Ένα σχολείο κάπου…

Του Χρήστου Μπολώση

Προ ημερών, βρέθηκα σε κάποιο ιδιωτικό νηπιαγωγείο κάπου στην Αττική, όπου παρακολούθησα την αποχαιρετιστήρια γιορτούλα των λιλιπούτειων μαθητών εν όψει τω διακοπών του καλοκαιριού.

Φεύγοντας, ήμουν πεπεισμένος ότι με τέτοιους δασκάλους πράγματι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

Και τι δεν είδα στην -επιτέλους- ελληνική αυτή γιορτή. Τα νήπια ζωντάνεψαν μια Ελλάδα που ξέρουμε και που θέλουμε και αφήστε τους δικαιωματάκηδες να σκυλιάζουν.

Είδα να ζωντανεύει η προσευχή. Άκουσα τον εθνικό μας ύμνο και όλοι οι παριστάμενοι να καταχειροκροτούν με ενθουσιασμό. Είδα να ζωντανεύουν τα ελληνοχριστιανικά έθιμα. Είδα να ζωντανεύουν εικόνες από την ιστορία μας χωρίς τις καινοφανείς μηδενιστικές απόψεις.

Είδα επιτέλους την σημαία μας να πλημμυρίζει τη σκηνή. Και τι δεν είδα. Είδα ένα πραγματικό ελληνικό σχολείο να κάνει μια πραγματική ελληνική γιορτή.

Συγχαρητήρια στην ιδιοκτησία του σχολείου αλλά και στις φιλότιμες δασκάλες, που στο τέλος είχαν πραγματικά «μουσκέψει τη φανέλα» από την υπερπροσπάθεια να καθοδηγήσουν τους πιτσιρικάδες, ώστε να βγει αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Όπως είναι φυσικό, δεν αποκαλύπτουμε το όνομα του σχολείου, διότι έτσι που μας κατάντησαν μπορεί να του αφαιρέσουν την άδεια και να συλλάβουν τον ιδιοκτήτη για… ακροδεξιά προπαγάνδα.

Εμείς, όμως, θα συγχαρούμε όλους τους συντελεστές, ξέρουν σε ποιους αναφερόμαστε, ακόμα μία φορά, και θα ευχηθούμε ολόψυχα πάντα τέτοια και του χρόνου.