Του Απόστολου Κρητικόπουλου*
Είμαι υπέρ της ελεύθερης αγοράς, όχι της ασύδοτης που καταλήγει σε αντιλαϊκά μονοπώλια και απάνθρωπα καρτέλ όπου το πάθος για τον υλισμό ποδοπατά την ανθρώπινη αξία. Όμως όσο περισσότερο καταφέρει ένα κράτος να έχει λιγότερη παρέμβαση, μικρότερο όγκο νομολογίας και θεσμικού πλαισίου, και χαμηλότερη φορολογία, έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι οδηγεί με γοργούς ή και αργούς ρυθμούς (ανάλογα με την ποιότητα και την ένταση των αλλαγών) σε οικονομική ευμάρεια. Ενώ η αντίθετη περίπτωση, όπου το κράτος ενεργεί σοσιαλιστικά, παρεμβατικά, με την αριστερή έννοια του ισοπεδωτικού «ισιώματος» ως στόχο για την οικονομική κατάσταση των πολιτών του, και δρα κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ευελιξίας, τότε παρατηρούμε οικονομικό τέλμα, όπως έγινε δηλαδή και με την υπερδεκαετή κρίση χρέους που περάσαμε πρόσφατα ως χώρα.
Έτσι, με ιδιαίτερη χαρά διάβασα ότι η ανεργία στην Ελλάδα έπεσε σε μονοψήφιο νούμερο τον Ιούνιο του 2024 βάσει της ΕΛ.ΣΤΑΤ. και έφτασε στο 9,6% έπειτα από 15 έτη διψήφιων αριθμών και ιδιαίτερου πόνου που επέφερε στην κοινωνία μας. Βλέπετε, ο καλύτερος τρόπος για να προστατευτούν αυτοδύναμα τα εργασιακά δικαιώματα και χωρίς καν κρατική μέριμνα είναι η χαμηλή ανεργία. Ένας εργαζόμενος σε καθεστώς που εύκολα μπορεί να βρει νέα εργασία δεν ανέχεται προσβλητικές και αναξιοπρεπείς συμπεριφορές προς το άτομό του από κάποιον πιθανό κακό εργοδότη, και θα αναζητήσει γρήγορα αλλού νέα επαγγελματική στέγη.
Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί που αγανακτούν όταν χαιρόμαστε που ένας τόσο βασικός μακροοικονομικός δείκτης όπως της ανεργίας έρχεται σε φυσιολογικά όρια, και επικαλούνται δεκάδες άλλα προβλήματα που έχουμε ως ελληνική οικονομία και κοινωνία, προσπαθώντας μίζερα να αποπροσανατολίσουν από κάθε ευκαιρία για εορτασμό από μια τόσο θετική εξέλιξη. Προφανώς και έχουμε ως κοινωνία και δεκάδες άλλα θέματα να λύσουμε. Αλλά δεν είναι ελάσσονος σημασίας το πρόβλημα της ανεργίας, και μόνο ελπίδα πρέπει να φέρνει ειδικά σ’ εμάς τους γονείς η ραγδαία πτώση της, που τόσο μεγάλο άγχος έχουμε για το μέλλον των παιδιών μας σε αυτόν τον τόπο, όπου η ξενιτιά για οικονομικούς λόγους φέρνει τεράστιο πόνο και διαλύει κυριολεκτικά τις οικογένειες.
Αυτό που προτείνω στην κυβέρνηση είναι η αδιάλειπτη εξακολούθηση οικονομικά ελεύθερων πολιτικών: μικρότερος όγκος νομοθεσίας, μείωση της γραφειοκρατίας (και όχι μετουσίωσή της σε «ψηφιακή γραφειοκρατία»), δραστικά χαμηλότεροι φόροι παντού, ολιγάριθμο κράτος, μόνο απαραίτητες κρατικές παρεμβάσεις, τόνωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, επιβράβευση της τεχνολογικής καινοτομίας, προσέλκυση των Ελλήνων της διασποράς στα πάτρια εδάφη. Καλή τύχη σε όλους μας.
*∆ιδάκτωρ Πληροφορικής (twitter: @kritikopoulos)
Τελικά, όλοι ξεχνάνε τα βασικά της πολιτικής οικονομίας. Ο ανταγωνισμός ΔΕΝ είναι κάτι που θέλουν οι επιχειρήσεις! Μάλιστα, μετερχονται κάθε είδους τρικ για να τον αποφύγουν. Ο ανταγωνισμός, σύμφωνα με την θεωρία, έχει θετικό αντίκτυπο στους καταναλωτές και όχι στους παραγωγούς! Όταν λοιπόν λες ότι σε έναν τομέα της οικονομίας (δεν λέω σε ποιον!) επειδή υπάρχουν τέσσερις επιχειρήσεις που καλύπτουν την χώρα, έχεις ανταγωνισμό, αυτό που πραγματικά έχεις είναι ένα “ωραίο” ολιγοπώλιο που χρησιμοποιεί το παραχθεν πλεόνασμα του παραγωγού για να συνεχίσει να είναι ολιγοπώλιο!
Τι διαβάζουν τα μάτια μου και απορώ ειλικρινά σε ποια πραγματικότητα ζει ο αρθρογράφος (μάλλον σε αυτή που ζει και η “άριστη” κυβέρνηση”
Χαίρεται που έπεσε λέει σε μονοψήφιο η ανεργία κι αυτό το αποδίδει στην “ελεύθερη” (όχι φιλ-ελέυθερη) πολιτική της κυβέρνησης.
Έχει ακούσει αναρωτιέμαι για τις γαλέρες του τουρισμού (διότι εκεί απορροφήθηκε η ανεργία κάτι που καθιστά την πτώση της ευκαιριακή και παροδική) ;
Έχει ακούσει για 12ωρα, 7ήμερα δίχως δηλωμένες/ασφαλισμένες υπερωρίες και για διαμονή σε κοινόβια ή μήπως κράτησε μόνο το “1500€ καθαρά” ;
Ο “Διδάκτωρ” θα πήγαινε να εργαστεί με τις παραπάνω συνθήκες και μισθό σε μια καθωσπρέπει εταιρία πληροφορικής ;