Του Χρήστου Μπολώση
Τα παλιά τα χρόνια, εκεί στη δεκαετία του 1950, στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνέβαιναν πολλά τραγελαφικά πράγματα.
Επί παραδείγματι, κάποτε ένας ποδοσφαιριστής μεγάλου σωματείου του Κέντρου εκτόξευσε μια μεγαλοπρεπή «ροχάλα» κατά ενός διαιτητού.
Η ποινή αναμενόταν… εκτελεστική. Όμως ο δράστης, ποδοσφαιριστής μεγάλου σωματείου γαρ, αθωώθηκε, διότι, σύμφωνα με το σκεπτικό, «έπτυσε την τύχη του και ο αέρας οδήγησε τη “ρέχα” στα μούτρα του άμοιρου ρέφερι».
Άλλος μουστακαλής ποδοσφαιριστής κατέβασε το μανίκι έτερου δυστυχούς διαιτητού και, επίσης, αθωώθηκε, διότι «το μανίκι ήτο προχείρως ερραμμένο». Όχι δεν τιμωρήθηκε ο ράφτης.
Τώρα πώς μου ‘ρθαν όλα αυτά;
Διαβάζω στο www.iefimerida.gr της 7ης Ιουλίου ότι ο υπάλληλος του αεροδρομίου κατέθεσε για το επεισόδιο με τον κ. Αυγενάκη: «Μου τράβηξε το τηλέφωνο από τα χέρια, δεν με χτύπησε». Αυτά για τώρα.
Εγώ πάλι ουδόλως πιστεύω ότι όσο περνούν οι μέρες θα έχουμε εξελίξεις του στιλ: Αύριο: «Μου ζήτησε έντονα το τηλέφωνο για να τηλεφωνήσει».
Μεθαύριο: «Αυτός δεν ήθελε, αλλά εγώ τον πίεζα να πάρει το τηλέφωνό μου».
Αργότερα: «Επειδή δεν δεχόταν το τηλέφωνό μου τον χτύπησα, γι’ αυτό και ζητώ συγγνώμη».
Και τελικώς οι εφημερίδες: «Ο κ. Αυγενάκης συγχώρεσε τον νεαρό. Αναλαμβάνει το υπουργείο Μαγκιάς».
Αυτά, επειδή ο νεαρός μού φαίνεται πιο μάγκας από τον μάγκα.
