Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Επειδή η συζήτηση για τον υπερτουρισμό αφορά συνήθως το Αιγαίο και τη νότια Ελλάδα, ας ανέβουμε βορειότερα ανατρέχοντας ταυτόχρονα στο παρελθόν.
Αν ρωτήσεις κάποιον κάτοικο της Πιερίας, κατά προτίμηση άνω των 50, ώστε να τον βοηθά η μνήμη του, σχετικά με τους Πολωνούς τουρίστες κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90, οπωσδήποτε θα του προκαλέσεις ένα τίναγμα σαν αυτό που προκαλεί η διέλευση ηλεκτρικού ρεύματος διαμέσου του ασθενούς ανθρώπινου σώματος.
Ήταν η πρώτη φορά που οι κάτοικοι της περιοχής είδαν μαζικές αφίξεις τουριστών, αλλά οπωσδήποτε αυτό δεν έμοιαζε με τις μπροσούρες των ταξιδιωτικών πρακτορείων ή με τις σκηνές των έγχρωμων ελληνικών ταινιών όπου οι πρωταγωνιστές καλούνται αλληθωρίζοντας να απλώσουν αντηλιακό σε πλάτες-αεροδρόμια ατελείωτων (ανατολικο)ευρωπαϊκών κορμιών!
Οι μαρτυρίες των καιρών εκείνων ομιλούν για ολίγον κακομοιριασμένες ξανθές μορφές που έμπαιναν στα φημισμένα μποστάνια του Βαρικού Λιτοχώρου και έτρωγαν επιτόπου (λεηλατούσαν κοινώς), καθισμένοι οκλαδόν, τα καρπούζια. Επιπλέον, παρότι αδυνατισμένοι και καχεκτικοί από τη… θητεία τους στον σωτήριο κομμουνισμό, είχαν γερά πνευμόνια, διότι έμειναν περιβόητοι για μια ακόμη πιο δύσκολη λεηλασία. Αυτή των μυδιών στον βυθό των παραλιών της Πιερίας (μιλάμε για τα άγρια μύδια και όχι για μυδοκαλλιέργειες), τα οποία και φέρεται ότι ξεπάτωναν από τις ξέρες όπως ακριβώς ξεπατώνουν τα δάση και τις βουνοκορφές οι φυτευτές των ανεμογεννητριών! Κατά τη γνώμη των περισσοτέρων, ποτέ δεν ανέκαμψε η υποβρύχια ζωή των συμπαθών οστρακοειδών στα παλιά της επίπεδα.
Ίσως να μη σας συγκινούν τα μύδια, ίσως ακόμα και να μη σας ενδιαφέρουν τόσο οι πρόσκαιρες κακοπάθειες των μακεδονικών καρπουζιών σε περασμένες δεκαετίες… Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο τουρισμός με όρους ξέφραγου αμπελιού και χωρίς αναγκαία υποδομή μπορεί να μοιάσει σαν κοπάδι ακρίδες σε φρεσκοφυτεμένο χωράφι. Είτε φιλοξενήσεις μπατιροτουρίστες από το σιδηρούν παραπέτασμα είτε εμίρηδες του Κατάρ, το ίδιο… μπατιροπολίτης δύνασαι να καταλήξεις…
