Η εκδημία του διακεκριμένου πολιτικού και πρώην υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη μάς θύμισε κάτι που κοντεύουμε να λησμονήσουμε: Ότι στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής υπάρχει και η οδός της εθνικής αξιοπρέπειας. Δεν είναι μονόδρομος ο ενδοτισμός, ο φιλοτουρκισμός, τα πρόθυμα «ναι» ακόμα και στις παράλογες αξιώσεις «συμμάχων» και «εταίρων» της χώρας μας.
Ο πολύπειρος διπλωμάτης Πέτρος Μολυβιάτης ουδέποτε καταδέχτηκε να ακολουθήσει τη «μόδα» της ήσσονος προσπάθειας, της υποταγής στις θεωρούμενες «μεγάλες» δυνάμεις, της σιωπής, την ώρα που θα έπρεπε να αρθρωθεί στιβαρός και πειστικός λόγος υπέρ των εθνικών δικαίων μας.
Το παράδειγμα που αφήνει πίσω του ο Πέτρος Μολυβιάτης δεν είναι θεωρητικό αλλά πρακτικό. Μπορεί οποιοσδήποτε ασκεί εξωτερική πολιτική ή επιθυμεί να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του να εξετάσει πώς κινήθηκε ο Πέτρος Μολυβιάτης σε ζητήματα όπως τα Ελληνοτουρκικά, το σχέδιο Ανάν, οι σχέσεις με τα Σκόπια, την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.
Σήμερα, δυστυχώς, η εξωτερική πολιτική του κράτους δεν ασκείται υπέρ του έθνους αλλά υπέρ της ευόδωσης προσωπικών σχεδιασμών. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με πρώτον από όλους τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την αρωγή του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη δεν δρα ανάλογα με το εθνικό συμφέρον αλλά με στόχο να μη δυσαρεστηθούν με τους ίδιους οι ισχυροί «σύμμαχοί» μας. Επίσης, οι κ. Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης έχουν αναγάγει την αναξιοπρέπεια και την εθελοδουλία σε… εφηρμοσμένη ιδεολογία. Γι’ αυτό και δεν πράττουν και δεν λένε ούτε λέξη επισήμως αν δεν δώσει το πράσινο φως η Τουρκία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η επίσκεψη του Ερντογάν στα Κατεχόμενα στην Κύπρο. Στις άθλιες δηλώσεις του εκλεγμένου τυράννου της Τουρκίας, για «δύο κράτη» στην Κύπρο, για «κυριαρχική ισότητα» και «ισότιμο διεθνές καθεστώς» των Τουρκοκυπρίων το ΥΠΕΞ απάντησε μέσω… κύκλων.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι τόσο παραδομένη και υποτελής στην Άγκυρα ώστε δεν έχει τα κότσια ούτε για να δώσει μια επίσημη απάντηση σε όσα εμέσουν οι Τούρκοι εναντίον των συμφερόντων του Ελληνισμού.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Αιωνία του η μνήμη. Ίσως ο τελευταίος σοβαρός πολιτικός που είχαμε, ένας αγνός πατριώτης.
“Αν πρόκειται να κάνεις καλό σε κάποιον και συνάμα να τον υποβάλεις σε ταπεινώσεις δύσκολα θα δεχτεί. Μα κι αν τελικά δεχτεί τότε δεν αξίζει το καλό που θέλεις να του κάνεις”. (Νίτσε)
Και κάποιος άλλος πριν από κοντά 110 χρόνια είχε πει ότι οι όποιοι “σύμμαχοι” (και όχι μόνο) δεν μπορούν να μεταχειρίζονται σαν κατώτερη φυλή ένα λαό με ιστορία.
Αιωνία η μνήμη του ευπατρίδη που κόσμησε τον δοκιμαζόμενο σήμερα χώρο της πολιτικής.
Σίγουρα είχε υπόψη του τα προαναφερθέντα, όπως και τις τακτικές του όποιου Μακιαβέλι.