Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Ο θάνατος του νεαρού Ανθυπολοχαγού των Δυνάμεων Καταδρομών κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του ως υποψηφίου Βατραχανθρώπου είναι ένα τραγικό γεγονός αλλά και άλλη μια απόδειξη γιατί οφείλουν όλο το Έθνος, κυβέρνηση, λαός και η Υπηρεσία σεβασμό και έμπρακτη Τιμή προς τους προκινδυνεύοντες.
Τα αίτια του θανάτου του θα τα πουν οι ιατροί και η σκέψη όλων μας, ειδικά όσων ανήκουμε στη μεγάλη παράδοση της Καταδρομών, είναι στην οικογένειά του, για την παρηγοριά της οποίας δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια.
Η σκληρότητα, η ένταση της εκπαίδευσης και η επικινδυνότητα είναι τέτοιες, που δυστυχώς κοστίζουν ενίοτε τη σωματική ακεραιότητα ή και την ίδια τη ζωή.
Ο Ανθυπολοχαγός που έκανε την υπέρτατη θυσία ήταν, όπως όλοι στις Ειδικές Δυνάμεις, εθελοντής. Ήδη από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, αν όχι, όπως είναι το πιθανότερο, από την παιδική του ηλικία, είχε προφανώς κάνει την επιλογή μιας αριστείας, που προϋποθέτει τεράστια αποθέματα, πρωτίστως ψυχικής αλλά και σωματικής ρώμης και τη συμμετοχή σε μια παράδοση που ξεκινάει από τον Ιερό Λόχο κατά του Άξονα, περνάει από την υπεράσπιση της ελευθερίας μας, της εδαφικής ακεραιότητας και της Δημοκρατίας της Πατρίδας το 1944- 49 και φτάνει στην Κύπρο με ήρωες, πεσόντες και ζώντες, όπως ο Παπαγεωργίου, ο Κατσάνης, ο Κατούντας, ο Γλεντζές, ο Μαντζουράτος, ο Καραποστόλου κ.ά.
Το παράδειγμά τους οδήγησε πολλούς από εμάς, άλλοι να περάσουν την πύλη του ΚΕΕΔ ως κληρωτοί εφ. Αξιωματικοί ή Οπλίτες και άλλοι μετά τη ΣΣΕ να επιλέξουν το ίδιο αλλά για μια ζωή.
Όσοι έφεδροι μοιραστήκαμε τους κόπους και τις ευθύνες τους τιμούμε τα μόνιμα στελέχη κάθε βαθμού, γιατί γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα τις συνθήκες της σκληρής εκπαίδευσης, όπου ο κίνδυνος δεν κάνει διακρίσεις μονίμων και εφέδρων. Γι’ αυτό και τα ονόματα που απαθανατίζονται στα ηρώα ανήκουν αδιάκριτα σε κάθε βαθμό, μονίμου ή εφέδρου.
Κι επειδή ξέρουμε, γι’ αυτό αγαπούμε τους Διοικητές μας ως πατέρες ημών και τους συναδέλφους μας, Αξιωματικούς ή Οπλίτες, ως αδέρφια μας.
Κάθε τέτοια απώλεια μας θλίβει βαθιά, πρέπει να πενθεί όλο το Έθνος, διότι η απώλεια αφορά την αληθινή Αριστοκρατία του λαού μας.
Τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων, μαζί με τα μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας, ιδίως οι Ειδικές Δυνάμεις, οι πιλότοι μας κ.ά., σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλο λειτουργό ή υπάλληλο του κράτους, είναι ταγμένοι, αν χρειαστεί να δώσουν τη ζωή τους, και κάποιες φορές τη δίνουν.
Οι λοιποί, όσοι κάνουν σωστά το καθήκον τους, είναι άξιοι τιμής και σεβασμού, αλλά το μόνο από το οποίο κινδυνεύουν είναι να τρυπηθούν από συνδετήρα ή να γλιστρήσουν.
Γι’ αυτό, στις σοβαρές χώρες τιμούν ηθικά και έμπρακτα τα μέλη των Ε.Δ., με ξεχωριστό μισθολόγιο, ξεχωριστό ασφαλιστικό και σύστημα υγείας, και με έναν διαρκή θεσμικό σεβασμό.
Δεν είναι όλοι ίδιοι στον δημόσιο τομέα, δεν κινδυνεύουν όλοι, όσο σημαντικό έργο και αν προσφέρουν.
Η θυσία αυτού του νέου Αξιωματικού υπογραμμίζει όλα τα παραπάνω με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο και το όνομά του θα πρέπει να προστεθεί στα παραδείγματα που θα αναφέρουμε στα παιδιά μας ως Ήρωες του λαού μας, που επέλεξαν τα δύσκολα.
Πανάξιοι π.χ. οι καλοί γιατροί, οι καλοί δάσκαλοι και επιστήμονες, που τελούν ευόρκως το καθήκον τους, όμως πρέπει να έχουμε πάντα μια ξεχωριστή θέση Τιμής για τους Προκινδυνεύοντες, τη Φρουρά του Έθνους, όπως ο πεσών στην εκπαίδευση Ανθυπολοχαγός των Δυνάμεων Καταδρομών.
Ψηλά ψηλά τα Πράσινα Μπερέ.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
