Έχουμε ήδη αργήσει

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Συνελήφθη, διαβάζω, ο φοιτητής, ετών 34, που πλάκωσε στα χαστούκια τη γυναίκα που διανοήθηκε να ζητήσει από αυτόν και τα συντρόφια του να μην κολλήσουν αφίσες στο κυλικείο της. Η ίδια κατήγγειλε πως είχε απειληθεί να μην πάρει και το άλλο κυλικείο που έχει ως επιχείρηση σε άλλο σημείο της Πολυτεχνειούπολης, διότι ήταν υπό κατάληψη από τα συντρόφια. Το τελευταίο λέγεται μπραβιλίκι κανονικό.

Τον εν λόγω γενναίο, διαβάζω, να μην τον παρεξηγούμε που τα έχει τα χρονάκια του. Έχει πάρει το πτυχίο του και τώρα κάνει διδακτορικό. Δεν ξέρω πάνω σε τι αντικείμενο, ίσως για την επίδραση του ξυλολίου στην καράφλα, στα μυγάκια και στους θάμνους, ίσως στην κβαντική φυσική ή κάτι άλλο μυστηριώδες σε εμάς του Κλασσικού. Πάντως στα 34 να πηγαίνεις να κολλάς αφίσες και να βαράς γυναίκες δεν το λες επιτυχημένο βίο και η επιστημοσύνη τρέχει από τα μπατζάκια του.

Το πώς και από ποιους επιλέγονται οι μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί φοιτητές είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, που δεν είναι του παρόντος, αλλά πάντως, γενικά μιλώντας, κομμάτι ενός μηχανισμού, όπου καθηγητές προωθούν ομοϊδεάτες τους ή όμορους από τις διάφορες εκφάνσεις της αριστερίλας, με τους οποίους συναλλάσσονται για διάφορα εντός των ΑΕΙ.

Το πώς υλοποιούνται κάτι προγράμματα, πώς χρηματοδοτούνται και ποιοι τα παίρνουν, πώς αντιμετωπίζονται οποιοιδήποτε υπάρχει υποψία πως δεν ανήκουν στις διάφορες φατρίες του αριστερόστροφου φασισμού είναι σημαντικό ζήτημα. Το σίγουρο συμπέρασμα πάντως είναι η παταγώδης αποτυχία της λεγόμενης αυτοδιοίκησης των Πανεπιστημίων. Πάνω σε αυτή και το σχωρεμένο το άσυλο φτιάχτηκε αυτή η χαβούζα παρακμής, κόκκινου ολοκληρωτισμού, επιστημονικής και πολιτικής ανελευθερίας, βίας, τραμπουκισμού και βανδαλισμού.

Ο πιο ανελεύθερος χώρος στη σύγχρονη Ελλάδα είναι τα Πανεπιστήμια, όπου κάθε απόπειρα έκφρασης λόγω αντίθεσης ή αμφισβήτησης στα ψυχανώμαλα αφηγήματα του μηδενιστικού ολοκληρωτισμού αντιμετωπίζεται από επιθέσεις κουκουλοφόρων τραμπούκων που διαλύουν εκδηλώσεις, συνεδριάσεις οργάνων, δέρνουν και απειλούν φοιτητές, καθηγητές, εργαζομένους.

Ανάμεσά τους ένας εσμός από τεμπελχανάδες συνταξιούχους φοιτητές και εξωπανεπιστημιακούς, που σιγοντάρονται από ομοϊδεάτες τους διδάσκοντες, μέλη πρυτανικών συμβουλίων ή και πρυτάνεις, οι οποίοι, επίορκοι καραμπινάτοι, είναι άμεσοι συνεργοί στα πολλαπλά εγκλήματα που συμβαίνουν με θύματα όχι απλά την ακαδημαϊκή ελευθερία και την ελευθερία γνώμης, αλλά την ίδια τη ζωή, την τιμή και τη σωματική ακεραιότητα φοιτητών, διδασκόντων και επισκεπτών ανεπιθύμητων στις εγκληματικές οργανώσεις που δρουν εντός των ΑΕΙ αλλά και στη δημόσια περιουσία.

Βλάπτουν ό,τι έχουν ορκιστεί να διαφυλάσσουν και να προάγουν. Αυτού του είδους τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους τους βλέπετε και σιγουρεύεστε για το τι καπνό φουμάρουν όταν ανοίγουν το στόμα τους και βγαίνουν βατράχια, καθώς σχολιάζουν τα κατορθώματα της κουκουλοφόρας αληταρίας. Μπίχλα, βία, μπάφος, ψείρα, κόνιδα και ολοκληρωτισμός με τις ευλογίες άμεσων συνεργών και με την αδράνεια και τη σιωπή ανίκανων, που υποτίθεται θεσμικά έπρεπε να προστατεύουν αυτά που βανδαλίζονται και αυτούς/ές που δέρνονται, υβρίζονται, απειλούνται και προπηλακίζονται.

Αν τολμούσε οποιοσδήποτε, πρόσωπο, φοιτητική οργάνωση ή κόμμα, που δεν ανήκει στο μπλοκ της ανθελληνικής μηδενιστικής αριστερίλας, να εφαρμόσει τέτοιες τραμπούκικες μεθόδους για να σιγάσει ή να αποβάλει από τον χώρο τους ιδεολογικούς αντιπάλους του, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. Για τη δράση όμως των αριστερόστροφων φασιστών τραμπούκων, τα μεν αριστερά κόμματα, δημοσιογράφοι και ιντελιγκέντσηδες υποθάλπουν ευθέως, καθοδηγούν ή σιγοντάρουν, η δε κυβέρνηση το πάει δειλά, τοίχο τοίχο. Δεν θέλει συγκρούσεις, δεν θέλει να σπάσει αβγά. Δεν ξέρω τι περιμένουν, να σαπίσει όλο το οικοδόμημα και να πέσει;

Μιλάμε για δημόσια περιουσία και τη ζωή της συντριπτικής πλειονότητας εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών, οι οποίοι ταλαιπωρούνται, είναι όμηροι μιας χούφτας τραμπούκων. Διότι οι λίγοι, όταν έχουν ατιμωρησία, θράσος και έλλειψη αναστολών να λιντσάρουν ακόμη και ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, απλά γιατί διαφωνούν μαζί τους, εύκολα επικρατούν.

Η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών δεν ψηφίζει, δεν ασχολείται με τις βαρεμένες «δράσεις» και την κομματική γυμναστική των αριστερών συμμοριών στα πανεπιστήμια. Είναι παιδιά που σπουδάζουν, πολλοί δουλεύουν παράλληλα και χάνουν εξεταστικές, αποφεύγουν να κριτικάρουν τους τραμπούκους, διότι έχουν ζωή, έχουν όνειρα, δεν τρέφονται από μίσος, κοινωνικό φθόνο και δεν αποδέχονται τη βία ως πολιτικό μέσο.

Θεωρητικά αυτή η συντριπτική πλειονότητα, αν αποφάσιζαν μια μέρα να φτύσουν όλοι μαζί τους κόκκινους τραμπούκους, θα τους έπνιγαν. Όμως δεν είναι οργανωμένοι και, όπως όλοι οι υγιείς ψυχικά άνθρωποι, απεχθάνονται τη βία. Και φυσικά δεν είναι σωστό η δημοκρατική πολιτεία να μεταθέτει τις ευθύνες της στους φοιτητές, να περιμένει να αμυνθούν στους τραμπούκους με τα ίδια μέσα.

Το σίγουρο πάντως είναι πως η διοίκηση των Πανεπιστημίων όχι μόνον απέτυχε παταγωδώς ν’ αντιμετωπίσει εκ των ένδον το πρόβλημα και να καθαρίσει την κοκκινόμαυρη χαβούζα, αλλά σε μερικές περιπτώσεις είναι συνένοχη σε όσα συμβαίνουν και πλέον προκαλούν βαθιά απέχθεια και οργή στον λαό.

Οι λύσεις είναι λογικές και προφανείς, τα έγραψα πολλές φορές. Κανονική Αστυνομία παντού στα ΑΕΙ, ελεγχόμενη είσοδος, ιδιώνυμο τα εγκλήματα στους πανεπιστημιακούς χώρους, αναστολή φοιτητικής, καθηγητικής και υπαλληλικής ιδιότητας με την ποινική δίωξη, οριστική απώλεια με την αμετάκλητη καταδίκη, καταλογισμός και είσπραξη μέχρι το τελευταίο σεντ κάθε ζημιάς, αποβολή των κομματικών παρατάξεων από το Πανεπιστήμιο.

Έχουμε ήδη αργήσει…

* Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ