Του Αναστάσιου Β. Κακαράντζα
Καλύτερα να παραμένεις σιωπηλός και να θεωρείσαι ανόητος, παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία. Αυτό έρχεται απευθείας στο μυαλό από τις πρώτες κιόλας στιγμές σχολιασμού και τεκμηρίωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων από σημαίνοντα πρόσωπα. Αποδεικνύεται ότι ένθεν κακείθεν, σε κυβερνητικά κλιμάκια και στο αντιπολιτευτικό στρατόπεδο, ουδείς ανέμενε ή πίστευε τέτοια δομική καθίζηση. Καμία ενσυναίσθηση του κοινωνικού παλμού!
Θα αρχίσω από την πλευρά της μείζονος αντιπολίτευσης και των αριστερών πυρήνων που την κατακλύζουν. Πρώτη φορά αντιπολίτευση δεν μπορεί να καρπωθεί οφέλη από τη διαφαινόμενη ποσοστιαία πτώση του κυβερνώντος κόμματος. Είναι τραγικό ότι το μόνο επιχείρημα των εκπροσώπων τους είναι η αντίληψη πως ο μητσοτακισμός διολισθαίνει και, πλέον, αισθάνεται το αντίπαλο δέος. Αντί να διερωτηθούν για ποιον λόγο δεν μπορούν να αποκομίσουν κέρδη από την τριβή της Ν.Δ., στρουθοκαμηλίζουν αποπροσανατολίζοντας το μείζον, με σκοπό την κάλυψη της δικής τους ανικανότητας. Ακόμη και έτσι, η απόσταση που χωρίζει κυβερνητική παράταξη και αντιπολίτευση είναι αβυσσαλέα.
Σποραδικά εξαρχής γίνεται λόγος για μια νέα αρχή και έναν ευρύ κεντροαριστερό συνασπισμό, που θα αποτελέσει ανάχωμα στη Δεξιά και θα διεκδικήσει επί ίσοις όροις τα ηνία της εξουσίας. Παρόλα αυτά η αλλαγή προσώπων οδηγεί σε μια φαύλη διαδικασία πολιτικής διαχείρισης, εφόσον θα επιμένουν στα ίδια αριστερά ερείσματα, με παρωχημένες ορολογίες. Μόνον η αλλαγή πολιτικής φυσιογνωμίας και ουσίας θα τους δώσει τα εχέγγυα για να αυξήσουν την απήχησή τους στα κοινωνικά στρώματα. Κατανοώντας έτσι τις νέες ανάγκες που προκύπτουν και τα προβλήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Κάτι το οποίο επιμένουν να περιφρονούν, με αποτέλεσμα να κινούνται ως ετοιμοθάνατοι οργανισμοί, περιμένοντας το κύκνειο άσμα.
Όσον αφορά τη Ν.Δ., στου κόλπους της εδράζονται δύο αντιλήψεις, εκ των οποίων η πρώτη λανθασμένη και η δεύτερη αληθής. Κατά την πρώτη, υπάρχει η εφεκτική γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρξει αναβρασμός και δυσαρέσκεια, καθώς γνωρίζουμε ότι οι ευρωεκλογές δεν δίνουν σαφή εκλογικά συμπεράσματα και είθισται η συμμετοχή σε αυτές να είναι μικρή. Όταν υπάρχει ελλιπής συμμετοχή, είναι παραδεκτό πως ευνοούνται κόμματα με σκληρό λατρευτικό πυρήνα ή νεοπαγή κόμματα που φέρουν την ελπίδα της αλλαγής. Ως εκ τούτου, παρά την πτώση της Ν.Δ., αυτή παραμένει το μοναδικό αδιαφιλονίκητο άτι και όλα είναι καλώς καμωμένα, καθότι η πολιτική τάξη παραμένει αμετακίνητη. Τέτοια έλλειψη πολιτικών ενστίκτων θα στείλει το κυβερνών κόμμα στο βάραθρο.
Κατά τη δεύτερη αντίληψη, που λίγοι φάνηκαν να συνειδητοποιούν, από τις περασμένες εθνικές εκλογές έκαναν την εμφάνισή τους συντηρητικά κόμματα. Εντούτοις, το κυβερνητικό επιτελείο δεν έδωσε την παραμικρή σημασία, στροβιλιζόμενο στο αφήγημα του ανίκητου πολιτικού της οίστρου. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν το επιστέγασμα της συνέχισης πολιτικών που δεν συνάδουν με την απαξιωτική στάση της κυβέρνησης σε μια σειρά ζητημάτων που απασχολούν τους πολίτες.
Η Ν.Δ. πληρώνει τους ακκισμούς της όσον αφορά τις πολιτικές υπεράσπισης δικαιωματισμού και woke ατζέντας, σε αντιδιαστολή με το μεγαλύτερο κομμάτι του εκλογικού της κοινού, που στηρίζεται σε άλλη θέαση των γεγονότων.
