Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ο Ζόραν Ζάεφ ήταν μια μαριονέτα των Αμερικανών. Κι ο Αλέξης Τσίπρας ένας πρόθυμος αχθοφόρος. Οι δύο αυτοί ηγέτες, δυο ζυμάρια… μεγάλου διαμετρήματος, δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν στις Πρέσπες -ακόμα και το μέρος άλλοι το διάλεξαν!- και να υπογράψουν μια προβληματική Συμφωνία που έδινε όσα περισσότερα μπορούσαν να πάρουν τα Σκόπια, δηλαδή αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας, και όσα λιγότερα μπορούσε να εξασφαλίσει η Ελλάδα με την έωλη διαβεβαίωση ότι τα πράγματα θα βαίνουν αενάως προβλέψιμα στα βόρεια σύνορά μας.
Τη Συμφωνία που υπέγραψε ο Τσίπρας, την εφάρμοσε πιστά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο λαϊκιστής που έκανε καριέρα πότε φορώντας χαριτωμένα τη φούστα του Μακεδονομάχου και πότε σκυλεύοντας τους νεκρούς στο Μάτι…
Και την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ που διαπραγματεύθηκε ο Τσίπρας και μετατρέπει την Ελλάδα σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Αμερικής, την υπέγραψε πάλι ο Μητσοτάκης. Τότε γιατί έχουν τόση έχθρα μεταξύ τους; Ίσως επειδή μάχονται να αποδείξουν ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή.
Όλα αυτά, βεβαίως, πάντα εις το όνομα της αμερικανικής σταθερότητας. Η οποία μετέτρεψε τα Σκόπια και πρωτίστως το «πλαϊνό» Κοσσυφοπέδιο στη μεγαλύτερη αμερικανική βάση εκτός επικράτειας των ΗΠΑ. Δεν τους πιάνει ο πόνος τους Αμερικανούς για τα σύνορα που χαράχτηκαν με αίμα και συνεπώς δεν είναι καλό να τίθενται υπό αμφισβήτηση στα άστατα Βαλκάνια, όπως και για κάτι θεωρίες περί ειρηνικής συνύπαρξης των λαών. Αυτά τα λύνουν εύκολα οι πολεμικές τους βιομηχανίες, διότι οι Αμερικανοί έχουν ιδιωτικοποιήσει ακόμα και τους πολέμους.
Το πρόβλημά τους ήταν να περιορίσουν στα Βαλκάνια και στις πρώην ανατολικές Δεσποτείες τη ρωσική επιρροή. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε επιδείξεις «τάπερ» και μοστράριζε τον σουσουδισμό της στους πτωχούς που ξεροστάλιαζαν στην εξώπορτά της, εκείνη ο ομορφογυναίκα, η Μαντλίν Ολμπράιτ όργωνε αυτές τις χώρες και με τη γνωστή αμερικανική ευγένεια τους έλεγε «αφήστε τις μα@@κίες και μπείτε τώρα στο ΝΑΤΟ! Με τις ευρωπαϊκές μπούρδες, έχετε καιρό να ασχοληθείτε αργότερα…» Σας θυμίζει μήπως την ατάκα αυτού του κυνικού γερακιού του πολέμου, της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, η οποία, όταν της μετέφεραν τις ψοφοδεείς ενστάσεις της Ευρώπης για τον πόλεμο στην Ουκρανία, είπε «ποιος γ..εί τους Ευρωπαίους»;
Οι άνθρωποι αυτοί, για να το εμπεδώσουμε, δεν εκπροσωπούν τη χώρα τους. Εκπροσωπούν εταιρίες. Γιατί η Αμερική στην πραγματικότητα δεν είναι χώρα, είναι μπίζνα. Αυτό φυσικά ουδόλως αναχαιτίζει την εθελοδουλία των μητσοτάκηδων. Διότι, όπως συνόψιζε ο σοφός παππούς μου, άμα το παντελόνι κατέβει μέχρι το γόνατο, μετά πέφτει μόνο του…
100% αλήθειες.
Συγχαρητήρια,
Είσαι Αντιπολίτευση απο μόνος σου ! Γιατί αλλη δεν υπάρχει.
Ολοκληρωμένη η αλήθεια εάν δοθούν οι απαντήσεις.
Ποιος ο σκοπός της Ε.Ε.
Ποια η ισχυρή παρουσία του Ευρώ ως νόμισμα.
Πως νοείτε η Ε.Ε. το κοινό μας σπίτι.
Και τέλος πως η Ελβετία παραμένει-διατηρεί σταθερά το δικό της νόμισμα φράγκο Ελβετίας.
Υπάρχουν βαθύτερα θέματα πως ήθελαν ορίσει την ύπαρξη ενωμένη Ευρώπη ποιους σκοπούς.
Ας εξετάσουμε και το σενάριο πόσο η Δυτική Ευρώπη έχει την δυνατότητα να αντέξει με έχθρα διαχρονική με την Ανατολική Ευρώπη.
Ας εξετάσουμε και το σενάριο πως η βοήθεια των συμμάχων αποτελεί προτεραιότητα από απόσταση πέρα του Ατλαντικού.
Ο μονοπολικός κόσμος πόσο αλήθεια διαφέρει από τον πολυπολικό κόσμο.
Η χάραξη της εκάστοτε πολιτικής διαδρομής δεν γίνεται να πορεύεται με πλήρη αδιαφορία στο πως εξελίσσονται τα νέα δεδομένα σε βάση κοσμογονικών αλλαγών.
Στο θέμα Μακεδονία – Μεγάλη Μακεδονία- Βόρεια Μακεδονία έχει προκύψει ένα παιχνίδι από την εποχή του Τίτο πρώην Γιουγκοσλαβία και δυστυχώς αβέβαιο το πόσο θα έχει διάρκεια.
Το θέμα Βαλκάνια και η διαίρεσή τους όπως κάποιοι το έχουν όνειρο σε Δυτικά και Ανατολικά Βαλκάνια επίσης παραμένει ως μια χόβολη έτοιμη να σκάσει φωτιά.
Μια γνώριμη τακτική σπέρνουν ανέμους, ώστε να θερίζουν θύελλες σε ανύποπτο χρόνο.
Όπως όμως σήμερα εξελίσσονται οι νέες τάξεις πραγμάτων πόσο πιθανό να παραμείνουν πολλά ως όνειρα και μόνο.
Μοιάζουν τόσο πολυ στον Ζελένσκι; Λες ; Ο Μητσοτάκης τίποτα;