πίσω από κάποια προσχήματα. Χρειάζεται κάποιο στοιχειώδες περιτύλιγμα. Ο κύριος Μητσοτάκης αποφάσισε να απαλλαγεί και από αυτό, βέβαιος πλέον πως απευθύνεται σε εντελώς ηλίθιους. Τώρα, λοιπόν, θέλει να μας βάλει να τον χειροκροτήσουμε επειδή εκχωρεί στους Τούρκους αναίμακτα και αβασάνιστα εθνική κυριαρχία. Επιχειρεί να εμφανίσει ως «διπλωματική επιτυχία» ενδεχόμενη άρση του τουρκικού casus belli, που πλέον έχει χάσει κάθε λόγο ύπαρξης, για να διευκολυνθεί η είσοδος, μετά βαΐων και κλάδων της πολεμικής βιομηχανίας των γειτόνων στα αδρά επιδοτούμενα (από τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων) ευρωπαϊκά προγράμματα εξοπλισμών. 

Η σύλληψη είναι πραγματικά απίθανη και προδήλως αντεθνική. Στη διάρκεια της θητείας του ο κ. Μητσοτάκης φρόντισε να διαβεβαιώσει την Τουρκία με κάθε δυνατό τρόπο ότι το καθεστώς της «μίνι» αιγιαλίτιδας ζώνης των 6 μιλίων στο Αιγαίο είναι παγιωμένο και δεν αλλάζει. 

Η ελληνική κυβέρνηση επέκτεινε τα χωρικά ύδατα μόνο στο Ιόνιο, ούτε καν στην Κρήτη, στέλνοντας μήνυμα ότι «σέβεται τις ευαισθησίες των γειτόνων». Ότι υπογείως συναινεί με την πολιτική των δύο μέτρων και σταθμών, δηλαδή με τον ισχυρισμό της Άγκυρας πως το Αιγαίο είναι μία «ιδιάζουσα» περίπτωση και δεν θα ήταν δυνατόν να μετατραπεί σε ελληνική λίμνη με μονομερείς ενέργειες.

Ακόμη και ο ελληνικός χάρτης που κατατέθηκε πρόσφατα (εις αντίκρουση κατά βάση του αντίστοιχου ευρωπαϊκού που απεικονίζει τη δυνητική ζώνη των 12 μιλίων!) περιορίζει τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο στα 6 μίλια. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε να αποδείξει την παραίτηση και επί του πεδίου με το γνωστό επεισόδιο της Κάσου. Ανέβαλε και την πόντιση του καλωδίου υποθαλάσσιας ηλεκτρικής διασύνδεσης με την Κύπρο και το Ισραήλ επ’ αόριστον, μέχρι να συμφωνήσει και η Τουρκία.

Συνεπώς το casus belli έχει ήδη καταργηθεί ντε φάκτο, αφού δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος για να παραμένει σε ισχύ. Η επίσημη κατάργησή του απλώς θα σφραγίσει έναν άνευ προηγουμένου τουρκικό θρίαμβο, καθώς με την επίκληση και μόνο μιας απειλής υποχρεώθηκε η Ελλάδα σε παραίτηση από κυριαρχικό δικαίωμα!

Νομίζω ότι το μέγεθος της ιστορικής ελληνικής ήττας καθίσταται αντιληπτό και από τον πλέον αδαή. Ειδικότερα αν θυμηθούμε το ιστορικό πλαίσιο πάνω στο οποίο δομήθηκε η τουρκική απειλή πολέμου. Το casus belli στο Αιγαίο υιοθετήθηκε το 1995 από την τουρκική Εθνοσυνέλευση ως απάντηση της κύρωσης από την ελληνική Βουλή της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), σύμφωνα με την οποία προβλέπεται το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων έως και τα 12 μίλια. Την επόμενη χρονιά ακολούθησαν τα Ίμια και η γκριζοποίηση του Αιγαίου. Και σήμερα, τρεις δεκαετίες αργότερα, έρχεται η επισφράγιση της τουρκικής «επικυριαρχίας» στο ελληνικό Αρχιπέλαγος. Τυχόν άρση του casus belli ισοδυναμεί με αμοιβαία παραδοχή διατήρησης του status quo, δηλαδή της αιγιαλίτιδας ζώνης των 6 μιλίων.

Οποιοσδήποτε επιχειρήσει να πείσει ότι δεν είναι αυτή η ερμηνεία των γεγονότων, μέσα και έξω από την Ελλάδα, και ότι τάχα μου διατηρούμε το δικαίωμα επέκτασης για το μέλλον κοροϊδεύει αναίσχυντα τους ψηφοφόρους. Ειδικότερα όταν στο συγκεκριμένο «τάιμινγκ» οποιαδήποτε τέτοια «διευθέτηση» εξυπηρετεί τις ανάγκες της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας, εξασφαλίζοντας άλλοθι για ελεύθερη είσοδο στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα.

Η Ελλάδα έπρεπε να είναι επί της αρχής κατηγορηματικά αντίθετη με τη συμμετοχή της Τουρκίας στη νέα ευρωπαϊκή αμυντική αρχιτεκτονική. Όπως άλλωστε και η Κύπρος.

Η κατοχή ξένου εδάφους και η απειλή πολέμου αποτελούν κατάφωρες παραβιάσεις του Χάρτη του ΟΗΕ και κατ’ επέκταση του Διεθνούς Δικαίου. Αν ο κ. Μητσοτάκης, όπως ασφαλώς και ορισμένοι προκάτοχοί του που σήμερα τον επικρίνουν, είχε στοιχειώδη αίσθηση εθνικής αξιοπρέπειας, θα απέκλειε οποιαδήποτε «διερευνητική» επαφή με μία χώρα-εισβολέα που απειλεί και την Ελλάδα. Και θα απαιτούσε προκαταβολικά την άρση του casus belli πριν αρχίσει οποιαδήποτε συζήτηση. 

Αντ’ αυτού η σημερινή κυβέρνηση εντατικοποίησε τις ελληνοτουρκικές «συνευρέσεις» μέχρι εκεί και που δεν πάει, ο κύριος Γεραπετρίτης συναντιέται κάθε 15 μέρες με τον Τούρκο ομόλογό του σε ατμόσφαιρα ευφορίας, ενώ τώρα αφήνει ορθάνοιχτη κερκόπορτα για τη συμμετοχή των γειτόνων στο πρόγραμμα SAFE ευρωπαϊκής χρηματοδότησης στρατιωτικών εξοπλισμών.

Η υπόθεση μυρίζει από μακριά «υπόγεια συνεννόηση». Και εξηγεί την πυκνότητα των συναντήσεων της πολιτικής ηγεσίας του ελληνικού ΥΠΕΞ με την αντίστοιχη τουρκική. Τέτοιου είδους βρόμικες συναλλαγές δεν καταγράφονται σε αρχεία. Γίνονται στο μιλητό. Αν καταγραφούν, εμπίπτουν σε αρμοδιότητα στρατοδικείου.

Το δώρο, λοιπόν, που προσφέρει ο κ. Μητσοτάκης στον Ερντογάν είναι ανεκτίμητης αξίας. Δεν είμαι βέβαιος ότι ο τελευταίος θα το πάρει, γιατί επί της ουσίας δεν το χρειάζεται. Στο οικοδόμημα της ευρωπαϊκής άμυνας η Τουρκία μπαίνει και χωρίς ελληνική άδεια. Γιατί ο κ. Μητσοτάκης έχει φροντίσει να απεμπολήσει και το βέτο.

Αλλά αν, λέω αν, έρθει προς συζήτηση το θέμα του casus belli στην τουρκική Εθνοσυνέλευση και μπροστά στις (σικέ) διαμαρτυρίες της κεμαλικής αντιπολίτευσης αποκαλυφθεί ότι έχουν ληφθεί «διαβεβαιώσεις» της ελληνικής πλευράς, κάποιοι που σήμερα στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες του Μεγάρου Μαξίμου και των γύρω κτιρίων ας ετοιμαστούν να αλλάξουν χώρα…