Του Απόστολου Αποστόλου*
«Ό,τι γεννιέται στους δρόμους της πολιτικής πεθαίνει στα πολιτικά ινστιτούτα και ιδρύματα». Τάρας Μιθραντίρ
Η είδηση «πρεμιέρα του ινστιτούτου του Τσίπρα: Το Ινστιτούτο Αλέξης Τσίπρας, από κοινού με το Ίδρυμα Ζάεφ, με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται τόσο στο περιεχόμενο των συζητήσεων για τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή όσο και στο πολιτικό στίγμα που θα δοθεί από τους προσκεκλημένους αναφορικά με την επόμενη ημέρα των προοδευτικών δυνάμεων» φαίνεται σαν ανέκδοτο, αλλά είναι ακόμη μία πραγματικότητα. Η πραγματικότητα ξεπερνά όλα τα όρια της φαντασίας τελικά.
Είμαστε η χώρα με τα περισσότερα πολιτικά ινστιτούτα και πολιτικά ιδρύματα. Κάθε πολιτικός αρχηγός μετά την ήττα του ή το τέλος της θητείας του από την πολιτική οργανώνει και ένα πολιτικό ινστιτούτο ή ένα ίδρυμα. Βλέπετε, στη χώρα της οικογενειοκρατίας και των εθνικών πρωταγωνιστών της πολιτικής, όπως είναι η Ελλάδα, η υστεροφημία των πολιτικών συντηρείται από τα ινστιτούτα ή τα ιδρύματα, τα οποία αποτελούν σύμβολα της ιστορικής διαδρομής των πολιτικών προσωπικοτήτων. Όλες οι προσπάθειες των μελών των ινστιτούτων και ιδρυμάτων συγκλίνουν και κορυφώνονται στην πραγμάτωση της λιβανιστικής. Δηλαδή της τέχνης η οποία αγιοποιεί τα πολιτικά πρόσωπα και τα προστατεύει από τα αναθέματα του πλήθους και τις καυστικές κριτικές.
Ξεχνούν οι οργανωτές των ινστιτούτων και των ιδρυμάτων ότι το πεπρωμένο των πολιτικών είναι τα καταλύματα της ενοχής. Έτσι, λοιπόν, τα μέλη των ινστιτούτων και των ιδρυμάτων επιδίδονται σε σπουδή απόδειξης της καθαρότητας του πολιτικού προσώπου που φέρει το όνομα του ιδρύματος ή του ινστιτούτου. Η ιστορική ανάγκη να σταθεί η πολιτική προσωπικότητα αντίκρυ στην Ιστορία και να δαφνοστεφανωθεί ως ξεχωριστή προσωπικότητα με εθνική αποστολή δημιουργεί πλησμονές συγγραμμάτων, παρουσιάσεων και λοιπών άλλων εκδηλώσεων. Έτσι οι ειδικοί της πολιτικής μυθολογίας, οι οποίοι θα κινήσουν και τον μύλο της τιμώμενης προσωπικότητας του ιδρύματος ή του ινστιτούτου, πιάνουν αμέσως δουλειά προκειμένου να ανταποκριθούν στο έργο τους.
Για να ετοιμαστούν όμως οι ρητορικοί απόηχοι των δοξαστικών, οι μεγαλοστομίες που θα μπαλώσουν τα κενά της δράσης της πολιτικής προσωπικότητας, θα απαιτηθούν χρήματα. Δεν είναι αθώα ιδρύματα ή ινστιτούτα που ασχολούνται αποκλειστικά με πολιτικές φιλολογίες, ούτε εκφράζουν όψεις κάποιας ιστορικής ανάλυσης για την πολιτική προσωπικότητα των ονομάτων που φέρουν, δηλαδή δεν πρόκειται για «δοξολογικές» μηχανές, αλλά για κέντρα (φορείς) που εργάζονται με περιεκτικά σχήματα διαμόρφωσης των πολιτικών συνειδήσεων και πεποιθήσεων των πολιτών.
Για να το πούμε και αλλιώς, πρόκειται για οργανικές, αυτόματες και μακροχρόνιες (Think tank) δεξαμενές σκέψης που εξασφαλίζουν κατάφαση σε ό,τι εισερχόμενο σχέδιο πολιτικής έρθει, ώστε ο πολίτης να εμβολιαστεί με τις νέες παγκοσμιοποιημένες αντιλήψεις. Υπερ-νομιμοποιούνται από προσκαλεσμένες προσωπικότητες πολιτικών ηγετών και από την υποστήριξη των ΜΜΕ. Έτσι λειτουργούν ως σφραγίδα εγγύησης.
Τι επιτυγχάνεται με όλα τα παραπάνω; Να εγκαταστήσουν μια εικόνα ιερατείου.
* Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Το μόνο που χρειάζεται για αυτά τα μαυσωλεία είναι η κατάργηση τους με νόμο.
Από πότε επιτρέπεται σε προδ’οτες να φτιάχνουν ιδρ’υματα? Τι θα διδάξουν? Μα τον γραικυλισμό και τη δουλοπρέπεια…
Υπάρχουν φορές που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Πιθανόν όλα να παίζουν αυτό το σκοπό που δεν παραμένει ορατός,
αποτελεί βεβαίως διέξοδο στα αδιέξοδα.
Τουλάχιστον έχουμε εμπεδώσει πολύ καλά μέχρι τούτη την χρονική
στιγμή πως κάποιοι εδραιωμένοι μηχανισμοί δεν επιτρέπουν να
επέλθει ανατροπή στο υπάρχον καθεστώς.
Η μνήμη δεν διαγράφει πως κάποιοι δεν είναι εδραιωμένοι σε καρέκλες,
εκτός και η διάβρωση της δόξας τους επέφερε προβολή ίσως και αλαζονεία.
Θα το δείξει όλο αυτό σε επόμενο τόνο ο χρόνος.
Καραγκιοζιλίκι ινστιτούτο. Τι να μας πει αυτός που δίδαξε την κωλοτούμπα; Τι παριστάνει; Το μεγάλο αρχηγό; Ε, βέβαια άμα ο επόμενος είναι ο Κασσελάκης όλοι μεγάλοι γίνονται.