Του Απόστολου Αποστόλου*
Η είδηση έρχεται από το ΔΝΤ: «Η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών που παρουσιάζουν σημαντική πρόοδο στην “υγιή γήρανση”, δηλαδή στη βελτίωση της φυσικής και ψυχικής υγείας των ηλικιωμένων πολιτών. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη μελέτη, η οποία βασίστηκε σε δεδομένα της ευρωπαϊκής έρευνας SHARE για την περίοδο 2000-2022 και η οποία εστιάστηκε σε άτομα ηλικίας 50 έως 90 ετών, επεδείχθη ότι οι Έλληνες πολίτες ζουν περισσότερο και καλύτερα, έχουν βελτιωμένη πνευμονική λειτουργία, μνήμη και λεκτική ευχέρεια, επίσης αναφέρουν υψηλότερη ψυχολογική ευεξία και έτσι εμφανίζουν αυξημένη δυνατότητα εργασιακής συνέχειας μετά τα 60». Αυτή η φυσική κατάσταση των Ελλήνων θα πρέπει να τιμωρηθεί. Δηλαδή, θα πρέπει η τύχη του ελληνικού λαού, το φυσικό δώρο που του χάρισε κάποια συγκυρία να εξαργυρωθεί με περισσότερη εργασία. Αυτό θα πει πως ακόμα και η τύχη σε εποχές παγκοσμιοποιημένης φρενίτιδας καταδικάζεται σε ατυχία.
Κάθε φυσικό προνόμιο οφείλει να τιμωρείται. Η παράνοια έχει κτυπήσει κόκκινο. Θέτει τη φύση σε τιμωρία, τα χαρίσματα μπαίνουν σε αυστηρές ποινές. Όλα εντάσσονται στις ποσοτικές συγκρίσεις και τα ποιοτικά δεδομένα παύουν να αντικρίζονται με θαυμασμό. Καταγράφονται ως ελαττώματα από παγκοσμιοποιημένους οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και αναζητούνται τρόποι, ώστε να πάψουν να υπάρχουν.
Η τάξη της φύσης δεν είναι ανεκτή πια. Σήμερα θεωρούν ότι η φύση διακατέχεται από ανισότητες και βάναυσους νόμους, από καταλύτες δύναμης και καλό είναι όλα εκείνα να εξαφανιστούν. Τα μεγέθη της φύσης είναι ανεπίτρεπτα, μας λένε οι επιτροπές και τα πορίσματά τους. Ζεις περισσότερο, αλλά αυτό δεν είναι αποδεκτό. Γελάς περισσότερο, αλλά αυτό είναι ασυγχώρητο. Έχεις υψηλότερη ανθρώπινη συνείδηση, αλλά αυτό είναι επικριτικό. Διαθέτεις θεληματική στάση και ηρωισμό, αλλά αυτό κρίνεται κακός ανταγωνισμός, ίσως και επικίνδυνο. Καθετί που ξεχωρίζει κρίνεται αντιθετικό, αντικοινωνικό, πρωτόγονο. Όλα πρέπει να ισώνονται και να σιδερώνονται από το σύστημα. Ο Σπινόζα το είχε πει: «Οι άνθρωποι φεύγουν, το σύστημα μένει». Και το νέο σύστημα κινούμενο στην ποσοτική, μαθηματική εξάρτηση αποκλείει κάθε ποιοτικό μέγεθος. Το σύστημα δαγκώνει, ποτέ δεν χαϊδεύει, ας το καταλάβουμε, επιπλέον δεν τροποποιείται. Ποτέ δεν υπάρχουν περιθώρια αλλαγών αν δεν ελέγχονται από το σύστημα, το οποίο και έχει καταρτίσει τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, της κοινωνίας, της βιολογίας, της υγείας.
Συγκεκριμένος σκοπός
Ναι, το ΔΝΤ μπορεί και να αναφέρεται και σε ζητήματα βιολογίας. Να στερεί όχι μόνο πρωταρχικές ανθρώπινες ικανοποιήσεις, αλλά και να απαιτεί προδιαγραφές που θα μικραίνουν το όριο ζωής. Γιατί η αξίωση για περισσότερη εργασία έχει έναν συγκεκριμένο σκοπό, και είναι εκείνος να μειωθεί το όριο ζωής των ανθρώπων. Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί οι απαιτήσεις των πολιτών για περισσότερη πολιτική δημοκρατία δεν θα βρουν ποτέ τη δικαίωσή τους.
Το ενοποιημένο παγκόσμιο σύστημα έχει καταφέρει να φτιάξει μια «υποδειγματοποίηση», η οποία αφορά τα πάντα, όπως ισχυριζόταν ο Φελίξ Γκουαταρί το 1982, ελέγχει τα πεδία όλων των δεδομένων και των πράξεων. Και όπως τόνιζε ο Γκουαταρί, έχει γίνει ο νομοθέτης όλων των στάσεων ζωής, «της συμπεριφοράς, της αντίληψης, της αισθαντικότητας, της μνήμης, των κοινωνικών σχέσεων, των σεξουαλικών σχέσεων, των φαντασμάτων του φαντασιακού». Όλα εξηγούνται μόνο κάτω από τις συλλήψεις του ενοποιημένου παγκόσμιου συστήματος, καμιά άλλη ερμηνεία δεν γίνεται αποδεκτή. Ο νέος «τρόπος χρονοποίησης του ενοποιημένου παγκοσμίου συστήματος έχει καταστρέψει όλα τα παλιά συστήματα ζωής», επιβάλλοντας ένα νέο σύστημα «υπερκωδικοποίησης και έναν νέο χρόνο ισοδυναμίας». (Φ. Γκουαταρί).
Φαίνεται, λοιπόν, πως ο νεοέλληνας ενοχλεί το παγκόσμιο σύστημα, και αυτό γιατί υπερβαίνει το περίγραμμα των προδιαγραφών, γιατί διαθέτει έναν ψυχωμένο ρυθμό ζωής έξω και πέρα από τους τρόπους επιτέλεσης του ΔΝΤ και του νοήματος σκοπού που εκείνο οριοθετεί. Είναι να αναρωτιέσαι, μήπως το ΔΝΤ έχει οργανωθεί στην αρτίωση του φυλετικού διαχωρισμού;
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Πολύ ενδιαφέρον! Επιτρέψτε μου να παραθέσω κείμενό μου για τον «αντί-έλληνα», δηλαδή τον μέσο Γερμανό, τον κατ´εξοχήν στεγνό «αριθμάνθρωπο», στην ιδιοσυγκρασία του οποίου πατά και ανθίζει η Νέα Τάξη:
««Οι Γερμανοί»
– Βερολίνο 1945. Συντρίμμια. Καθολική καταβαράθρωση. Διαμελισμός και πλήρης χαλιναγώγηση των Γερμανών, προκειμένου να μην μπορούν να ξανασκεφτούν πολιτικά. Εξάλλου, ο Μέγας Ουίνστον είχε πει ευθαρσώς, ότι οι Γερμανοί θα πρέπει να βομβαρδίζονται κάθε 50 χρόνια, για να μην ξεφεύγουν…
Στο πλαίσιο αυτό, το ΝΑΤΟ βασίστηκε στο δόγμα «η Αμερική πάνω, η Γερμανία κάτω και η Ρωσία έξω».
Οι Γάλλοι φρόντισαν, μέσω της Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, να αφαιρέσουν από τους Γερμανούς το δικαίωμα να έχουν αποκλειστική πρόσβαση στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της κοιλάδας του Ρήνου. Για να μην πάρουν τα πάνω τους.
Αυτή η Κοινότητα, υπό Γαλλική επιστασία, μετεξελίχτηκε στην ΕΟΚ το 1957, με όραμα μια ενωμένη Ευρώπη, βασισμένη στις αξίες του διαφωτισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της εκούσιας συνεργασίας των κρατών-μελών. Εξάλλου, να μην λησμονούμε ότι ένα από τα βασικά επιχειρήματα του Καραμανλή για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, ήταν ο ευρωπαϊκός θαυμασμός για την αρχαία Ελλάδα και το θεσμό της δημοκρατίας.
– 1990. Η Γερμανία ενώνεται. Αρχίζει να σκέπτεται αυτοβούλως και πολιτικά.
Πρώτο και άμεσο ατόπημα: η μονομερής αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας τον Ιανουάριο του 1991, που οδήγησε στους γιουγκοσλαβικούς πολέμους του 1991-5 και 1999. Υπενθυμίζεται ότι ο Πάγκαλος είχε πει ότι οι Γερμανοί περπατάνε στα σαλόνια της Ευρώπης με αίμα στις μπότες τους.
Έπειτα, φτάνουμε στο 2000. Πλην των υποκριτών Γερμανών, οι υπόλοιπες χώρες είδαν το ευρώ ως επιταχυντή περαιτέρω υγιούς ενώσεως και ευρωπαϊκής ενδυνάμωσης.
– 2010. Οι γερμανικές μάσκες αρχίζουν και ξεφλουδίζουν. Το Βερολίνο αντιμετωπίζει την ΕΕ ως προέκταση των δικών της Lander και την Ελλάδα ως το κακό παιδί που πρέπει να τιμωρηθεί, μέσω της ενεργοποίησης των «λογιστών δολοφόνων». Στα αζήτητα οι ευρωπαϊκές ιδεές περί δημοκρατίας και αλληλεγγύης. Τώρα μιλούν οι λογιστές και παίρνουν ζωές και κεφάλια.
Επιτέλους, κραυγάζαν στους διαδρόμους της Καγκελαρίας, επιτέλους το Βερολίνο κέρδισε πολιτικά αυτό που έχασε στρατιωτικά το 1945..
Σαρδόνιο χαμόγελο ικανοποίησης και εκδίκησης ο Βολφγκάνγκ. Χαιρέκακοι οι Γερμανοί, απολάμβαναν το θρίαμβο της «λογιστικόποίησης», που τόσο οικεία τους είναι, ως υπαρξιακή επιβεβαίωση για τη ανέμπνευστη και στεγνή τους ιδιοσυγκρασία.
Όμως, οι Γερμανοί δεν κατάλαβαν κάτι πολύ σημαντικό. Η στάση τους σήμανε την
αρχή του τέλους της ενωμένης Ευρώπης του διαφωτισμού. Κοινώς, οι Τεύτονες λογιστές έκαναν πάλι το θαύμα τους.
Και τώρα ξερό τοπίο, πάνω το οποίο ήρθε και έδεσε ο «Μέγας Δυστοπικός», δηλαδή ο γόνος Μητσοτάκης, μαζί με το σινάφι του.
Κατάθλιψη για τους περισσότερους ημών, συγκρινόμενη με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941.
Εν κατακλείδι, ενταφιάστηκε το ευρωπαϊκό όνειρο, με το φέρετρο και τις πρόκες να είναι γερμανικές.
Η Ευρώπη πέθανε και η Γερμανία, κυρίως, ευθύνεται. Για τρίτη φορά (1914, 1939, 2010), οι Γερμανοί έκαναν το «θαύμα» τους, ευθύς μόλις τους επετράπη να «ξανασκεφτούν»…
Τελικά, μήπως είχε δίκιο ο Μέγας Ουίνστον ;