Του Χρήστου Μπολώση
Η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πέρα για πέρα αληθινή. Μου τη διηγήθηκε φίλος μου, του οποίου την αξιοπιστία δεν αμφισβητώ.
Παραμονή Χριστουγέννων πηγαίνουν στο σπίτι του για τα κάλαντα τα εγγόνια του. Πράγματι, «τα λένε», εισπράττουν το κατιτίς τους και πάνε για φρέσκα.
Η σύζυγος του φίλου μου θυμάται ότι ξέχασε να πει στα πιτσιρίκια να «τα πουν» και σε μία φιλική οικογένεια που μένει απέναντι και γι’ αυτό της ζητάει συγγνώμη. Η φίλη απλώς χαμογελάει και τελειώνει εκεί η ιστορία. Τελείωσε όμως;
Την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς η γειτόνισσα, ειρήσθω εν παρόδω ότι πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη κυρία, βρίσκει τη σύζυγο του φίλου και της εμπιστεύεται: «Σε παρακαλώ πολύ, αν έλθουν αύριο τα παιδιά για τα κάλαντα, μην τα στείλεις σε μένα διότι τα οικονομικά μας είναι τέτοια, που ούτε στα παιδιά δεν έχουμε να δώσουμε».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αρθρογράφοι γράφουν «όλα τα στοιχεία των αναφερομένων στο παρόν είναι στη διάθεση κάθε αρμοδίου».
Εγώ θα γράψω ότι τίποτα δεν είναι στη διάθεση ουδενός, διότι μπορεί η κυρία να βρεθεί στο γκιζντάνι για διασπορά ψευδών ειδήσεων.
Επειδή κι εγώ κινδυνεύω το ίδιο, δηλώνω ότι η ιστορία αυτή είναι αποκύημα της οργιώδους φαντασίας μου…
