Του Απόστολου Διαμαντή
Η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει το 28% που έλαβαν στις ευρωεκλογές. Το θεωρούν ένα κάποιο ποσοστό. Το ίδιο κάνουν και οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ που συνιστούν τον επικοινωνιακό βραχίονα του καθεστώτος: δεν ασχολούνται με το 28%, αυτό πάει, πέρασε. Τώρα ασχολούνται με τον ανασχηματισμό. Κάνουν κι αυτοί πως δεν καταλαβαίνουν. Ας τους υπενθυμίσουμε λοιπόν ορισμένα πράγματα.
Οι πανελλαδικές εκλογές, είτε για την Ευρωβουλή είτε για το ελληνικό κοινοβούλιο, δεν είναι δημοσκόπηση, είναι η απόφαση που λαμβάνει εν σώματι ο λαός για τους αντιπροσώπους του είτε στο ευρωκοινοβούλιο, είτε στην ελληνική Βουλή. Τούτο σημαίνει πως, παρότι είχαμε ευρωεκλογές και όχι εθνικές εκλογές, εν τούτοις ο λαός εξέφρασε την πλήρη αποδοκιμασία του προς τη Νέα Δημοκρατία και επομένως τίθεται άμεσα ζήτημα πολιτικής νομιμοποίησης της Βουλής και της κυβέρνησης.
Διότι η παρούσα Βουλή έπαψε πλέον να είναι αντιπροσωπευτική και εφόσον συγκρούεται με το λαϊκό αίσθημα, έτσι όπως αυτό εκφράστηκε στις εκλογές της 9ης Ιουνίου, τότε θα πρέπει να εκλεγεί νέα Βουλή η οποία θα έχει εκφράσει τα νέα πολιτικά δεδομένα και τους νέους συσχετισμούς που υπάρχουν. Κάθε άλλη λύση, η παραμονή δηλαδή της κυβέρνησης Μητσοτάκη που αποδοκιμάστηκε στις εκλογές, συνιστά πολιτική ανωμαλία.
Το ισχύον σύνταγμα έχει αφαιρέσει από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας το δικαίωμα διάλυσης της Βουλής, όταν διαπιστωθεί πως αυτή δεν εκφράζει το λαϊκό αίσθημα (άρθρο 41 του Συντάγματος του 1975), όπως ασφαλώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Εάν βρισκόμασταν στη δεκαετία του 70 και το κυβερνών κόμμα είχε λάβει 28%, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα καλούσε σε συνεδρίαση το Συμβούλιο της Δημοκρατίας για να το συμβουλευθεί και ακολούθως θα αποφάσιζε για τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών, χωρίς φυσικά να ρωτήσει τον ίδιο τον πρωθυπουργό, σε περίπτωση που αυτός δεν συμφωνούσε.
Ποιοι συμμετείχαν στο Συμβούλιο της Δημοκρατίας; Οι πρώην εκλεγμένοι πρωθυπουργοί και οι πρώην πρόεδροι της Βουλής. Με τα σημερινά δεδομένα, το Συμβούλιο της Δημοκρατίας θα το αποτελούσαν ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Κώστας Καραμανλής, ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Νίκος Βούτσης. Τι λέτε πως θα γνωμοδοτούσε το Συμβούλιο αυτό προς τον πρόεδρο; Συνέχιση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη; Όχι φυσικά. Η κυβέρνηση θα είχε ήδη πέσει και θα είχαν προκηρυχθεί πρόωρες εκλογές, ούτως ώστε ο κυρίαρχος λαός να επιλέξει την κυβέρνηση της αρεσκείας του.
Πλην όμως η Ελλάδα πέρασε από τον κοινοβουλευτισμό στην πρωθυπουργική διακυβέρνηση, καθώς, μετά από τις αναθεωρήσεις από το 1985 και μετά, που αφαίρεσαν όλα σχεδόν τα δικαιώματα του Προέδρου, οι εξουσίες μεταφέρθηκαν εξ ολοκλήρου στον πρωθυπουργό, ο οποίος αποφασίζει εντελώς ανεξέλεγκτα, χωρίς κανένα απολύτως θεσμικό αντίβαρο, εφόσον, ελέγχοντας την κοινοβουλευτική του ομάδα είναι σε θέση τυπικά να κυβερνάει ακόμα και αν λάβει 10% στις ευρωεκλογές.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι και νομοθέτης -εφόσον ο ίδιος αποφασίζει τα νομοσχέδια τα οποία εγκρίνουν οι βουλευτές του ασυζητητί- και αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας. Όλες οι εξουσίες δηλαδή συγκεντρώνονται στο πρόσωπό του. Βουλή ουσιαστικά δεν έχουμε, ούτε έχουμε Πρόεδρο Δημοκρατίας. Ο ρόλος τους είναι διακοσμητικός. Έχουμε μόνον πρωθυπουργό. Αυτός αποφασίζει για όλα.
Δεν υφίσταται δηλαδή καμία τυπική δυνατότητα της προεδρίας της Δημοκρατίας να παρέμβει και ουσιαστικά η Ελλάδα έχει περιπέσει σε πολιτικό καθεστώς απόλυτης μοναρχίας. Ακόμη όμως και στα μοναρχικά καθεστώτα, κοινοβουλευτικού τύπου, ο βασιλιάς δεν αποφασίζει μόνος του, ελεύθερα, αλλά είναι υποχρεωμένος να συμβουλεύεται τον πρωθυπουργό και επίσης να ακολουθεί πιστά τις αποφάσεις της Βουλής. Σήμερα ο Μητσοτάκης είναι υπεράνω και από τους βασιλείς. Δεν υποχρεούται να ακούσει απολύτως κανέναν. Κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει το οτιδήποτε, εάν αυτός δεν συμφωνεί. Ούτε ο ίδιος ο λαός.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, θα έπρεπε ήδη οι πολιτικοί αρχηγοί να έχουν ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Εάν εξαιρέσουμε τον Κυριάκο Βελόπουλο, κανείς άλλος δεν έχει θέσει αυτό το κορυφαίο ζήτημα, το οποίο προέκυψε σαφώς από τις εκλογές της 9ης Ιουνίου: της πολιτικής νομιμοποίησης της Βουλής και της κυβέρνησης. Κανείς δεν έχει ζητήσει πρόωρες εκλογές.
Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, η χώρα έχει μπει σε καθεστώς πολιτικής ανωμαλίας, η κυβέρνηση και η Βουλή δεν έχουν την πολιτική νομιμοποίηση για να λαμβάνουν αποφάσεις και η Νέα Δημοκρατία, εάν συνεχίσει να κυβερνάει με το 28%, τότε θα οδηγηθεί σε πορεία κατάρρευσης, καθώς θα έχει προκλητικά αγνοήσει τη λαϊκή ετυμηγορία.
Και αυτό θα το πληρώσει εκλογικά πολύ άσχημα, όποτε και αν γίνουν οι εθνικές εκλογές.
Δεν είναι δημοκρατία το πολίτευμά μας αλλά republic, δηλαδή ολιγαρχία. Και μάλιστα με ανεξέλεγκτο τον πρωθυπουργό που οι πράξεις αρκετών εξ αυτών παλαιότερα όπως και του παρόντος, παραπέμπουν σε τυραννικό καθεστώς.
Αν γίνουν εκλογές πολύ σύντομα υπάρχουν τρεις συνθήκες που θα οδηγήσουν την πλειονότητα όσων ψηφίσουν σε μια δυστοπικη παγιδα
1 η ΝΔ να είναι πάλι πρώτη με έναν πιο επικίνδυνο Μητσοτάκη με πρόθυμους ηλιθιους – λιγότερους αυτή τη φορά – να τον διατηρήσουν πρώτο έστω και με 25%
2 ο Συριζα ως ένα νεοφιλελευθερο μόρφωμα με ροζ απόχρωση με έναν αρχηγό, που ο Μητσοτάκης ΕΠΙΤΗΔΕΣ και ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ψήφισε κακήν κακώς τον γάμο των γκει για να τον “νομιμοποιήσει” ως αρχηγό κόμματος στα μάτια της κοινωνίας επειδή θα τον “χρειαστεί το σύστημα”, ο οποίος θα πάει πιο κάτω από το 14%
3 το ΠΑΣΟΚ ακόμη και με νέο αρχηγό δεν θα έχει προλάβει ούτε νέα φέιγ βολάν να τυπώσει άρα θα κολυμπάει στα ίδια μέχρι νεώτερας
Άρα θα έχουμε κυβέρνηση, ίσως και κυβερνήσεις σε σειρά, τουλάχιστον στην αρχή, που θα είναι συνδυασμός αυτών των τριών εκτρωματων. Αν γίνουν οι εκλογές μετά από έξι μήνες και πέρα θα ισχύουν τελείως διαφορετικές συνθήκες για όλη την πολιτική σκηνή
Λάθος τρόπος σκέψεις.
Εθνικές εκλογές δεν έχουμε εικόνα ποια κόμματα ποιοι συνδυασμοί θα διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού.
Υπάρχουν δυνάμεις και πέρα από όσα είναι γνωστά στο σήμερα.
Σχετικά με το πολίτευμα Προεδρευομένη κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν συντρέχουν λόγοι που να προκαλούν έντονη ανησυχία.
Συντρέχουν λόγοι βεβαίως σχετικά με τα πρόσωπα που εκλέγονται η επιλέγονται.
Αυτό να το προσέξει ο λαός πολύ καλά πριν φτάσει στην κάλπη να δώσει την ψήφο του.
Το πρόβλημα υπάρχει και αποτελεί πρόκληση, είναι ο εκλογικός νόμος της ενισχυμένης της αναλογικής.
Δεν νοείται κυβέρνηση με ποσοστά κάτω του 51%.
Αυτό η λύπη-θλίψη, ούτε που γίνεται σχετική αναφορά από τους ειδήμονες της ενημέρωσης.
Να μην υπάρχει λοιπόν απορία γιατί ο λαός, ο κάθε απλός πολίτης επέλεξε την αποχή, την μη συμμετοχή του
στην κάλπη, την διατήρηση του μοναδικού δυναμικού δικαιώματος φωνής διαμαρτυρίας με τρόπο που να δώσει το μήνυμα με κρότο.
Κυβέρνηση με 12% η με 28% αποστέλλει στην κοινωνία το μήνυμα της εξαπάτησης ως την τέλεια επιτυχία.
Μια αυτής της μορφής λοιπόν κυβέρνηση, ο λαός έδωσε απάντηση ούτε την εγκρίνει, ούτε την επιθυμεί, ούτε και γίνεται συνεργός στην κάλπη.
Τι δεν έγινε αντιληπτό 9η Ιουνίου 2024 στη χώρα μας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου, της ευημερίας?
Κυβέρνηση Γκρίνμπεργκ υπό καθεστώς κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Μας κυβερνούν ξένοι και οι όποιες αποφάσεις παίρνονται ερήμην μας λαμβάνονται από σκοτεινά παράκεντρα στις δύο όχθες του Ατλαντικού.