Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Με στόχο μια καταπράυνση της υστερίας γύρω από όσα φέρεται ότι έχει διατυπώσει στο παρελθόν ο Δημήτρης Παπανώτας, για να εισπράξει την αποπομπή του από το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχα να επικαλεστώ πρόσφατες δηλώσεις του ψυχιάτρου και διευθυντή του Τμήματος Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού. Ο τελευταίος, συζητώντας το θέμα της νεανικής βίας, είπε, επικαλούμενος και στοιχεία της Eurostat, ότι «η καθημερινή προβολή των περιστατικών ανήλικης παραβατικότητας καλλιεργεί τον ηθικό πανικό. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει στα αλήθεια αύξηση των κρουσμάτων. Τα ποσοστά εμπλοκής σε βίαιους καβγάδες στην Ελλάδα αφενός είναι κοντά ή/και χαμηλότερα από τον μέσο όρο των χωρών που συμμετέχουν στο ίδιο ερευνητικό πρόγραμμα διεθνώς, αφετέρου, όπως παρατηρείται και αλλού, μειώνονται διαχρονικά». Τόνισε, ωστόσο, ότι «τα σχετικά περιστατικά είναι μεν λιγότερα σε σύγκριση με άλλες χρονιές, εντούτοις έχουν μεγαλύτερη σκληρότητα, μεγαλύτερη αναλγησία και διακρίνονται για την ιδιαίτερη βιαιότητά τους».
Γιατί να μην είναι αντίστοιχη (άρα και ελαφρώς πιο ψύχραιμη και λιγότερο… πολεμική) η προσέγγιση των πρόσφατων περιστατικών με θύματα γυναίκες; Γιατί πρέπει ντε και καλά να αντιμετωπίσουμε όσα συνέβησαν ως τον ανερχόμενο κανόνα στην ελληνική κοινωνία και όχι ως περιθωριακές -αλλά εξαιρετικά ανησυχητικές ταυτόχρονα- εξαιρέσεις, που πρέπει να ξεψαχνιστούν ως προς τα κίνητρα και τον ψυχισμό αυτής της χούφτας των βίαιων δραστών;
Δεν περιμένω απάντηση από κανέναν στρατευμένο στη βαλκανική εκδοχή (με… αμερικανικό κοστούμι) της woke ατζέντας που σαρώνει τη χώρα. Μόνο τον προβληματισμό σας επιθυμώ…
