Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Η Τουρκία έχει επεκταθεί σε όλα τα επίπεδα και βρίσκεται με ενάμισι πόδι εντός της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας.
Μεγάλη απογοήτευση η απόφαση της εξωτερικής πολιτικής της Μελόνι. Τη Δύση δεν την κάνεις «μεγάλη ξανά» με την Τουρκία «μέσα» στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας.
Ακόμα και εάν συμπίπτουν τα συμφέροντά σου στη Λιβύη, οι τριμερείς σχέσεις Ιταλίας – Τουρκίας – Λιβύης θα αποκωδικοποιηθούν ως παράδοση μεγάλου μέρους του λαθρομεταναστευτικού υπό την ευθύνη της Τουρκίας.
Ο Ερντογάν δεν είναι Καντάφι, κυρία Μελόνι. Ο Ερντογάν εργάζεται μέρος του ισλαμιστικού στοιχείου της Αφρικής να το εντάξει στη νεο-οθωμανική ιδεολογία. Και η νεο-οθωμανική ιδεολογία με όλα τα κύτταρα της υπαρξιακής της εφαρμογής είναι κυρίως και πρωτίστως αντιδυτική.
Υπό αυτήν την έννοια, ένα σημαντικό συμπέρασμα στη γεωπολιτική ανάλυση είναι ότι εκείνοι που υποτιμούν τον πολιτισμικό πυλώνα είναι εκείνοι που χάνουν την προοπτική και την οραματική διαδικασία που κρατούν έναν πολιτισμό ενεργό.
Και άρα αυτή η σχέση που αναπτύσσεται, επέκεινα και της εξαγοράς της Πιάτζιο Ερσπεϊσ από τον γαμπρό του Ερντογάν, είναι ανιστόρητη, διότι η τοποθέτηση των δυτικών εθνών στον αιώνα που ανατέλλει δεν μπορεί να λειτουργεί απογυμνωμένη από τον ανθρωπότυπο που καλείσαι να συντηρήσεις και να υπερασπιστείς.
Αυτό είναι και το μέγα μάθημα από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Όταν το μισό του δυτικού πληθυσμού έκανε το ερώτημα «μα για ποια Δύση να πολεμήσω; Τη woke; Τη Δύση που με λογοκρίνει; Την πολυπολιτισμική Δύση;»
Επομένως, η συμμαχία αυτή αποτελεί στρατηγικό σφάλμα της Μελόνι, που θα το πληρώσει αναδρομικά και ακριβά. Υπό μία έννοια έπεσε μέσα στην παγίδα των μεσαίων δυνάμεων. Αλλά αυτό είναι για μία άλλη συζήτηση.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η Ιταλία, όπως και άλλες χώρες, βλέπει ότι ο Ερντογάν έχει οικοδομήσει μια ενεργητική χώρα, που επιδιώκει σε όλες τις εστίες των ανακατανομών ισχύος να διαμεσολαβεί για να αποκομίσει οφέλη.
Η Ελλάδα, από την άλλη, πουθενά δεν φαίνεται να διεκδικεί ούτε καν τα δίκαιά της. Επομένως χώρες όπως η Ιταλία κατανοούν ποιος είναι ο ισχυρός παίκτης εν αναλογία της βούλησής του να επιβιώσει.
Άρα, υπό αυτήν την έννοια, είναι άδικο να κατηγορείται η κυρία Μελόνι και να αφήνουμε απέξω την ελληνική πολιτική ηγεσία.
Από αυτήν τη συγκυρία υπερεπεκτάσεως της Τουρκίας, η Ελλάδα θα μπορούσε άμεσα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στα 12 ν.μ.
Το γιατί δεν το πράττει χρήζει ψυχολογικής εξέτασης κι αυτή είναι η καλόπιστη ερμηνεία.
Όλοι πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, διότι διαφορετικά η γενιά μας θα χρεωθεί τη ντροπή της πτώσης ενός πολιτισμού 4.000 ετών.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]
