Του Χρήστου Μπολώση
Διαβάζω στον κυριακάτικο Τύπο: «Η Δικαιοσύνη γίνεται ψηφιακή. Καθιερώνονται ο ψηφιακός φάκελος και το ηλεκτρονικό πινάκιο, μέσω των οποίων θα παρακολουθείται η πορεία εκδίκασης μιας υπόθεσης μέχρι την έκδοση της οριστικής απόφασης. Με ποια τεχνολογικά εργαλεία θα περιοριστεί η γραφειοκρατία στις διοικητικές και τις δικαστικές διαδικασίες. Πώς θα αξιοποιηθεί η Τεχνητή Νοημοσύνη στην καταγραφή των πρακτικών και στην έκδοση αποφάσεων».
Δηλαδή τώρα δεν θα έχουμε παραγραφές; Δεν θα έχουμε πταίσμα που έγινε το 2024 να εκδικάζεται το 2037 και τελικώς να παραγράφεται;
Δεν θα κάνουν έξι μήνες να καθαρογραφούν αποφάσεις; Επιχειρήματα τύπου «θείας από το Ναϊρόμπι» δεν θα γίνονται δεκτά;
Δεν θα μπορεί να κατηγορηθεί ένα κόμμα ότι ξεγέλασε τους ψηφοφόρους του; Θα κληθούν να λογοδοτήσουν κόμματα που χρωστάνε τα «δάνεια της Αγγλίας»;
Αν όλα αυτά γίνουν, τότε μπράβο στην ψηφιοποίηση, αν είναι όμως να ψηφιοποιηθούν μαζί και οι παιδικές αρρώστιες της δικαιοσύνης «αμ τότενς φλαξ», που έλεγε και ο Θανάσης Κοντογιώργης (Παντελής Ζερβός), όταν συνιστούσε στον ανιψιό του, τον Στέλιο τον Κοντογιώργη (Ντίνος Ηλιόπουλος), να φυλαχτεί από τον μπαμπέση τον Θωμά τον Μακρυκώστα (Κώστας Χατζηχρήστος) στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες».
Από κοντά και ο γερο-Βίσμαρκ που έλεγε: «Οι νόμοι είναι σαν τα λουκάνικα. Καλύτερα να μη βλέπεις πώς φτιάχνονται».
