Του Μανώλη Κοττάκη
Έχουν απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρονται εξοργισμένοι οι γονείς του 23χρονου νέου από την Αίγινα, θύματος αυτοκινητικού δυστυχήματος, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο των Αθηνών επειδή το πλωτό ασθενοφόρο του Λιμενικού που πραγματοποιεί τις διακομιδές από το νησί στο λιμάνι του Πειραιά είχε μεταφερθεί στη… Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Έχουν δίκιο γιατί το πλωτό ασθενοφόρο, που έχει σώσει δεκάδες ζωές στο νησί τα τελευταία χρόνια, δεν είχε καμία δουλειά να ευρίσκεται ως έκθεμα σε… εμπορική έκθεση.
Και γι’ αυτό, τόσες μέρες μετά, εγείρεται το δικαιολογημένο ερώτημα: Ακόμη δεν έχει παραιτηθεί ο αρχηγός του Λιμενικού κύριος Αλεξανδράκης; Ακόμη στο γραφείο του είναι; Ακόμη στην καρέκλα του κάθεται; Με τι κουράγιο; Ο ύπνος του είναι ήρεμος;
Οι Ερινύες δεν του έχουν κτυπήσει ακόμη την πόρτα; Το ότι χάθηκε ανθρώπινη ζωή, και μάλιστα νέου ανθρώπου, εξαιτίας απόφασης που ελήφθη επί των ημερών του δεν τον συγκλονίζει;
Στο Σώμα είναι κοινό μυστικό πως το γραφείο του απαίτησε με γραπτή διαταγή τη μεταφορά του πλωτού ασθενοφόρου από το νησί του Αργοσαρωνικού στη Θεσσαλονίκη. Επειδή κατάγομαι από το νησί, συμβαίνει να έχω ιδία γνώση των δυνατοτήτων αυτού του ασθενοφόρου, το οποίο μάλιστα πρέπει να αντικατασταθεί επειγόντως το συντομότερο με ένα μεγαλύτερο, γιατί τον χειμώνα, λόγω των μποφόρ, κάθε φορά που έχει καιρό καθηλώνεται και δεν μπορεί να ταξιδέψει.
Τελευταία φορά που επιβιβάστηκα σε αυτό ήταν στις 22 Απριλίου για να πάμε μαζί με τον δήμαρχο και τον λιμενάρχη σε μια κοντινή βραχονησίδα, τις Λαγούσες, για το ετήσιο μνημόσυνο των αξιωματικών τού «Ύδρα» που βυθίστηκε από γερμανικά πυρά στη διάρκεια της Κατοχής εκεί.
Όταν μάλιστα ολοκληρώθηκε η τελετή που άρχισε με πρωτοβουλία 20 συγχωριανών μου από την Κυψέλη, με επικεφαλής τον καπετάν Παναγιώτη Μακαρατζή, και είχαμε πάρει τον σύντομο δρόμο της επιστροφής προς το λιμάνι της Αίγινας, συνέβη κάτι ανεπάντεχο.
Ο λιμενάρχης της Αίγινας Αργύρης Φραγκούλης που το οδηγούσε έκανε ξαφνική αναστροφή 180 μοιρών γιατί από τον ασύρματο του φώναξαν ότι κινδύνευε η ζωή ενός συμπολίτη μας που ψάρευε με ένα βαρκάκι στο λιμάνι του Λεοντίου.
Το σκάφος «πέταξε» και σε πέντε λεπτά ήμασταν στο σημείο όπου ένας ηλικιωμένος είχε γείρει στην κουπαστή της βάρκας που ψάρευε με πετονιά, εμφανώς χωρίς τις αισθήσεις του. Ήταν ο περίφημος «Καπερνέκας» (τοπικό παρατσούκλι), φίλος του αείμνηστου πατρός μου. Άνθρωπος του μόχθου.
Οι άνδρες του πλωτού ασθενοφόρου (το οποίο είναι πλήρως εξοπλισμένο με οξυγόνο και το φορείο του θα θωράκιζε τον 23χρονο πολυτραυματία από τις αναταράξεις) ανέβασαν τον ηλικιωμένο ψαρά στο κατάστρωμα και ο λιμενάρχης μαζί με τους αξιωματικούς του τού έκαναν ανάνηψη επί μισή ώρα και του έδωσαν το φιλί της ζωής.
Ο άνθρωπος δεν τα κατάφερε, είχε φύγει από τη ζωή τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά πριν από ανακοπή, και περίλυποι τον μεταφέραμε στο λιμάνι όπου τον περίμενε το ασθενοφόρο του Κέντρου Υγείας.
Ωστόσο η Ελληνική Δημοκρατία ήταν εκεί κι έκανε τα πάντα για να τον σώσει. «Τίμησε» τον απλό πολίτη της που για δεκαετίες πλήρωνε αγογγύστως τους φόρους του. Παρά το σοκ, συγκινήθηκα από το πάθος με το οποίο ο κύριος Φραγκούλης, ένας από τους καλύτερους αξιωματικούς που έχω συναντήσει στη ζωή μου, και οι συνεργάτες του έδωσαν τη μάχη να τον επαναφέρουν. Τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους επίσης, γιατί είναι αυστηρά υπηρεσιακός.
Το διαπίστωσα δύο φορές: Και προ τριετίας όταν προέκυψε ένα επεισόδιο με τον Γιάνη Βαρουφάκη μέσα στην πανδημία, ο οποίος διαπληκτίστηκε με άνδρα του Σώματος, και προχθές που του τηλεφώνησα να μάθω τι έγινε. Η απάντησή του και στις δύο υποθέσεις ήταν «λυπάμαι, δεν μπορώ να σας μιλήσω για υπηρεσιακά θέματα».
Από τη μία, μου δυσκόλευε τη δουλειά, από την άλλη, χαιρόμουν που η υπηρεσία του (που έχει τεράστιες ελλείψεις προσωπικού για ένα τόσο πολυσύχναστο λιμάνι όπως η Αίγινα) δεν είναι σουρωτήρι.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, μερικοί αξιωματικοί εκ των οποίων τα δίνουν όλα για 800 και 900 ευρώ μισθό, έχουν για «ψωμοτύρι» τη διάσωση ανθρωπίνων ζωών. Αξίζουν για την αυταπάρνησή τους όλοι βραβείο. Μέσα στον κορονοϊό έσωσαν δεκάδες ασθενείς μεταφέροντάς τους μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες στον Πειραιά και από εκεί στα δημόσια νοσοκομεία.
Είναι λοιπόν δυνατό να έρχεται ο αρχηγός του Λιμενικού και, για να κάνει δημόσιες σχέσεις, να διατάσσει τη μεταφορά ενός εργαλείου διάσωσης ανθρωπίνων ζωών σε μια εμπορική έκθεση; «Βγαίνουν τα καράβια στη στεριά και πιάνουνε τα όρη» για να θυμηθώ τον Νταλάρα; Τι σχέση έχει το λειτούργημα του Λιμενικού με το εμπόριο;
Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει από την ιστορία αυτή είναι η γενική αναισθησία. Δεν είχε την ευθιξία να υποβάλει ο αρχηγός του Λιμενικού την παραίτησή του, δεν είχε ούτε ο «τουρίστας» υπουργός Ναυτιλίας, που πάει στην Ακτή Βασιλειάδη όποτε το θυμηθεί, την ευαισθησία να του ζητήσει να παραιτηθεί.
Δηλαδή τι πρέπει να συμβεί για να παραιτηθεί από τα γαλόνια του ο κύριος Αλεξανδράκης, ο οποίος «επέζησε» και του «Blue Orizon», το οποίο πλήρωσε αδίκως ως μη όφειλε λόγω λεκτικής αστοχίας ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης;
Να αποκαλυφθεί λίαν συντόμως τι έχει συμβεί και με τις ενδοεπικοινωνίες των ανδρών του Λιμενικού Σώματος όταν βυθιζόταν το πλοιάριο με τους μετανάστες στην Πύλο; Να μάθουμε για τα νέα θαλάσσια Τέμπη της συγκάλυψης;
Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ο μιντιακός ολοκληρωτισμός. Το σκάνδαλο με την απώλεια ανθρώπινης ζωής λόγω μεταφοράς του ασθενοφόρου σε εμπορική έκθεση εξαφανίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης γιατί «χτυπούσε» ψηλά. Ενώ ο θάνατος του 19χρονού στο λούνα παρκ, επειδή ακουμπούσε μόνο μια πολιτικά αναλώσιμη δήμαρχο, έγινε σίριαλ ημερών (σωστά, βεβαίως).
Υπάρχει πλέον γενική ομερτά. Κάποιοι αποφασίζουν τι θα μάθουμε και τι δεν θα μάθουμε αναλόγως των συμφερόντων τους.
Εμείς θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη για την ενημέρωση με πίστη στην άποψη ότι οι σωστές πληροφορίες οδηγούν σε καλύτερες αποφάσεις, αλλά η πορεία προς τον εκδημοκρατισμό της ενημέρωσης έχει δρόμο πολύ. Ας το έχουμε υπ’ όψιν.
