Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Οι παλιοί λέγανε πως στην Ελλάδα, άμα δεν παντρέψεις κόρη και δεν χτίσεις σπίτι, δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ζωή. Ο σύγχρονος βίος τα έχει απλοποιήσει μερικώς. Οι νέοι την σήμερον όλο και πιο δύσκολα ανεβαίνουν τα σκαλιά της Εκκλησίας. Με τους μισθούς στα Τάρταρα -αυτούς τους μισθούς με τους οποίους, όπως αναιδώς ο ίδιος παραδέχθηκε, δεν θα μπορούσε να ζήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης- και με το κόστος ζωής σε απλησίαστα ύψη, οι γονείς βγαίνουν, θέλοντας και μη, από τον «ζυγό» να παντρέψουν τις κόρες τους. Τα πράγματα στις σχέσεις έχουν απλοποιηθεί, κι άλλωστε πάει καιρός που καταργήθηκε η θεσμοθετημένη υποχρέωση της προίκας.
Κι από την άλλη, ποιος έχει τη δυνατότητα πλέον να χτίσει με δικά του έξοδα σπίτι; Τα σκληρά χρόνια των Μνημονίων εξανέμισαν την αποταμίευση των Ελλήνων. Κόποι μιας ζωής και μόχθος σκληρός εξανεμίστηκαν μπροστά στην ανάγκη να συντηρηθεί με αιματηρές περικοπές ένα στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης. Ορισμένοι -και η παρατήρηση αυτή είναι εμπειρική- δώσανε τα οικόπεδά τους αντιπαροχή ή γκρεμίσανε προϋπάρχοντα τριώροφα για να σηκώσουν εξαώροφα (ξέρω καλά πολλές περιοχές στην Αθήνα), εξασφαλίζοντας σε αντάλλαγμα μερικά νεόδμητα διαμερίσματα.
Το δράμα, ωστόσο, εδώ και καιρό έχει μεταφερθεί στην πλευρά των ενοικιαστών, που συνθλίβονται στον παραλογισμό της Χρυσής Κάρτας, με την οποία στην Ελλάδα αγοράζεις πάμφθηνα ευρωπαϊκό διαβατήριο, ξεπλένοντας σε πολλές περιπτώσεις μαύρο χρήμα (τα είχε διαπιστώσει προ ετών ο πρώην επικεφαλής της ΤτΕ Νίκος Γκαργκάνας) και της βραχυχρόνιας τουριστικής μίσθωσης, που οργανώθηκε σε πειρατική βάση, όπως όλα στον τόπο. Πρώτα αναπτύχθηκε η συγκεκριμένη αγορά κι ύστερα με βραδυπορία η κυβέρνηση τρέχει τώρα ασθμαίνουσα και χωρίς ιδιαίτερη προθυμία να οριοθετήσει την αταξία…
Είναι αλήθεια ότι η κρίση στην οικοδομή -στήριζε, σε συνδυασμό με την κατανάλωση χωρίς αύριο, τον αναιμικό και «αρρωστημένο» ρυθμό ανάπτυξης για τον οποίο κόμπαζε ο αξέχαστος Σημίτης- έχει περιορίσει τα διαθέσιμα ακίνητα. Αφετέρου, όμως, ο Μητσοτάκης και διάφοροι ανεπάγγελτοι υπουργοί του, οι οποίοι εντελώς ανεξήγητα εμφανίζουν κάθε τόσο στα περιουσιακά τους στοιχεία ακίνητη περιουσία που σε κάποια προηγμένη δυτική χώρα θα προκαλούσε το ενδιαφέρον των Αρχών, αντιμετωπίζουν το μακελειό με πρωτοφανή απάθεια.
Στο σημείο όπου ο λαός συναντιέται με την απελπισία, ο Μητσοτάκης ανακαλύπτει μια ευκαιρία για να πλουτίσουν τα ιδιωτικά συμφέροντα, εγχώρια και -το χειρότερο- ξένα (Κινέζων, Ισραηλινών και Τούρκων). Σε ολόκληρες οικοδομές -και το λέω εκ (πρόσφατης και οδυνηρής) πείρας-, βασική ομιλούμενη γλώσσα είναι η αγγλική. Τα ποσά που δέσμευσε στο Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας για κοινωνική κατοικία συνιστούν εξόφθαλμη κοροϊδία.
Είναι παλαιόθεν γνωστό ότι ο χορτάτος δύσκολα θα μπει στα ρούχα του αναγκεμένου. Όμως, η πρωτοφανής αδιαφορία του Μητσοτάκη να αντιμετωπίσει τη δεινή στεγαστική κρίση που πλήττει τον λαό και αγοράζει σπίτι στα Ζαγοροχώρια, ενώ χρωστά στις τράπεζες, θα πρέπει να πληρωθεί σκληρά και με το ίδιο νόμισμα. Για όσους έχουν απορίες, αυτό ονομάζεται (πολιτική) έξωση…
Ο κάθε “ενοικιαστής” του Μαξίμου πριν εγκατασταθεί σ’ αυτό έχει υπογράψει “συμβόλαιο με το λαό” μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών (και ευτυχώς). Και ο “ενοικιαστής” για να μην έχει την αγωνία της “έξωσης” οφείλει να τιμήσει αυτό το “συμβόλαιο”. Η αγωνία του αυτή δεν τον αγχώνει όταν δεν υφίστανται άλλοι αξιόπιστοι ενδιαφερόμενοι για το “ακίνητο”. Αυτά έχει η ζωή.
Συνεπώς ένας στους τρεις να επιλέξει τον ίδιο “ενοικιαστή” και για το επόμενο “συμβόλαιο”, αυτός κοιμάται ήσυχος. Κι όπως είπε πρόσφατα η νέα πρέσβης των ΗΠΑ “θα κοιμόμαστε ασφαλής και θα ξυπνάμε αισιόδοξοι”. Άρα όποιος λαγοκοιμάται έχει περισσότερες πιθανότητες να πάρει χαμπάρι τί γίνεται.